Öncelikle siz değerli emek kardeşlerime kendimi tanıtayım. Ben Rimaks tekstil fabrikasında çalışan kendi halinde bir işçiydim. Ta ki anayasada da geçen sendikalaşma hakkımızı kullanmaya çalışıncaya kadar. Sözün kısası sendika üyesi olduktan sonra burjuva (patron) kısmı dediğimiz insanlar her zaman olduğu gibi alınterimizin hakkını vermemek için hiç acımadan bizi kapının önüne attılar. O gün “sap gibi” derler ya evet sap gibi yaşadığımı fark ettim. Hakkından hukukundan hiç haberi olmayan biri olduğumu anladım. Tam da 1980 darbesini yapan ve yaptıranların istediği gibi yaşadığımı anladım. Tabii buna yaşamak denirse. Bu süreçte başımdan çok şey geçti. Bütün bunları anlatmam için inanın değil bir defter yaprağı, bol sayfalı koca bir roman yazmam gerekiyor. Hani derler ya bazı şeyler yaşayarak öğrenilir. Evet, ben de yaşayarak öğrendim. Neyi mi? Ağlamayan bebeğe süt verilmediğini, hiçbir patronun çıkarıp bize “alın bu sizin hakkınız” demeyeceğini. Biz istersek olur ancak. Biz diyorum çünkü hiçbir işçi bireysel olarak patronları dize getiremez. Örgütlü bir güç olup hep beraber alınterimizin hakkını aramalıyız. İnanın ki, ancak böyle yaparak aybaşını gırtlağa kadar borca girmeden getirebiliriz.

12 Eylül mitingine Uluslararası İşçi Dayanışması Derneği (UİD-DER) ile birlikte katıldım. 1980 darbesi ile gelen, biz işçi sınıfının sırtına balyoz gibi inen 1982 anayasasını kabul etmediğimizi ve anayasada yapılan değişikliklerin de yetmediğini hep beraber haykırmak için mitinge katıldım. 12 Eylül 1980 darbesi madem ki biz işçi sınıfının yükselişini engellemek içindi, bizim de çok geç olmadan sönmek üzere olan külden koca bir ateş çıkarmamızın zamanı gelmedi mi?

Peki, bunu nasıl yapabiliriz? Gördüğümüz, dokunduğumuz hayatımızda olan her şeyi biz yapıyoruz. Patronları zengin eden bizleriz. Aslında bizim yapamayacağımız hiçbir şey olamaz. O zaman bizim birleşip, kocaman örgütlü bir güç olup bütün bunların hesabını sormamızın zamanı gelmedi mi? Bence geldi. YA SİZCE?