Merhaba sınıf dostlarımız. Biz işten atma saldırılarına karşı boyun eğmeyip direnen İleri Elektrokimya işçileriyiz. BANTBORU fabrikasının sahibi, aynı zamanda İleri Elektrokimya’nın da sahibi. Bantboru, alanında uluslararası düzeyde üretim yapan dört fabrikadan biri. Peki, bu düzeye nasıl geldi? Tek bir yolla, alnının teriyle çalışan işçilerin emeğini sömürerek, işçilerin haklarını vermeyerek, işçilerin haklarını vermeden işten atarak, kuralsızca çalıştırarak bunu sağladı. Fakat bu böyle süremez, biz direnen işçiler işverenin yaptığı haksızlığı tüm işçi arkadaşlarımıza anlatarak, işverenin gülen yüzünü telaşlı hale getirdik.

Bantboru patronu direnişin duyurulmasından o kadar korkuyor ki, fabrikanın önüne her gittiğimizde hemen güvenliği ve jandarmayı çağırtıyor. Artık bizim bir pankartımız oldu, üzerinde “Haksızlıklara ve Kuralsız Çalışmaya Karşı, İleri Elektrokimya’da Direnişteyiz” yazıyor. Bu yeni pankartımızla fabrikanın önüne gittik, bizleri tanıyan işçi arkadaşlarımız, yeni pankartımız için hayırlı olsuna geldiler. Pankartımız çok dikkat çekmişti, talebimiz net ve açıktı, bunu görmemek mümkün değildi. Bizim de beklediğimiz şekilde, işveren bundan çok korktu.

İşyerinde hemen bir hareketlenme olmuştu, işçiler sevindi işveren ise telaşa kapıldı. Önce GOSB’un güvenliği geldi ve “bazı ricalarda bulunup” geldiği gibi de gitti. Ardından bu sefer jandarma geldi. Önce bizimle konuşup yasalardan bahsettikten sonra işverenin temsilcisiyle görüştü ve gitti. İşveren bizden şikâyetçi olmuş, “Biz köklü bir şirketiz ve müşterilerimiz bizimle sürekli görüşüyor, fabrikanın önündeki eylem bizi maddi ve manevi düzeyde zarara uğratıyor” demiş. Bu şikâyet bizi sevindirmişti. O sırada görevlinin şikâyeti anlatması bittikten sonra biz birbirimize baktık ve yumruklarımızı daha fazla sıkarak “kazanacağız” dedik.

Ancak kazanana ve mücadelemizi yayana kadar daha yapılacak çok şey var. Biz de bunu bilerek çalışmalarımıza devam ediyoruz. İşyerlerinde işçilerin yaşadığı sorunlar olduğu gibi duruyor ve yeterli düzeyde mücadeleyi yükseltmiş değiliz. Buna rağmen onlarca fabrikada işçilerin tepkisinin birleşmesi sonucunda hareketlenmelerin başlaması yakındır. Şimdiye dek tanıştığımız işçiler işyerlerindeki sorunları bizimle paylaştılar, kiminle konuşsak hep aynı sorunlardan bahsediyorlar. O halde çözüm de aynı. Bizler işyerlerinde mücadeleyi başlatmak için bir araya gelip neler yapmamız gerektiğini konuşmalıyız. Bu mücadeleleri ortaklaştırmalıyız, işte o vakit tüm patronların içine korku salarız.