Geçtiğimiz Pazar günü Rimaks Tekstil’de direnişlerini sürdüren işçi arkadaşlarımızla UİD-DER Tuzla temsilciliğinde buluştuk. Gelen arkadaşlarla oturup deneyimlerimizi paylaştık. Yaşadığımız sorunlardan, kötü çalışma koşullarından, düşük ücretlerden ve iş kazalarından bahsettik, geçmişte ve günümüzde yaşanan grev ve direnişlerin dersleri üzerine sohbet ettik.

Sohbetimiz esnasında bir deri işçisi arkadaşımız fabrikada yaşadığı bir diyalogu anlattı: “Deri sektörünün çalışma koşulların ne kadar ağır olduğunu biliyorsunuz. Buna karşın her gün saat sekizlere, onlara kadar çalışıp yemek olarak sadece yarım ekmek arası peynir yiyorduk. Bunun bir sorun olduğunu ustaya söyleyince ‘önceden bu da yoktu’ cevabını aldım. Ben de ustaya ‘ona bakarsan önceden bu fabrika da bu kadar büyük değildi. Bu makineler de yoktu. Bu kadar deri de yoktu. Bak alnımızın teriyle oldu ama biz hâlâ peynir ekmek yiyoruz’ dedim”. Bu arkadaşlarımızın konuşmalarına Rimaks Tekstil işçileri de hak vererek, “bizim tekstil patronu gün geçtikçe büyüyorken bizler olduğumuz yerde sayıyoruz, aldığımız ücret asgari ücretin altında, ücretler bordrolarımıza doğru yansıtılmıyor, şeflerden hakaretler görüyoruz” diyerek yaşadıkları sorunları bir bir anlattılar.

Bir işçi arkadaşımız, direnişçi Rimaks Tekstil işçilerine “sendikalı olmaya nasıl karar verdiniz, yani bu süreç nasıl başladı?” diye bir soru sordu. Rimaks Tekstil’den bir arkadaş da on aydır bu fabrikada çalıştığını, daha önce sendikalı olarak çalışmış olmamasına karşın sendikanın nasıl bir şey olduğunu bildiğini söyledi. Fabrikaya ilk girdiği günden itibaren aklında sendikalı olmak gerektiği varmış ve bu fikri en yakınındaki arkadaşlarıyla paylaşıyormuş. Ama bu konudan rahatlıkla bahsedebilmek için sendikanın ismini değiştirip Sedat Amca yapmışlar. Herhangi bir sorun ya da sıkıntı yaşandığında hemen şöyle söylüyorlarmış, “Ah Sedat amca olsa böyle mi olurdu, rahmetli kalksa da mezarından gelse işler farklı yürürdü o zaman”. Sedat Amca parolasını sürekli kullanıyorlarmış. Rimaks’ın Bartın’daki şubesinde sendikalaşma zaten 2007’den beri sürüyormuş. Orada çoğunluk örgütlendikten sonra, buradaki fabrikada da sendika örgütlenmeye ve üye kaydetmeye başlamış. Ancak kısa bir süre sonra patron sendikaya üye olanları işten çıkartmış ve direniş başlamış. Biz de UİD-DER’li işçiler olarak her grev ve direnişin önemli tecrübeler içerdiğinden ve bizlerin de bu yaşananlardan ders çıkarmamız gerektiğinden bahsettik.

Bu arada iftar vakti gelmişti. Büyük bir sofra kuruldu ve oruç tutanlar iftarını açtı, tutmayanlar ise yemeğe katıldı ve hep beraber yemek yedik.