“Biliyor musunuz 33 maden patronu 700 metre yerin altında mahsur kaldı?” desem ne düşünürsünüz? Hatta bu patronları daracık bir borudan attıkları yiyeceklerle besliyorlarmış ve bu patronların aileleri kahroluyormuş, zaten yaşamla tanıştıklarından beri bu korku onların içine sinmişti desem! İnanmaz mısınız? Onlar için açılacak daracık tünelden çıkmaları için 3-4 ay beklemeleri gerekiyormuş ve tünel dar olacağı için yaşamak istiyorlarsa zayıflamaları lazımmış diye bir bilgi versem de mi sizi ikna edemem? Canım neden inanmıyorsunuz? Bu tür durumlar bir tek işçilerin başına gelir mi diyorsunuz? Eh ne diyeyim, haklısınız!

Peki, neden bu iş kazaları, iş cinayetleri hep işçilerin başına geliyor? “3 işçi kardeşimiz iş kazası sonucu hayatını kaybetti”, “Rusya’da maden işçileri can verdi!”, “Bursa’da toplu iş cinayeti: 19 ölü!”, “Zonguldak’ta göçük altında kalan 30 maden işçisinin cesetlerine ulaşıldı” ve benzerleri... Ve son yaşanan olay: Şili’de 33 maden işçisi yerin 700 metre altında mahsur kaldı!

“Ah, bak yine maden işçileri... Göçük altında kalmışlar. Belki de ölecekler zavallılar, yazık …” dediğinizi duyar gibiyim. Oysa bunlar dünyada yaşanan iş cinayetlerinin ufacık bir dilimini oluşturuyor. Önemli bir nokta şu ki, işçiysek dünyanın her yerinde aynı koşullardayız, yaşamımız boyunca başımıza gelenler hep aynı. Sorunlarımız dünyanın her yerinde ortakken ve her gün ölmeye devam ederken neyi beklediğimizi bilmiyorum. Ölmeyi mi bekliyoruz acaba diye düşünüyorum bazen. Mücadele etmekten başka bir yol bilen varsa söylesin, yoksa mücadele edelim.