Günümüzde sendikalı çalışan işçi sayısı çok az. Bu durumun sebebi patronların örgütlü işçi istememeleridir. Karşısında örgütlü işçi olmayınca patron istediği işçiyi işten atar, ücreti düşük tutar, sigortasız işçi çalıştırır. Böylece kısa zamanda daha çok kâr elde etmek ister. Örgütsüz işçi arkadaşlarımız patronların bu baskılarına boyun eğerek yıllarca çok kötü koşullarda çalışırlar. Ben sendikalı bir işyerinde çalışıyorum. Bütün işçilerin örgütlü ve sendikalı olmasını istiyorum. Patronların neden sendika istemediklerini kendi çalışma koşullarımdan örneklerle anlatmak istiyorum.
Ben sendikalı çalışan bir deri işçisiyim. Öncelikle sendika sayesinde, patron beni ve arkadaşlarımdan birini kafasına estiği gibi işten atamaz. Bunun yanında birçok ekonomik ve sosyal haklarımız var. Yılda 4 maaş ikramiyemiz var. Bunun dışında bayram ve yılbaşı ikramiyelerimiz var. Yılda bir kere yakacak yardımı alıyoruz. Yılda iki kere, dışarıda giymek için birinci kalite ayakkabı hakkımız var. Yıllık izin parasının dışında ayriyeten izin dönüş parası alıyoruz. Bir senesini dolduran işçi 21 işgünü yıllık izin kullanabiliyor. Fazla mesai saat ücretlerimiz, sendikasız bir fabrikadan iki kat daha fazla. Patron bizi kesinlikle zorunlu mesailere bıraktıramıyor. Ayrıca iki senede bir deri mont alıyoruz. Ve daha aklıma gelmeyen birçok hakkımız var. Tüm bunlar benim gibi bütün işçilerin hakkı değil mi? İşte patronlar işçilere bu hakları vermemek için sendikalı işçi istemiyorlar. İstiyorlar ki işçiler sesini çıkarmasın, düşük ücret alsın, ikramiye istemesin, yıllık izin yapmasın, yakacak yardımı almasın, kısacası daima çalışsın.
Tüm bu hakları bizim patronumuz iyi niyetli olduğu için verdiğini sanmayın. Bizler bu hakları mücadele ederek, sendikalı olarak aldık. Ben bu haklardan yararlanıyorum ve başka işçi arkadaşlarımın da bulunduğu fabrikalarda sendikalaşarak bu haklardan yararlanmalarını istiyorum. Bütün işçilerin sendikalı olmasını sağlamak için ortak mücadele etmek için sendikalarımızda ve UİD-DER gibi işçi örgütlerinde birleşmek zorundayız.