Eski bir fotoğraf, oldukça yıpranmış. Sendika duvarında yerini koruyor. Çevresi şimdiden silikleşmeye başlamış. Fakat grev yazan kısmı silikleşmeye karşı hâlâ direnmeye devam ediyor. İşçiler zamana inat ellerinde tuttukları pankartla her gelen işçiye “hoş geldiniz sendikamıza”, “hoş geldiniz grevimize” der gibi bakıyorlar.

Dikkatli baktığınızda işçilerin kendilerine olan güvenlerini görüyoruz. “BU İŞ YERİNDE GREV VAR” pankartının ölçüleri ne büyük. Fakat şimdilerde herhangi bir grev ilanını duyuran pankartların boyları ne kadar da küçük! Demek ki mücadele gerileyince pankartların boyutları da küçülüyor. Bu pankart ne denli özenle tutulmuş. Bir kişi pankartın esneyen kısmını düzeltiyor. Pankartın dik tutulması, mesajın çok net verilmesini istiyor. Pankartın önünde kimsecikler yok, saygı en üst seviyede. Arkasında ise düzenli sıralar halinde işçiler var.

Pankart işyerinin hemen girişinde. Yani ne bahçede ne de işyeri dışında. Tam olması gerektiği gibi tam girişte duruyor. Yine en köşede bir işçi dikkatleri çekiyor. İki elinde baston var. Belli ki işyerinde bir rahatsızlık geçirmiş. Fakat grevin ilk günü almış bastonlarını gelmiş işyerine. Mücadeleye destek olmak, birlikte direnmek, haykırmak istemiş. Genci yaşlısı, hastası sağlamı, her kim olursa olsun herkesin omuz vermesi gereken bir mücadele grev. Ayakta kalmanın, iş arkadaşlarıyla birlikte durmanın onurunu yaşıyor.

Büyük pankart ve işçiler adeta çağrı yapıyorlar kardeşlerine: Mücadele et ve mücadelene sahip çık! Büyüt grevi, büyüt mücadeleyi! Boyun eğme! Fotoğraftaki işçiler direnmeye, geçmişi unutturmamaya çalışıyor. Geçmişimizi unutmadan mücadeleye devam edelim!