Mücadeleci İşçi Önderi Kemal Türkler’i Unutmayacağız

DİSK’in unutulmaz önderi Kemal Türkler’in katledilmesinin üzerinden 34 yıl geçti. İşçi sınıfının yükselen mücadelesinin önünü kesmeye çalışan patronlar sınıfı Türkler’i ortadan kaldırmak istiyorlardı. Nitekim MHP’li faşist çeteler 22 Temmuz 1980’de Türkler’i katlettiler. Sömürü düzeninin sahipleri, Türkler’in katilinin yargılanmasını engellediler. Kemal Türkler’in katili yargılanmadan ve işçi sınıfına karşı işlediği bu suçun cezasını çekmeden öldü. Türkler’in esas katili sermaye sınıfıdır ve işçi sınıfı nihai hesabı elbet ondan soracaktır.

Kemal Türkler, yaşamını, işçi sınıfının örgütlenmesine ve insanca yaşanacak bir dünya kurma mücadelesine adadı. Onun yaşamı direnişler, grevler ve mücadeleyle doluydu. Önderliğini yaptığı Maden-İş ve DİSK o dönemde işçilerin mücadele örgütleriydi. Patronlar sınıfının dayattığı uzlaşmacı sendikacılık anlayışına karşı işçilerin büyük bir güvenle sahip çıktıkları mücadeleci sendikalardı. Elbette bunda Türkler’in ve mücadele arkadaşlarının payı büyüktü. Bu nedenle böylesi mücadeleci işçi önderlerinin hatırlanması ve yaşamlarından dersler çıkarılması, bugünün genç işçi kuşakları için büyük önem taşıyor.

Kemal Türkler, 1951’de Maden-İş Sendikası’na üye olarak sendikal örgütlenme içinde yerini aldı. 1954’te Maden-İş genel başkanlığına getirilen Türkler, sınıf içerisinde örgütlenme çalışmalarına hız vererek Maden-İş’in örgütlülüğünün tüm ülkeye yayılmasında önemli bir rol oynadı. Maden-İş, o gün üyesi olduğu Türk-İş içinde öne çıkmaya başladı.

Kavel işçilerinin 1963’te başlattığı direniş sırasında işçilerin başındaydı Türkler. Kemal Türkler, bu yıllarda Türk-İş yönetiminin grevlere karşı takındığı patron yanlısı tavrı ve sendikal anlayışı eleştiriyordu. Türk-İş, Paşabahçe grevini desteklemeyerek işçileri yalnız bırakmıştı. Bunun üzerine Kemal Türkler, daha mücadeleci bir sendikal anlayışı savunan diğer arkadaşlarıyla birlikte Türk-İş’ten koparak yeni bir sendikal birlik oluşturma sürecini hızlandırdı. 13 Şubat 1967’de Devrimci İşçi Sendikaları Konfederasyonu (DİSK) kuruldu.

Mücadeleci sınıf sendikacılığı anlayışını yükselten DİSK, hem patronlar sınıfını hem de işbirlikçi Türk-İş yönetimini ürkütmüştü. Bu nedenle DİSK kapatılmak istendi. Ancak 150 bin işçinin 15-16 Haziran 1970’te iki gün boyunca direnişe geçerek DİSK’i sahiplenmesi, sendikanın kapatılmasını engellemişti.

kemal-turkler-anma_20130722_008.JPG

50 yıldan beri kutlanamayan ve işçi sınıfına unutturulmak istenen 1 Mayıs’ın 1976 yılında açık alanda kitlesel olarak kutlanmasında, o dönemde DİSK’in Genel Başkanı olan Kemal Türkler’in önemli bir rolü oldu. Yüz binlerin katıldığı 1977 1 Mayısı’nın örgütlenmesinde ise Kemal Türkler’in rolü yine önemliydi. Ancak o yılın sonunda yapılan DİSK genel kurulunda Türkler, CHP’li sendikacıların ve bazı reformist solcuların manevraları sonucu genel başkanlığa seçilemedi. Fakat Türkler, Maden-İş Genel Başkanı olarak çalışmalarını sürdürecekti. Ancak yükselen devrimci işçi hareketini bastırmak isteyen patronlar sınıfı, işçi sınıfının bu çalışkan, dürüst ve mücadeleci önderini katletti.

Sebahat Türkler, eşi Kemal Türkler’i İşçi Dayanışması’­na şu sözlerle anlatmıştı: “Sadece işyerlerinde değil, sokakta, alışverişte, sahilde, her yerde etrafımızı işçiler sarardı. İşçilerle çalışıyor, onlarla birlikteyken çok mutlu oluyordu. Hiç gösteriş düşkünü olmadı, iki buçuk yıl boyunca sendikadan tek kuruş para da almadı.” İşçilerin güvendiği, her daim yanında oldukları Türkler, bugünün sendikacılarına hiç benzemiyordu. Koltuklardan kalkmadan, mücadeleye girmeden, sınıfın güvenini kazanmadan işçi önderi haline gelinmiyor.

Geçmişte mücadeleci bir sendikal anlayışın açtığı yolda işçi sınıfı birçok hak kazanmıştı. Bu mücadeleci anlayış 15-16 Haziran’da kendini göstermiş ve işçi sınıfı sendikasına sahip çıkmıştı. 1 Mayıs, DGM direnişleri, MESS grevleri ve faşizme karşı verilen mücadelelerde Kemal Türkler hep ön saflardaydı.

İşçi sınıfı ne Kemal Türkler’i ne de verilen mücadeleleri unutacak! Katillerden ve kapitalist düzenden hesap elbet sorulacak ve bilinçli işçilerin önderliğinde sendikalar, yeniden gerçek birer işçi örgütü haline getirilecek!