Geçenlerde gece haberlerini izlerken Antalya’da bir inşaat işçisinin 40 metre yükseklikteki vincin tepesine çıkarak “eğer alacağımı vermezseniz intihar ederim, hakkımı istiyorum!” demesi beni şaşırtmadı. Bu tip bireysel eylemlerin son çare olarak görülmesi ve işin içine televizyon kanallarının katılması düşüncesi normal bir durum halini aldı. Asıl anormal olan ise görüntülerde aynı işçinin iş arkadaşlarının umursamazca bir tavırla yemek yemeleri, insanların çekirdek çitleyerek izlemeleri, kameralı telefonlara çekmeleri, atlayacak mı atlamayacak mı diye iddialaşmaları idi. Haberi sunan sunucu bile “vicdan bu kadar mı törpülenir” diye soruyordu.

Gerçekten insanı üzen vincin tepesindeki işçinin arkadaşlarının duyarsızlığı. Çünkü arkadaşlarının başına gelenleri kendi başlarına gelmeyecekmiş gibi düşünmeleri, “bana ne yahu” tavırları tam da sistemin yarattığı insan profilini gösteriyordu. Eğer bugün işçi sınıfı bu geri kalmış noktada ise, insanlık bu kadar ucuz ve emek değersizleştirilmişse, bu tamamen sistemin kendisinden kaynaklanan bir durumdur. Bu kapitalist ve köhnemiş sistem yozlaşmayı ve çürümeyi destekleyerek ayakta kalabilmektedir. Kalabalıkların içinde yalnızlıklar yaratarak, insanları bencilleştirerek, emeği ve insan onurunu ayaklar altına alarak hüküm sürmektedir bu sömürü sistemi.    

Zaman zaman hepimiz bir haksızlık karşısında fevri, bireysel çıkışlar gösteririz. Bunu çoğu zaman kaldıramıyorum, vicdanım el vermiyor, tutamıyorum kendimi gibi sözlerle ifade etmeye çalışırız. Peki, biz işçiler için bireysel çıkışlar çözüm mü yoksa anlık bir hareket mi? Kuşkusuz anlık bir harekettir. Ancak bireysel çıkışlardan çoğu kez sonuç alınamaz. Karşımızda örgütlü olan patronlar var. Bizlerse örgütsüzüz. Eğer kalıcı ve kesin çözümler istiyorsak, tek tek değil, birlik ve beraberlik içerisinde hareket ederek birleşik bir mücadele vermek zorundayız. Bu birleşik mücadeleyi örmek tüm mücadeleci işçilerin görevidir.