Hayat deneyimlerle doludur. Önemli olan o deneyimlerden gerekli dersleri çıkarabilmek ve kendi hayatımıza da uygulayabilmektir. Yaşanmış olan deneyimlerden çıkarılan sonuçlar ister olumlu olsun, isterse olumsuz olsun bir sonraki olay ve olgular için bir birikimdir bizler için. Bugünlerde UPS Kargo firmasında sendikalaştıkları için işten atılan işçi kardeşlerimiz direnişteler. Yaklaşık iki aydır direnişte olan işçi kardeşlerimiz birçok deneyim edindiler bu süreçte. Birbirlerini tanımayan işçiler birbirlerini tanıdılar, birbirlerine güvenmeyi öğrendiler, birlikte hareket etmenin önemini kavradılar. Devletin ve kolluk kuvvetlerinin kimin yanında yer aldığını gördüler. Burjuva demokrasisinin nasıl işlediğini yaşayarak gördüler.

Geçtiğimiz günlerde direnişteki bir işçi kardeşimizin evinde, UİD-DER’in hazırlamış olduğu "Grev ve Direnişten Süzülenler" belgeselini bir grup direnişçi işçiyle birlikte izledik. Grev ve direniş yaşamış işçi kardeşlerimizin yaşadıkları süreçten çıkardıkları sonuçların anlatıldığı belgesel bizlere gerçekten çok şey öğretti. Belgeseli izledikten sonra sohbet ettik. Neden direnişe çıkmışlar ya da greve gitmişler, nelerle karşılaşmışlar, kazanımla sonuçlananlar nasıl başarmışlar, kaybedildiyse neden kaybedildi vs. üzerinden sohbet ettik. Direnişteki UPS işçileri yaşananları kendi direnişleriyle kıyasladılar. Benzerlikler ve farklılıklar üzerine yorumlar yapıldı. Çıkardıkları önemli sonuçlar vardı: Birlik olmak, dayanışmak ve güven!

Direnişteki bir ağabey kendisinin daha önce bir sendikalaşma süreci yaşadığını anlattı. Yetmişli yılların ortalarında yaşamış olduğu olayları bakın nasıl dile getirdi:

«İnşaat sektöründe çalışıyorduk. Koşullarımız çok kötüydü. Aldığımız ücret çok düşüktü. Kuruşlarla hesaplanıyordu yevmiyelerimiz. Sendikaya üye olursak hem ücretlerimiz yüksek olur hem de koşullarımız daha iyi olur diye sendikacılarla görüşmeye karar verdik. 11 kişiydik. Sonra üye olduk. Sendikacı “bir ay kimseye söylemeyin açıktan, alttan alta yürüteceğiz çalışmayı, sonra patronla masaya oturacağız” dedi. Fakat bazı arkadaşların gevşek davranması sonucu olay patronun kulağına gitmiş. Bir gün polisler gelip bizi, “siz siyasi işler çeviriyormuşsunuz” deyip karakola götürdüler. 45 gün gözaltında kaldık. Her gün işkence ettiler. Ayaklarımız yara içindeyken tuz üzerinde yürüttüler. Yılmadık. Bu arada diğer arkadaşlar “bizim de başımıza gelir, bize sahip çıkan birileri olmaz, en iyisi gidip sendikaya üye olalım, örgütlü olalım” demişler ve 180 arkadaş sendikaya üye olmuş. Bizi çıkışta kapıda karşıladılar. Omuzlarında taşıdılar. Güzel günlerdi. Sonrasında askeri darbe geldi ve birçok sendikalı arkadaş içeri alındı. Sendikalaşmanın bir bedeli vardı onu da ödedik. Pişman değilim. Pişman olsaydım bugün direnişte olmazdım. Mücadele etmek, örgütlü olmak güzel şey!»

Gerçekten de biz işçiler örgütlü olduğumuzda patronların karşısına dikilebiliyoruz. Mücadele ettiğimizde kazanma şansımız var, mücadele etmezsek zaten baştan kaybetmişiz demektir.

Örgütlüysek her şeyiz, örgütsüzsek hiçbir şey!