Karadeniz Ereğli’de bulunan Ustaoğlu Tersanesinde, 24 Temmuzda meydana gelen kazada, 4 işçi yaşamını yitirdi, 2 işçiyse yaralandı. Kaza, gemi içerisinde kaynak sonrası taşlama yapılırken iskelenin çökmesi sonucu meydana geldi. İskele kurulurken boruların birbirine geçmesi için gereken pimlerden birinin eksik olması çökmeye nedeni oldu. Gerekli denetimi yapmayan ve güvenlik önlemlerini almayan patron yüzünden 4 işçi kardeşimiz şimdi aramızda değil.

Hepimizin bildiği gibi tersane işçiliği ağır sanayi işçiliği. En ufak bir hata ölümlü kazalara neden oluyor. Patronların gerekli önlemleri almaması nedeniyle, patlama, düşme, kaynak zehirlenmesi gibi sebeplerden dolayı çok sayıda işçi ölüyor. Patronlar işçilere güvenlik malzemelerini vermeyerek onları sahada çalışmak zorunda bırakıyorlar. Ve onlara ayakkabı vermeyerek, olası elektrik çarpılmalarına ya da ayaklarına sac düşmesine ve sakatlanmalarına seyirci kalıyorlar. Patronlar ve onların temsilcileri, kazaların çoğunun işçilerin eğitimsiz olmasından kaynaklandığını söyleyerek suçu işçilere yüklüyorlar. Oysa tersane patronları 3 ayda 6 tane gemi denize indirilecek diye işçileri haftanın 7 günü çalıştırıp, onları canlarından ediyorlar. İşçilerin makine gibi kullanılması ölümleri kaçınılmaz hale getiriyor.

İşçiler kompresörün, yani asıl havalandırma aygıtının kaynakçılarda olmasını istiyorlar. Ancak kaynakçılara sadece hortum ve fan veriliyor, yani en kötü havalandırma araçları. İşçinin hayatı o kadar önemsiz ki, baretlerinde kan

grupları yerine kendilerinin yazdığı il plaka kodlarının olması dikkatimi çekti. Onlara şu soruyu sordum: “Neden mühendisler gibi sizin de baretlerinizde kan grupları yazmıyor?” İşçinin cevabı şuydu: “Çünkü onlar mühendis, biz işçiyiz.” İşçi kanının işveren ve devlet karşında ne kadar değersiz olduğu ortada, işçi ancak bilinçlendiğinde ve örgütlendiğinde değer kazanacaktır. Bugün gemilerde gerçekleşen patlamaların sonucunda işçilerin ölmesinde patronların son derece büyük bir suçu var. Geminin kapalı alanlarında gaz ölçümü yapılmadan işçilerin içeriye gönderilip çalışmak zorunda bırakılması, onları bile bile ölüme sürüklemektedir. Bu yüzden, yaşananlar iş kazası değil cinayettir.

İş kazaları kader değil, sermayenin acımasız sömürü sisteminin doğal bir sonucudur. Katillerse ortalıkta dolaşıp servetlerine servet katmaya devam etmektedir. Karadeniz Ereğli’deki tersane işçilerinin her birinin en az altı aylık ücret alacakları var. Üstelik geçtiğimiz aylarda yaşadığımız gibi, patronlar bayramda bayram harçlığı istedi diye 450 işçiyi işten atabiliyorlar. Bu ne zamana kadar böyle devam edecek? Biz işçiler bu gidişe dur demeliyiz. İş kazalarının kader olmadığı, sömürünün son bulduğu bir dünya kurmak bizim ellerimizde. Bunun tek bir yolu var, sermayenin yalanlarına kanmamak, birbirimize sahip çıkmak, bilinçlenmek, örgütlenmek ve kendi iktidarımızı kurmaktır. Bunun kolay olmadığının farkındayım, ama başka şansımızın olamadığının da.

Sermayenin saltanatını yıkacağız, sınıfsız bir dünya kuracağız!