Kapitalist sistemin tarihsel krizi, siyasi iktidarın sermaye sınıfının çıkarlarına göre yürüttüğü politikalar biz emekçileri derinden etkiliyor. Açlık sınırı altında kalan sefalet ücretlerine mahkûm edilmiş durumdayız. Bizler insanız, sadece çalışmak için veya boğazımızdan üç beş lokma geçsin diye gelmedik dünyaya. Sinema, tiyatro, gezi, sanat gibi kültürel faaliyetler içerisinde olup ruhumuzu da beslememiz gerekiyor. Tatil de biz emekçiler için bu ihtiyaçlardan birisi. Yılın on iki ayı çalışıp bir haftacık da olsa! Buna uygun bir bütçe oluşturamamamız işçiler olarak sorgulamamız gereken bir soru. Biz de bir grup işçi olarak ailelerimizle birlikte tatil ihtiyacımızı dayanışma içinde, kolektif bir şekilde karşıladık. Bütçelerimizi birleştirip ortak bir ev tuttuk. Bir arada iş bölümü yaptık, zamanımızı denizde yüzerek, güneşlenerek, kültürel gezi yaparak, en önemlisi sınıfımızın sorunları ve neler yapmamız gerektiğini konuşup tartışarak geçirdik. 

Bir haftalık yiyecek ihtiyacımızı karşılamak için alışveriş yaparken, önce aldıklarımızın besin değeri ve kalitesine değil, etiket fiyatlarına bakmak zorunda kaldık. Bir arada oluşturduğumuz bütçe ile ekonomik açıdan zorlanacağımızın farkına vardık. Evde, denizde, sahilde hayat pahalılığı gündemimizden düşmedi. Pahalı bulduğumuz şeyleri sıraladık, mesela ev kiraları neredeyse aldığımız asgari ücret kadar. Bir aylık gıda ihtiyacımız, asgari ücretin büyük bir bölümü... Giyinme, faturalar, sağlık, ulaşım, eğitim derken liste uzuyor. Ücretlerimizle ihtiyaçlarımızı karşılaştırdığımız zaman, ücretlerimizin ne kadar düşük olduğunu bir kez daha anladık. Bir akşam hep beraber dışarıda yemek yeme kararı aldık. Ama kararımızı alırken de dışarıda yemeğe vereceğimiz parayla evde kaç öğün çıkartırız diye sorguladık. Çarşıda bütçemize uygun yemek yiyebileceğimiz yer aradık. Yemek hizmeti veren sokakları defalarca turlayıp fiyatları aklımızda tutarak cebimizdeki paraya uygun bir lokantaya oturduk. Lokantayı yaşlı bir teyzenin çocuğu ve gelini ile işlettiğini tanışıp sohbet ettiğimizde öğrendik. İşlerinden memnun olup olmadıkların sorduğumuzda, sanki bizleri tarif edercesine, “son yıllarda işlerimiz çok düştü, neredeyse masraflara çalışıyoruz. Buraya tatile gelen yerli turistlere de bir şey diyemiyoruz. Hayat çok pahalı. Onlar da haklı, bir akşam burada bu parayı vereceğimize iki öğünlük alışveriş yapar evde yeriz diye düşünüyorlar” dedi.

Evet kardeşler, hepimiz hayat pahalılığından şikâyetçiyiz. Her sabah güne yeni zamların haberiyle uyanıyoruz. Ucuz olan tek şey, sınıfımızın insanı ve onun ürettiği emek. Aslında hayat pahalı değil bizim ücretlerimiz düşük! Her şey çok pahalı demek yerine, bizim ücretlerimiz neden düşük diye sorgulamamız gerekiyor. Bizler bir grup işçi olarak bu soruna kendi sınıf penceremizden baktık. Sömürü düzeni kapitalist sistemin yaşattığı diğer sorunlar gibi, bu sorunumuzun da örgütlü mücadele ile aşılabileceğini bir kez daha anladık. Bugün karşımızda tepeden tırnağa örgütlü bir düzen var. Bu düzen var olduğu sürece yaşadığımız açlık, yoksulluk ve yoksunluk bitmeyecek. Bunun karşısında durabilecek ve bu düzeni yıkabilecek tek güç işçi sınıfının örgütlü gücü olacaktır. Bu yüzden sendikalarda, derneğimiz UİD-DER’de örgütlenip, mücadele etmemiz gerekiyor.

Yaşasın Örgütlü Mücadelemiz!