Hasan dayım, gerçek anlamda onurlu bir insandır. Sömürücü düzenin efendilerine ne baş ne de boyun eğmiştir. Şu an 70 yaşında ve akciğer kanseri tedavisi görüyor. Ancak bunu sadece güvendiği insanlarla paylaşıyor, diğerlerine “zatürre oldum, bunu da atlatırım” diyor. Bana ise bir kahkaha eşliğinde “Yeğenim, senin bizim yolumuzdan gidip devrimci olmanı ayrı bir seviyorum. Doğru yol devrimciliktir. Dedikodulara kulak asma” dedi.

Hasan dayım, 1980 askeri faşist darbesi sırasında 25 yaşında tığ gibi bir delikanlıydı. O dönemde yalnızca üniversite gençliği değil, liseli hatta ortaokul öğrencileri bile devrimci mücadeleyle tanışıyordu. En ücra köylere kadar devrimci rüzgâr esiyordu. Köylerde bile kimi büyükler, gençlerin toplumsal sorunlara duyarlılığını gururla izliyor, dayanışmayla destek veriyordu.

Darbenin ardından gözaltına alındı, işkence gördü, yıllarca hapis yattı. Yaşadıklarını kimseye anlatmadı. Ama saklayamadığı bir gerçek vardı: İşkence sonucu sağ kolunu tamamen, sol kolunu ise kısmen kaybetmişti. Buna rağmen mobilyacılığa devam etmeye çalıştı. Fakat bir akrabası, artık yeterince verimli olmadığını öne sürerek onu atölyeden çıkardı. Hasan dayım bunu yıllarca içine attı. “Yeğenim, dert dediğin dosta anlatılır. Utanacağım bir şeyim yok. O dönem herkesi korkuyla sindirmişlerdi” dediğinde gözlerinde öfke değil ama burukluk vardı.

İki abisi Almanya’da işçiydi. Birçok köylüyü yurtdışına götürmüşlerdi ama Hasan dayım için “sana göre iş yok” deyip götürmemişlerdi. Zaten o da gitmek istememişti. “Yurtdışına gidenler dönüşte korkak ve yabancılaşmış haldeydiler” demişti bir seferinde.

Hasan dayım asla asalak biri olmadı. Eksik bedenine rağmen işinin başında durdu, mücadeleyi bırakmadı. Ama yine de engeli bahane edilerek birçok işte çalıştırılmadı. Sigortasız, güvencesiz işlerde ömrünü geçirdi. Şimdi kanser tedavisini kızının sigortası üzerinden sürdürüyor, çünkü yıllar boyunca çalışsa da emekli olabilecek kadar prim günü biriktiremedi.

1980 darbesinin üzerinden 45 yıl geçti ama bıraktığı karanlık hâlâ silinmedi. O darbe devrimci hareketi ve örgütlü işçi sınıfını ezmek için yapıldı. Bugün hâlâ baskılarla karşı karşıyayız. Ama nasıl ki o karanlık günlerde Hasanlar, Haticeler mücadeleyi bırakmadıysa; bugün de genç işçiler, öğrenciler o mücadele saflarında yerlerini alıyor. Örgütlü işçi sınıfı yenile yenile öğreniyor, direnerek ilerliyor.

Adnan Yücel’in dizelerinde dediği gibi: “Bugünlerden geriye bir yarına gidenler kalır, bir de yarınlar için direnenler…”