Geçen gün Arçelik’te çalışan bir arkadaşın iş kazası geçirdiğini duyduğumda ziyaretine gittim. Sac parçası arkadaşın kolunu kesmiş, içten ve dıştan sekizer dikiş atılmış. Televizyon reklâmlarında izlediğimiz Arçelik hep kendi büyüklüğünden ve dünyaya satışından bahseder. Devamlı mutlu insanları konu alan bu reklâmlarda, örneğin Arçelik için çalışan bir tır şoförü tüm yurdu gezdiğini ve birçok mutlu olayla karşılaştığını anlatıyor. İş kazası geçiren arkadaşla konuştuğunuzda ise bu ürünleri üreten işçilerin neler yaşadıklarını anlıyorsunuz. Türkiye’nin en büyük sermaye gruplarından Koç grubuna ait olan Arçelik’in beyaz eşya ürettiğini ve çalışma koşullarının kötü olduğunu anlattı arkadaşımız. Fabrikada aynı bölümde çalışıp da iş kazası geçirmeyen kimse kalmamış.
Aslında bu sorun yalnızca oraya has değil. Verilen rakamlara göre Türkiye’de her yıl yaklaşık 4 bin 400 işçi iş kazaları nedeniyle el, ayak ve bacak gibi uzuvlarını kaybediyor. Türkiye iş kazaları ve meslek hastalıkları konusunda Avrupa’da ilk sırada yer alıyor. Dünya genelinde ise Brezilya ve Güney Kore’den sonra üçüncü sırada. Sosyal Güvenlik Kurumu (SGK) verilerine göre, 2008 yılında Türkiye genelinde 72 bin 963 iş kazası yaşanırken, 865 işçi hayatını kaybetti. Uzmanlara göre, kesilen ve yaralanan organların önemli bölümü mikro cerrahi uygulamasıyla kurtarılabilecekken, sermayenin ve devletin bu alana yeterli yatırım yapmaması sebebiyle işçiler sakat kalıyorlar.
İş kazaları işçilerin kaderi değildir. Buna dur diyecek olan işçilerin birliği ve mücadelesidir.
