Aşağı yukarı bir senedir büyük bir fabrikada çalışıyorum. Ücretlerimiz son zamanlarda düzenli olarak geç veriliyordu. Bu da yetmezmiş gibi şimdi de fazla mesailerimiz ödenmemeye başlandı. Temmuz ayında olmamıza rağmen hâlâ Nisan ayından kalan fazla mesai alacaklarımız var. Evime biraz daha fazla ekmek götürebilmek için haftanın bazı günleri 16 saat çalışmaya kalıyorum. Pazarları fazla mesai yapıyorum ama tüm çalışmama karşılık ücretlerimizi ve fazla mesailerimizi alamıyoruz. Bundan dolayı da mesaiye kalma hevesimiz kaçıyor. Biz işçilerin birisine borcu olsa utanır yüzüne bakamayız, ama patronumuz o kadar yüzsüz ki, bir sürü alacağımız olmasına rağmen gelip içimizde dolaşıyor.

Zaten ücret alamıyoruz bir de utanmadan zorla mesai dayatılıyor. Kalmayan arkadaşlarımız üzerinde baskı kurulup yıldırılmaya çalışılıyor. İşin acı tarafı, biz çalışanları adam yerine koyup ne zaman paramızı vereceklerini bile açıklamayan patron ve yöneticiler, boğazda 500 kişilik gemi kiralayıp paralarımızı afiyetle yiyorlar. O kadar çok çalışmaya rağmen hâlâ biz işçilere suçlu gözüyle bakıyorlar. Örneğin geçen gün tuvaletten 5 dakika geç çıktım diye hakkımda savunma hazırlamışlar. Ben de tabii bu duruma çok kızdım ve yırtıp attım savunmayı. Daha sonra da yemekten beş dakika geç geldiğim söylenip yine savunma hazırlandı hakkımda, bunu da parçaladım attım. Kaç aydır ödenmeyen ücretleri görmüyorlar, ama bizim 5 dakikamızın hesabını yapıyorlar.

Biz işçiler üretiyoruz, her gün kan ter içinde çalışıyoruz, ücret desen hem az hem de zamanında verilmiyor, fazla mesailer yine aynı, ama şefler tepemizden eksilmiyorlar ve bu parayı hak etmediğimizi söylüyorlar. Oysa kim hak etmiyor acaba? Biz mi, patronlar mı?

Her açıdan haksızlığa uğruyoruz. Buna karşı çıkabilmek için çaba harcamak lazım. Diğer işçi arkadaşlarıma da ders ve deneyim olsun diye aktardım tüm bu başımızdan geçenleri. Tüm haklarımız ellerimizden alındı, biz sessiz kaldıkça kalanları da alacaklar. Ondan dolayı birlik olup bilinçlenip mücadele edelim.