Biz işçiler öğretici şeylere gelince vakit bulamadığımızı söyleriz. Ama televizyon dizilerini kaçırmadan takip ederiz. Televizyon ve diziler o kadar hayatımızın içine girmiş durumda ki… Daha geçen gün işyerinde bununla ilgili şahit olduğum bir konudan bahsetmek istiyorum. Kanalın birinde yeni bir dizi başladı. Dizinin ilk bölümünde tecavüz sahnesi olduğu için bu dizi ilk günden gündeme oturdu. Bazı insanlar böyle konuları toplumun bir yarası olarak değil, bir olay olarak görürler ve izlerler. Ardından bu yetmezmiş gibi, o sahneleri telefonlarına indirip birbirlerine gönderirler. Bu arada bu iğrençlikleri yapmaktan zevk alanlar, kendi anaları bacıları yokmuş gibi davranıyorlar. En azından yaptıklarının ne anlama geldiğini akıllarına bile getirmiyorlar. Akşam vardiyasında çalışırken bu diziden bahsediyorduk. Herkesin çok dikkatini çekmiş olmalı, kadınlı erkekli konuşuluyordu. Dizinin adı “Fatmagül’ün Suçu Ne?” O gün bunu anlattılar birbirlerine, gülerek. “Fatmagül’ün suçu ne” diye soruyorlardı. Tecavüze uğrayan kız Fatmagül’dü.

Oysa gündemimizde yepyeni bir olay vardı. Pazar mesaileri. Kurban bayramına kadar bütün pazarlar fazla mesaiye çağrılıyorduk. Sadece adı fazla mesai. “Gelmek ister misiniz?” diye soran olmadı tabii. “Pazar günü herkes burada, gelmeyen olmasın” diye bağırıyordu şefler ve ustalar. Üstelik “çalışma var” diye kâğıtlar asıyorlardı. Ama kimse bizim suçumuz ne demiyordu. Zamanımızın çoğunu işte harcadığımız yetmiyormuş gibi zorla mesai dayatıyorlardı. Üstelik insanlar ihtiyacım var ve geleceğim diyorlar. Ben de diyorum. Ama niye? Ne verilen asgari ücret yetiyor, ne de zam yapılıyor. Üstelik ne yemek, ne çay, ne çay paydosu! Suya bile para veriyorduk zamanında. Peki niye? Bunlar zaten bizim en doğal haklarımız değil mi? Servislerde tıklım tıklım ayakta giderken, her türlü hakarete maruz kalırken, biz birbirimize sahip çıkmazken… Neden biz kendimize “bizim suçumuz ne” demiyoruz. Üretimden gelen gücümüzü niye bilmiyoruz. Biz işçi olduğumuzun farkına varalım. Biz olmazsak kim çalışır o makinelerde? Ellerimiz olmazsa kim üretir? Çok fazla üretiyoruz ama biz çok çalıştıkça daha çok yoksullaşıyoruz. Bizim hakkımız düşük bir asgari ücret mi? Hayatımızın büyük bir kısmı işyerinde ve yollarda geçiyor. Hapishane gibi, bir giriyoruz ancak 8,5 saat sonra çıktığımızda görüyoruz dışarısını. Yemekhane yukarıda boş dururken, biz niye yerde yemek yiyoruz? Pisliğin içinde oturuyoruz. Önce kendimize bunu soralım. Birbirimize güvenelim, paylaşımcı olalım, ne yapacağımıza kafa yoralım. Hak ettiğimiz gibi yaşamak istiyoruz. O zaman her kafadan bir ses çıksın ama aynı şeyleri savunsun diller. Ancak birleşen işçiler yenilmezler! Her şey örgütlü mücadeleden geçer!