Emeğin birliği dünyanın umududur

Sancakta yazdığı gibi, emeğin birliği dünyanın umududur. Neden mi? Çünkü ancak birleşen işçiler değişimin önünü açabilirler. Ancak birleşen işçiler gerçek özgürlük, gerçek adalet, gerçek eşitlik ve gerçek mutluluğun olduğu bir dünya uğruna mücadele edebilirler. Ve ancak birleşen işçiler mücadeleleriyle umut yaratabilirler. 1 Mayıs’ın doğuşuna yol açan 8 saatlik işgünü talebi ve dünya işçi sınıfının bu talep uğrunda tek bir ordu gibi birleşmesi muazzam bir umut yaratmamış mıydı dünya işçi sınıfında? Bu umut değil miydi kıtadan kıtaya işçileri sarıp sarmalayan? Nitekim Avustralya’dan sonra bu umut fırtınasının durağı okyanusun öte yanıydı, Amerika’ydı. Ve 1 Mayıs’ı 1 Mayıs yapacak, İşçi Sınıfının Uluslararası Birlik, Mücadele ve Dayanışma Günü yapacak günler yaklaşıyordu…

Amerikalı işçiler tıpkı Avustralyalı işçi kardeşleri gibi “8 saat iş, 8 saat uyku, 8 saat canımız ne isterse” diyorlardı. İşçiler, bu son 8 için kimi zaman “for what we will”, kimi zaman “recreation” demişler. İlki “yapmak istediğimiz şeyler için, irade gösterdiğimiz şeyler için” anlamına geliyor. İkincisi “kendimizi yeniden üretmek, eğlenmek, mutlu olmak, toparlanmak, yeniden ayağa dikilmek için” anlamlarının tümünü karşılıyor. İşçiler bu taleplerini yaymak için şiirler yazıyor, şarkılar besteliyor, bildiriler dağıtıyorlardı. Boston’da yaşayan bir gazete editörü olan Isaac Blached 1860’ların sonlarına doğru “Sekiz Saat” şiirini yazar. Amerika’nın dört bir yanında emekçilerin ortak talebidir 8 saat çalışmak. 1878’lere gelindiğinde “Sekiz Saat” şiiri bestelenir, ilerleyen yıllarda her mitingde, her toplantıda söylenen şarkılarından biri olur. Şarkının nakaratı olan “8 saat iş, 8 saat dinlenme, 8 saat canımız ne isterse” sloganı artık Amerikan işçi sınıfının dilinden düşürmediği talebidir. Mücadele bayrağına yazdığı sloganıdır.