Banksy mahlaslı sanatçının “bomb love” isimli eseri, ilk olarak 2001 yılında Londra sokaklarından başlayarak dünyanın birçok yerinde duvarlara çizilmiştir. Eser oldukça sade ve detaydan uzak görünmesine rağmen taşıdığı mesaj oldukça derindir. Resimde bulunan bir kız çocuğu, bir füzeye sevgiyle sarılır. Başının üzerinde bir kalp sembolü yer alır. Bu eser savaş karanlığının insanlara gerçeklikten kopuk şekilde “normal”, hatta “sevilesi” bir durummuşçasına yansıtılmasını hicivli şekilde eleştirir. Egemenler, insanları sahte bir gerçeklik algısı içerisine hapsederek, onları duygusuzlaştırıyor ve kendine, insana, gerçeklere yabancılaştırıyor. Üstelik bu tuzağa en yoğun şekilde henüz zihnimizin en temiz olduğu dönemlerde yani çocukluk ve gençlik dönemlerimizde maruz bırakılırız.

Oyun oynamak çocukluk yıllarımızda temel ihtiyaçlarımız arasındadır. Bizi tam da bu dönemde oynadığımız oyuncak ve oyunlarımız üzerinden şekillendirmeye çalışıyorlar. Giderek yaygınlaşan savaş ve silahlı çatışma oyunları, olası tehlikeleri maskeleyerek, bize bunu eğlenceli bir aktivite olarak sunuyor. Çocuklar henüz 4-5 yaşlarına geldiklerinde oyuncak silah, kelepçe ve bombalarla tanışıyor. Bu durum insanların büyüdükçe yaşanan trajedilere karşı duygusuzlaşmasına, verilen tepkilerin azalmasına ve küresel ölçekteki felaketlerin kanıksanmasına yol açıyor. Buradan hareketle oyuncak üretiminin masumane bir üretim olduğunu düşünmek ciddi bir yanılgıdır.

Geçtiğimiz günlerde oyuncaklar ve oyunlar üzerine sohbet ettik. UİD-DER’li arkadaşlarımızın çocukları, bu tip savaş oyuncaklarının ilkokul ve ortaokul seviyelerinde çok yaygın olduğuna dair gözlemlerini aktardılar. Bunların oyuncak olarak kullanılmaması gerektiğine dair düşüncelerini de eklediler. Bu da sınıf bilinci temelinde yetişen çocukların bu tip tuzaklara düşme ihtimalinin zayıflığını gösteriyor bizlere.