Ben Samatya Hastanesinden bir sağlık işçisiyim. Emek veren her işçi gibi ben de her gün fazlasıyla çalışıyorum ama karşılığını alamıyorum. Çalıştığım sektör ağır ve tehlikeli. Günde 8-9 saat radyasyonla çalışıyorum. Radyasyonla çalışmak; saç dökümü, kusma, gün boyu sinir, stres yapıyor ve en önemlisi ömür kısaltıyor. Yani kansere sebep oluyor. Buna rağmen çalışma saatleriyle uğraştıkça uğraşıyorlar. Onlar uğraşıyor da biz ne yapıyoruz? Kurtuluşu, kendimizin bile inanmadığı geçici çözümlerde arıyoruz.

Gerçeklerimiz o kadar ortada ki. Bakın geçen hafta hastanede arkadaşlarla kendi aramızda küçük çaplı bir araştırma yaptık. Emekli olan teknisyen var mı diye? Yaptığımız araştırmanın sonucu ürkütücü ve traji-komikti. İnanması zor ama teknisyen arkadaşlarımız ya emekli olduktan kısa bir süre sonra kanserden ölmüş ya da erken yaşta hastanelerde kanser tedavisi almışlar. Sonuç işte bu; ortada bu kadar büyük bir sorun varken gelin görün ki bizde tek bir hareket yok. Gözlerimiz kapalı ve susturulmuşuz. Her şeye amenna diyoruz.

Artık bir şey yapmalı! Artık yetmedi mi bizi öldürdükleri? Damarlarımızdaki son kanı emmelerini mi izleyeceğiz? Yeter bu kadar suskunluk. Dünyadaki bütün işçiler birleşelim. Bu kahrolası emek sömürücü ve işçi katili düzeni yok edelim. Kurtuluşumuz ancak biz BİRLEŞİRSEK mümkün olur. YAŞASIN SINIF MÜCADELESİ!