“Son 102 günde 132 kadın cinayeti” haberleri dolaştı medyada. Bu sayılar sadece bir istatistik değil; her biri bir yaşam, bir hayal, bir yaşama sevinciydi. Her biri aramızdan koparılan bir arkadaşımız, bir kardeşimiz, bir meslektaşımız, bir komşumuzdu. Fakat bilmemiz gereken bu cinayetler tesadüf değil. Bu cinayetler “münferit” de değil. Bu cinayetler çürümüş, kokuşmuş bu düzenin ta kendisidir! Kadın cinayetlerinin böylesine yaygınlaşması, sadece bir toplumun içinde bulunduğu durumu resmetmiyor, bir rejimi ve kapitalist çürümüşlüğü gözler önüne seriyor.

Kapitalist sistem, kâr uğruna her türlü sömürüye, şiddete ve eşitsizliğe göz yummaya hazırdır. Kadının emeğini sömüren, özgürlüğünü elinden alan, kadını makbul “eş”, “anne”, “fedakâr çalışan” rollerine hapseden bu düzen; kadına yönelik şiddeti de üretir, besler, meşrulaştırır. Bugün kadınlar sadece bireysel saldırılarla değil, sistematik bir şiddetle karşı karşıyadır. Bu şiddet, yasa koyucunun kaleminden, hâkimin kararından, medyanın dilinden, din adamının vaazından, patronun talimatından ve en çok da iktidarın zihniyetinden beslenmektedir.

Sistematik inkâr ve hafife alma politikası, iktidar yetkililerinin, kadın cinayetlerini hâlâ “münferit olaylar” diyerek geçiştirmeye çalışması şiddeti besleyen önemli faktörlerdir. İktidarın açıkça uyguladığı erkek egemen politikalara bir bakalım: İstanbul Sözleşmesi’ni bir gece yarısı kararnamesiyle fesheden bir zihniyetin, kadının yaşam hakkına sahip çıkması mümkün müdür? Kadını koruyan uluslararası sözleşmelerden çekilmek, açıkça şiddet faillerine cesaret vermiyor mu? Üstelik yalnızca İstanbul Sözleşmesi değil; işyerlerinde cinsiyete dayalı şiddet ve tacizi önlemeyi amaçlayan ILO 190 Sayılı Sözleşme de Türkiye tarafından hâlâ onaylanmadı. Böylece kadınlar hem evde hem işte hem de sokakta korumasız bırakılmakta, sistemin körüklediği erkek şiddeti görmezden gelinmektedir.

Her bir cinayet, bu sistemin kadınlara reva gördüğü yaşamın bir sonucudur. Bu yalnızca bir güvenlik sorunu değil, bir sistem sorunudur. Yargının failden yana tutumu, katilleri “iyi hal”, “ağır tahrik” gibi gerekçelerle cezadan kurtarıyor. Bu düzenin mahkemeleri, kadınları değil katilleri koruyor. Şiddet, yargı kararlarından besleniyor, cesaret alıyor.

Kadın cinayetlerini durdurmak için eşitlik, adalet ve özgürlük istiyoruz. Kadına yönelik şiddet ve kadın cinayetlerinin sebebi erkek egemen sistemdir, adaleti sağlayamayan adalet sistemidir. Biz biliyoruz ki kadın cinayetleri durdurulabilir. Bunun için sadece yasalar değil, şiddeti üreten bu çürümüş düzen de değişmelidir. Kadının ikinci sınıf insan görülmediği, eşit haklarla, özgürce yaşayabildiği bir toplum ancak örgütlü mücadeleyle mümkündür.