Geçenlerde bir dergi geldi fabrikaya, bir işçi bülteniymiş, adı “İşçi Dayanışması”. Bizim fabrikada patronun yaptığı haksızlıkları bir bir yazmış bir işçi arkadaş oraya. Fabrikanın içinde birden hareketlenme başladı. Bazıları “bizim patrona bu yapılır mı” dese de, çoğunluk “bu yazılanların hepsi doğru, arkadaş bizim söyleyemediklerimizi bir bir anlatmış, burada mesailerimizi düzgün ödemiyorlar, en ufak bir hatada ya da hiç hatamız olmadığı halde haksız yere hem de tazminatsız işten atılıyoruz, günlerce izinsiz çalışıyoruz, hafta sonu tatilimizi vermiyorlar” diye tepki gösterdi. Bazı arkadaşlar bu yazılanları okuyunca önce cesaretlendi; çıkalım konuşalım yönetimle, derdimiz, isteğimiz neyse anlatalım dedi, ama sonuçta yine kimse cesaret edemedi.

Şeflerin yazılanları görünce düştüğü durum görülmeye değerdi. Hem şeflerin hem de patronun paçaları iyice tutuştu. Her yere saldırmaya başladılar bunu kim yazdı diye. Yazıyı yazanı bulmak için işçileri korkuttular, tehdit ettiler. Peki, neden bu kadar korktular, hiç düşündük mü? Çünkü yaptıkları tüm kanunsuzluklar ortaya çıktı. Yani birisi “kral çıplak” diye bağırdı ve patron artık kimseyi kandıramamaktan korktu, bunun için de bizi korkutup sindirmeye çalıştı.

Biz işçiler artık korkmamalıyız, bizi ezmelerine, küçük görmelerine izin vermemeliyiz. Patron bir dergide çıkan küçük bir yazıdan bile ne kadar korkuyor. Çünkü haksız, çünkü kazancını hırsızlıktan kazananlar yanlarındaki küçük bir tıkırtıdan dahi korkarlar. Patronlar bizim emeğimizi, ekmeğimizi, çocuklarımızın geleceğini, sağlığını çalıyor. Artık biz işçiler de bunları görelim, gözlerimizi açalım, bir araya gelelim, konuşalım, haklarımızı arayalım!