Sonbahar geldi. Ama hâlâ yıllık izne veya tatile çıkmayan arkadaşlarımız, komşularımız ve yakınlarımız var. “Tatile gideyim, şöyle bir kafamı dinleyip koca bir yılın yorgunluğunu atayım” diyebilen insan sayısı her geçen gün azalıyor. Asgari ücretliler, emekliler, yaşlılık aylığıyla geçinmek zorunda bırakılanlar tatile çıkamıyor. Düşük ücrete mahkûm edilenlere evlerinde dinlenmek ya da hiç dinlenememek reva görülüyor.

Düşünüyorum da sosyal hayatı olmayan bir insanın ruhu neye dönüşür? Mutsuz, kaygılı, huzursuz olur, olumsuz duyguların içine düşer. Teşbihte hata olmaz derler; sosyal yaşamı olmayan bir birey susuz kalmış ve kurumaya bırakılmış bir bitkiye benzer. Bu durum sadece beni etkilemiyor, yapılan araştırmalarda nüfusun büyük çoğunluğu aynı sorunla boğuşuyor. Ben yıllardır fabrikada çalışan bir işçiyim. Yıllardır çalıştığım fabrikalarda şahit olduğum tablo hiç değişmedi. Hemen her yaz istediğin tarihte yıllık izne çıkamazsın; izin alsan bu pahalıkta istediğin yere gidemezsin. Patronlar ürettiğimiz zenginliklerin içinde yüzüyor. Onlara milyon dolarlık servetlerini kazandıran bizler olduğumuz halde birçoğumuz bir hafta tatili karşılayacak gelire bile sahip değiliz!

Avrupa İstatistik Ofisi’nin (Eurostat) yayımladığı, “Bir Haftalık Tatile Gitme Zorluğu 2024” araştırmasının verilerine göre; 2024 yılında AB ülkelerinde 16 yaşın üzerindeki toplam nüfusun %27’si bir haftalık tatil masrafını karşılayamıyor. Bu oran son 10 yılda sürekli yükselerek bu seviyeye ulaşmış. Yani son on yılda yoksulluk artmış, insanların yaşam şartları daha da kötüleşmiş. Aynı araştırmaya göre bu oran Türkiye’de yüzde 57. Yani her 10 kişiden 6’sı yılda bir haftalık tatil bile yapamıyor. Bu oran gençlerde çok daha fazla, her iki gençten biri için bir hafta tatil hayal!

Çocuklu ailelerin tatile çıkma imkânları ise daha da kısıtlı! Yine Eurostat’ın verilerine göre çocuk sayısı arttıkça tatile çıkma oranı da düşüyor. Üç çocuklu ailelerin yalnızca yüzde 28’si tatile çıkabiliyor. “Çok çocuk yapın” diyenler, 2025 yılını “Aile Yılı” ilan edenler bu gerçekleri görmezden geliyor.

Ülkenin nüfusunun çoğunluğuna bir haftalık tatili çok görenler bize ne demek istiyor? Ekonomik krizin yükü biz işçilerin sırtına yüklenmeye devam ettikçe durumun daha da vahim hale gelmesi kaçınılmazdır. Patronların ve onların koruyucu kalkanı olan siyasi iktidarın biz işçilere biçtiği esir hayatından kurtulmak için daha çok örgütlenmeli ve hiçbir hakkın kendiliğinden kazanılamayacağını bilmeliyiz.