Sefaköy Temsilciliğimizde geçen hafta, “Akkardan, Çel-Mer ve UPS” direnişlerini konu alan bir seminer yaptık. Direnişçi işçilerin röportajlarından oluşan video gösterisinin de olduğu seminerde yaşanan bu direnişlerden 3 ayrı konuyu ele aldık. Akkardan ve Çel-Mer işçileriyle yapılan röportajlarda işçi arkadaşlar direnişlerinin nasıl başladığını ve nasıl bittiğini anlatıyordu.

Akkardan direnişi, sendikalı olunduğunda mücadelenin bitmediğini, daha da çok mücadele etmemiz ve sendikacıları denetlememiz gerektiğini net bir şekilde gösteriyor. Çel-Mer direnişinin ise ayrı bir yeri vardı. Yaptığımız seminer sayesinde Çel-Mer işçilerinin mücadelesini daha geniş öğrenme şansımız oldu. İşçilerin fabrikayı nasıl işgal ettiğini ve bitişinde aldıkları kararı, yapılan röportajdan izlemek çok güzel bir duygu, içimi coşturdu. Patronların saltanatının yıkılacağı günler gözümde canlandı. Her yerde olduğu gibi Çel-Mer’de de işçiler ağır ve kötü çalışma koşullarına maruz kaldıkları için sendikalı olmak istiyorlar. Sendikalı olmak için gittikleri şube Akkardan işçilerini yalnız bırakan şube. Akkardan işçilerine yaptıklarını Çel-Mer işçilerine de yapmak istiyorlar. Ancak sendikacıların dedikleriyle yetinmeyen ve hakkını arayan Çel-Mer işçileri, sağladıkları örgütlülük sayesinde sendikacıların ezberini bozuyor. Bir kişi ile başlayan direniş, direnen işçiye selam veren işçilerin de çıkarılması ile çoğalıp fabrika işgaline kadar gidiyor. Direnişçi işçiler Çel-Mer fabrikasına sendikanın girmesini sağlıyor. Evet, direniş sonunda işçilerin tamamı işe geri dönemedi, 11 işçi işsiz kaldı, ama bunun geçerli birçok sebebinin olduğunu da bilmemiz gerekiyor. En başta da sınıf olarak örgütsüz oluşumuz. Yaşanan direnişlere ve grevlere maddi ve manevi ne kadar destek veriyoruz? Bizler daha fazla sahip çıksak, destek versek kazanamayacağımız hiçbir şey yok. Koca vinçlerin üstünde 4 gün kalan Çel-Mer işçileri, bizlere işçilerin öz örgütlülüğü sağlandığında nelerin başarılabileceğini bir kez daha gösteriyor.

Hâlâ devam eden UPS direnişi ise bizlere dünya işçi sınıfının bir bütün olduğunu ve uluslararası desteğin önemini anlatıyor. UPS kargo dünyanın her yerinde faaliyet yürüten bir firma. Diğer ülkelerdeki işçiler, adlarını dahi bilmedikleri, yüzlerini bile görmedikleri sınıf kardeşlerine destek amaçlı birçok eylemler gerçekleştirdiler. Bu da UPS patronunun köşeye sıkışmasına yardımcı oluyor.

Bizler UİD-DER’li işçiler olarak, yaşananlardan dersler çıkararak mücadele etmeyi kılavuz edinenleriz. Çel-Mer direnişçisi röportajda şöyle diyordu: “Direnişteyken dilin işçi dili, milletin işçi milleti, kimliğin işçi kimliği olmalıdır.” Ne kadar güzel söylemiş değil mi? Biz işçiler patronlar sayesinde yasaklarla, engellerle, ayrımlarla dolu bir dünyada yaşamaya mahkûm bırakılıyoruz. Oysa patronlar ekmeğimizi elimizden alırken hiçbir ayrım yapmıyorlar. Biz işçilerin tek kurtuluşu mücadele etmekten geçiyor. Din, dil, ırk ayrımı yapmaksızın birleşip patronlara gününü göstermenin zamanı gelmedi mi? Bir araya gelip örgütlü hareket etmek için daha neyi bekliyoruz?