Ben, Şahintepe Mahallesinde yaşayan genç bir mermer işçisiyim. Küçük yaşlarda mermer atölyelerinde işçiliğe başladım. UİD-DER’le tanışalı fazla olmadı. Fakat bu sürede çok şey öğrendim. Derneği tanımadan önce işçi olduğumun bile bilincinde değildim açıkçası.

Sabahın yedisinde işe giden, işyerinde akşama kadar ağır koşullarda çalışıp, akşam olunca da eve gelip bilgisayarın başında sabahlayan bir insandım. Günlerce hatta yıllarca her günüm bu şekilde geçti. Hiçbir şeyi sorgulamayan, vurdumduymaz bir adam olmuştum. Bir gün mahalledeki matbaa işçisi bir arkadaşımın çalıştığı fabrikada kolunu makineye kaptırarak genç yaşta hayatını kaybetmesi benim o gün evden çıkmama neden olmuştu. İş cinayetiyle hayatını kaybeden arkadaşımın cenazesine gittim. Ölen arkadaşımın cenazesinde tesadüf eseri UİD-DER’li arkadaşlarla tanıştık. Sonra bu acı olay üzerine ayaküstü konuştuk ve cenazeden sonra bir yerde çay içtik. Arkadaşımın hayatını kaybetmesine çok üzülmüştüm fakat bu olayda bir suçlu bulamıyordum. Cenazedeki diğer insanlar gibi düşünüyordum. Kazanın arkadaşımın dikkatsizliğinden kaynaklanmış olabileceği aklıma geliyordu.

Ancak UİD-DER’li arkadaşlar sohbet esnasında bu olayın bir cinayet olduğunu ve zanlının da patronun ta kendisi olduğunu anlattılar. Bu benim çok dikkatimi çekmişti çünkü ben hiç olaya bu tarafından bakmamıştım. Arkadaşlar, bana ölen arkadaşımın 12 saat çalıştığını, kullandığı makinenin çok eski olduğunu, patronun da bu tür iş kazalarına karşı işin maddi boyutunu düşünerek hiçbir önlem almadığını ve bunun sorumlusunun tamamen patron olduğunu anlattılar.

Bu sohbette ben, patronların kar hırsları yüzünden işçilerin hayatlarının hiçe sayıldığını öğrendim. Daha sonra bu arkadaşlarla tekrar görüşmek istedim.

İkinci görüşmemizde bana birtakım sorular sordular. Ben de çalıştığım işyerindeki koşullardan ve normal yaşantımdan bahsettim. Sonra derneği tanıdım, etkinliklere katılmaya başladım. İşçilerin sorunlarının ortak olduğunu ve bu sorunlara karşı da birlikte mücadele ettiklerini gördüm. Ben de işçi olduğum için bu mücadeleye mutlaka bir şeyler katabileceğimi düşündüm.

Artık patronlara karşı mücadele etmek gerektiğini biliyorum. Bu mücadeleye benim gibi işçileri katarak mücadeleyi büyütmeliyim.

Geçen gittiğimiz UPS işçilerinin direniş ziyaretinde dikkatimi çeken bir slogan vardı, çok güzeldi: Kurtuluş Yok Tek Başına, Ya Hep Beraber Ya Hiçbirimiz!