UİD-DER 15 Yaşında

2-foto-2017-sisecam_20171015_imgl1382.webp

UİD-DER Kadın Komitesi, 2017’de işyerinin kapatılmasına ve işsiz bırakılmaya karşı direnişe geçen cam işçilerinin eşleriyle…

İlk olarak 8 Mart etkinliğinize katılmıştık. Dünyamız değişti o gün. Fabrikada çektiğimiz ve tek cümle kurduğumuz videonun nasıl önemli bir şeyin parçasına dönüştüğünü görünce içimiz gururla doldu. Kendimize güvenimiz arttı. Kadın olduğumuz ve hep ezildiğimiz düşüncesinden çıkıp güçlü bir kadın işçi olduğumuzu fark ettik. Bu o kadar değerli bir şey ki, bir köleye özgürlüğünü vermek gibi. Bu kapıdan içeri girdiğimizde tüm sorunlar dışarıda kalıyor. Kafamız da rahat oluyor, içimiz de. Önceleri anlayamadığımız bu huzurun nedenini yeni yeni kavramaya başlıyoruz. Öyle sade, öyle güzel ki buradaki ilişkiler. Herkes kardeş gibi. İşçilerin çocukları burada büyüyor. Sınıf burada yetişiyor. UİD-DER bizim için huzur demek, güven demek, inandığın davada mücadele etmek demek. Kızıl ve disiplinli bir kortejde yükselen sloganlar, havaya kalkmış dipdiri yumruklar demek. UİD-DER bizim için “özgürlük” demek. Bu yüzden UİD-DER çok yaşasın diyoruz! Çok yaşasın ve nice 15 yıllar görsün ki, dünyadaki tüm işçiler özgürleşsin!

Gebze’den bir grup metal işçisi kadın

Kanın aktığı yerde
Gözyaşının aktığı yerde
Karanlığı içinde kahrın
Güller açıyor işte
Güller ışık aydınlık içinde

Güller bütün güller bu sabah
Bir ağızdan türkü söyler gibi açıyor her bahçede
Geceler gündüze dönüyor işte
Karanlık ışığa dönüyor işte
Kahır sevince dönüyor işte
Akan kan dökülen yaş
Güle dönüyor işte
(Bir Gül Açıyorsa-Necati Cumalı, kısaltılmıştır)

1-foto-arcelik_lg_20150705_dsc_5236.webp

2015’in baharında Bursalı binlerce metal işçisi MESS ve işbirlikçi Türk Metal sendikasına karşı ayağa kalktı. Metal işçilerinin Bursa’da yaktığı ateş hızla diğer sanayi kentlerine sıçradı. Tam anlamıyla bir Metal Fırtına esiyordu. On binlerce işçi üretimi durduruyor, direnişe geçiyor ve Türk Metal’den istifa ediyordu. Metal Fırtına’nın bir başka merkezi ise Gebze’ydi. UİD-DER, direnişe geçerek Türk Metal’den istifa etmeyi başarmış ZF Sachs işçileriyle birlikte, direnişteki Arçelik LG işçilerini ziyaret ediyor.

Selamlar dostlar. Sizleri metal işçileri olarak Gebze’den selamlıyoruz. Bizler fabrikalarımızda hiçbir söz hakkımız olmadan çalışıyorduk. Evet, bu durumdan rahatsızdık ve bir şeylerin yanlış olduğunun farkındaydık. 2015 yılında başlayan metal fırtınaya bizler de katıldık. İşte UİD-DER ile de bu süreçte tanıştık. Bizlere neler yapmamız gerektiğini, birlikte hareket edersek her şeyi başarabileceğimizi anlattılar ve yol gösterdiler. Hep birlikte bu süreci başarıyla yürüttük. Bizler birleştik ve fabrikamızda birçok şeyi değiştirdik. Şimdi tüm dünyadaki işçiler birleşirse neleri değiştirebileceğini biliyoruz. Bize bunu öğreten, bu yolu gösteren, bize bu gücü veren UİD-DER’e çok teşekkür ediyoruz. UİD-DER’imizin 15. mücadele yılını selamlıyoruz.

Gebze’den metal işçileri

2-foto-2015-tuvturk_direnisi_20150502_dsc_0253.webp

2015, Tüvtürk direniş alanı…

Bir süreklilik ve mücadele yoludur UİD-DER. Dağda akan, sabırla yolunu bulan, damla damla ama sürekli var olan, önüne bir engel çıktığında bile akmaya devam eden su nasıl hayatı var ediyorsa, işçi sınıfının mücadelesini sahiplenen, onu bir adım ileriye taşımak için öncülük eden bu gelenek de aynı sabır ve süreklilikle var olmaya devam ediyor. Büyüyüp gelişen işçi sınıfının filizi UİD-DER, tohumlarını 15-16 Haziran’dan almıştır. Bu filiz nice fırtınalara, nice engellere direnerek büyümüştür. Nasıl ki damlalar nehirler doğurup kayaları deliyorsa, örgütlü işçi sınıfı da tüm engelleri aşacak, filizlerimiz ağaçlara, ormanlara dönüşecektir. O gün geldiğinde özlem duyduğumuz dünyaya hep beraber gözlerimizi açacağız. Mücadele dolu nice yıllara!

Esenyurt’tan bir grup genç işçi-öğrenci

Pamuk toplayan işçi çocukların yüreği her şeye rağmen kıpır kıpır, onlar uzak hayallerine çengel atmak istiyor. İşte biz o hayallere sevdalı, işte biz o hayalleri gerçek kılmaya ant içmiş bayrak yarışçılarıyız. Koşuyoruz var gücümüzle! Adımlar küçük olsa da, hayaller uzak olsa da, insanlar karşı dursa da koşuyoruz. Yola çıktık bir kere, istim aldık bir kere, hedefe kilitlendik bir kere, kim durabilir önümüzde! UİD-DER Müzik Topluluğu umut edenler, koşanlar için söylüyor. Ne güzel bir koşudur bu! Ne güzel bir yoldur bu! Koş çocuğum koş! Hedef önünde, bayrak ellerinde, umut sende… Koş çocuğum koş!

2-2014-kc-grev-ziyareti_20140712_img_6218.webp

2014, UİD-DER grevci Kimberly-Clark işçileriyle…

Fabrika örgütlenir, o sıra UİD-DER yanınızdadır. Grevde, direnişte asla yalnız bırakmazlar sizleri. Yağmur da yağsa, kar da yağsa, şarkılarıyla, şiirleriyle sıcak dost sohbetleri ve sınıf deneyimleriyle daima yanınızdadırlar. Asla yalnız olduğunuzu düşünmezsiniz. Evlerine gittiklerinde bile, yaptıkları videolarla, yazdıkları haberlerle yine yalnız bırakmazlar sizleri. Gece başınızı yastığa koyarsınız, bir bakarsınız fikirleriyle girmişler oraya da. “Sınıf nedir, mücadele nasıl olmalıdır, içinde yaşadığımız bu düzen hep böyle mi olmak zorundadır?” diye döner durur kafanızda. Kısacası siz doğru bakarsanız, UİD-DER her yerdedir. Patronların bu kadar güçlü olduğu bir dönemde işçilere sahip çıkan, onları bilinçlendiren bir işçi örgütü olması nedeniyle saygımız sonsuz. Çünkü herkes güçlünün yanında saf tutmayı marifet bilir. Asıl önemli olansa ezilenden yana, doğrudan yana olabilmektir. UİD-DER bunun en iyi örneğidir. “Yeni bir dünya kuracağız” şarkısında da söylendiği gibi, aslında UİD-DER, o yeni dünyanın kurulacağına dair umuttur. İşçi sınıfının yol göstericisi, 15. mücadele yılın kutlu olsun!

Gebze’den bir grup petrokimya işçisi kadın

3-2014-punto_20140111_009.webp

2014 Zeytinburnu İstanbul. UİD-DER’li işçiler hiç yalnız bırakmadıkları Punto Deri işçileriyle halayda…

İstanbul’a geldiğim 2005 yılında UİD-DER’le tanıştım. Herkes gibi ben de çalışıp yaşamımı kurmak, belki de kendi işimin patronu olmak hayaliyle bir demir-çelik atölyesinde işe başladım. Sigortasız, günde 12 saatten fazla ve düşük ücrete çalışıyordum. İki iş kazası geçirdim ve buna rağmen ne yapacağımı bilmiyordum. Ta ki UD-DER’li işçilerle tanışana kadar. Onlar sayesinde güya akrabam olan patronla konuşup haklarımı aldım. Sigortam yapıldı, zam aldım ve iş güvenliği önlemlerini almak zorunda kaldılar. Sonra bana “bir işçi derneği kuruyoruz” dediklerinde çok sevindim. Açılış etkinliğimizi yaparken kendi ellerimle kendi evimi, yuvamı kuruyorum diye düşündüm. O günden bugüne UİD-DER benim ve benim gibi işçilerin evi ve yuvası oldu. Bugün de UİD-DER’in yürüyüşünde 15. yılı doldurmasının gururunu yaşıyorum. 15. Mücadele Yılın Kutlu Olsun UİD-DER!

Bağcılar’dan bir taşıma işçisi

2-2013-leroy-merlin-grev-ziyareti_20131013_016.webp

2013 Ankara. UİD-DER’li işçiler Leroy Merlin grevcilerini ziyaret ederek dayanışmayı güçlendiriyor.

Merhaba dostlar, bizler şantiyede çalışan iş güvenliği uzmanı işçileriz. Kimimiz yıllardır mücadele ediyor kimimiz daha yeni tanıştı UİD-DER ile. Geçen süre zarfında UİD-DER’den çok şey öğrendik. Kapitalizmde iş güvenliği önlemlerinin alınmaması her dönem önemli sorunlardan biri olmuştur. Bugünkü teknoloji iş cinayetlerinin yaşanmaması için, çalışma şartlarının bu kadar ağır ve hasta edici olmaması için yeterlidir. Ancak kapitalist sistem kâra dayalı bir sistemdir ve patronlar sınıfı işçilerin canını zerre umursamamaktadır. Mücadele örgütümüz UİD-DER’in yürüttüğü kampanyanın “İş Kazaları Kader Değildir, İşçi Ölümlerini Durduralım!” şiarını biz de sahiplendik. Bizler UİD-DER’li işçiler olarak biliyoruz ki iş cinayetlerinin çözümü bizim birleşen güçlü ellerimizdedir. UİD-DER bize mücadelenin nasıl örülmesi gerektiğini gösteriyor, bir deniz feneri gibi önümüzü aydınlatıyor. 15. yılında UİD-DER saflarında mücadele eden herkese selamlar. Geçmişten bugüne, gelenekten geleceğe UİD-DER Yürüyor Mücadele Büyüyor!

Ankara’dan iş güvenliği uzmanı işçiler

3-2013-thy-grevi-sgb-ziyareti_2013-06-02_078.webp

2013, UİD-DER havayolu grevcilerine bir dayanışma ziyareti düzenliyor. Havayolu işçileri bir gösteri yaparken…

Umuttur, hayattır, yeniden doğmaktır, engin bir denizdir UİD-DER, biz işçiler, emekçi kadınlar için. Bizler kapitalist sistemin sırtımıza yüklediği insanı tüketen yüklerden UİD-DER sayesinde kurtulduk. İşçi sınıfının kadınları olarak mücadele örgütümüzle tanışmamızla yaşam bizim için değişti. Eşimize, dostumuza, işimize, aşımıza, ailemize, çocuğumuza, hayata başka gözle bakmaya başladık. Aslında, baktığımız şeyleri, görmeyi öğrendik. Etrafımızdaki hemen herkesin “bir şey olmaz, bir şey değişmez, yapacak bir şey yok” dediği zamanlarda biz UİD-DER’in mücadelesi sayesinde yaşadıklarımızın kader olmadığını, işçilerin bir arada olabildiğinde her şeyi değiştirebildiğini, yaşanabilir bir dünyayı var edebilecek gücün işçi sınıfının örgütlü mücadelesinde olduğunu gördük. Gözbağımızı çözdü UİD-DER. UİD-DER’in saflarında, grevlerde, direnişlerde, alanlarda, mahallelerde haksızlıklara karşı kol kola yürüdükçe değiştik ve güçlendik.

Bir solukta bir nefeste geçen 15 yıl. Nasıl da geçmiş, grevlerle, direnişlerle dolu dolu yıllar... Bizler genç işçiler olarak tanıştık İşçi Öz-Eğitim Gruplarıyla. Evlerde, fabrikalarda, direniş çadırlarında, grev alanlarında bulduk birbirimizi. Adım adım, ilmek ilmek kurduk derneğimizi. 15-16 Haziran şanlı işçi direnişinin yıl dönümünde büyük bir coşkuyla ve gururla açılış etkinliğimizi gerçekleştirdik. Artık işçilerin ve emekçilerin UİD-DER’i vardı. Bizler de genç işçiler olarak UİD-DER ailesinde büyüdük, olgunlaştık. Yıllar geçti aradan, olgunlaştık ama yaşlanmadık! Mücadele bizleri her gecen gün daha da gençleştirdi. Hâlâ ilk günkü gibi coşkulu ve heyecanlıyız. Azimle, kararlılıkla hem yürüdük hem de büyüdük. Genciyle yaşlısıyla birçok kişi katıldı aramıza, kocaman bir aile olduk. Daha da büyüyerek nice 15 yılı geride bırakacağız. Yaşasın UİD-DER!

İstanbul Küçükçekmece’den bir grup işçi

1-kampana_2011-03-30.webp

2011, UİD-DER 460 gün boyunca direnişlerini sürdüren İstanbul Tuzla’daki Kampana Deri işçilerini bir an olsun yalnız bırakmadı.

Bizler UİD-DER’le yeni tanışan genç kadın işçileriz. UİD-DER işçilere hakkını aramayı öğretiyor. UİD-DER’li arkadaşlarla tanıştıktan sonra çok şey öğrenmeye başladık. Arkadaşlarla buluştukça, sohbet ettikçe hayata daha farklı bakmaya başladık. Basit bir örnek; işe girerken bir sürü evrakı hiç düşünmeden imzalamak zorunda kalıyoruz. Ama şimdi bu çok yanlış geliyor. İnsanın haklarını bilmesi güzel bir şey, artık daha cesaretli hissediyoruz kendimizi. Daha önce hak nedir bilmezdik. Var olan hakkımızı kullanabilir miyiz diye hiç düşünmezdik. “Ne yapabiliriz ki, olana çare yok” derdik. Artık haksızlığın, adaletsizliğin olduğu bir dünyada yaşadığımızın farkındayız ve sorunlarımızı nasıl çözeriz diye birlikte kafa yoruyoruz. Yapabileceğimiz çok şey olduğunu fark ettik. Kendi yaşamımızda da uygulamaya başladık. Dayanışma ve insanlar arasındaki güven önemli. UİD-DER’li arkadaşlarla tanıştıktan sonra yalnız olmadığımızı hissettik. İyi ki tanışmışız, çok mutlu olduk. UİD-DER’in 15. yılı kutlu olsun! Birlikte nice mücadele dolu yıllara!

Birlik beraberliğe
Çoğalıp çoğaltmaya
Öğrenip öğretmeye
Selam olsun onurlu mücadelemize!

Tuzla’dan bir grup genç kadın işçi

3-2012-06-24-havayolu-iscileriyle-dayanisma-d80-171.webp

24 Haziran 2012, Hava-İş üyesi işçilerin direniş alanı, UİD-DER onlarla birlikte. UİD-DER Müzik Grubu Havada Direniş Var şarkısını söylüyor.

2000’li yıllarda ben 400 kişinin çalıştığı bir tekstil fabrikasında çalışıyordum. Küçüklüğümden bu yana hep haksızlığa karşı çıkmıştım. İşyerinde birçok sorunumuz vardı. İtirazlarım vardı ama konuşacak birkaç kişiden başka kimseyi de bulamıyordum. Bir gün işyerinden bir arkadaşım dostça yaklaşıp bu sorunları tek başımıza çözemeyeceğimizi, birlik olmamız gerektiğini ve bunun gökten zembille inmeyeceğini anlatıp beni İşçi Öz Eğitim Gruplarının bir etkinliğine davet etmişti. Ben bahaneler uydurup gitmemiştim. Ancak iş arkadaşım dostluğunu hiç bırakmadı. Kendimi ne zaman kötü hissetsem, ne zaman çıkmaza girsem hep yanı başımdaydı. İşçi Öz Eğitim Gruplarının 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar günü etkinliğine beni davet etmeyip benim samimi olduğum bir başka arkadaşımı davet etmişti. Samimi olduğum arkadaşım ise bana “birlikte gidelim” demişti. 8 Mart etkinliğine iki arkadaş beraber gittik. Daha önce beni davet eden arkadaşım benim etkinliğe geldiğimi görünce, çok şaşırmış ve sevinmişti. Etkinliği izledikten sonra uzun uzadıya sohbet etmiştik. Çok etkilenmiştim, adeta büyülenmiştim. Özellikle de erkek arkadaşların kadınların ezildiğini söylemesinden ve çok özenli davranmasından etkilenmiştim. Hayatımda hep içime attığım ya da itiraz edip ama anlamlı cevaplar üretemediğim her şeyin yanıtını alıyordum. UİD-DER’in kuruluşunda ben de vardım bu nedenle. İyi ki varsın, iyi ki işçi sınıfının bağrında doğdun UİD-DER. Mücadele örgütümüzün 15. kuruluş yılı kutlu olsun, nice mücadele dolu yıllara. UİD-DER Yürüyor, Mücadele Büyüyor!

Gebze’den kadın bir petrokimya işçisi

Bu sabah hava berrak;
Bu sabah her şey billurdan gibi.
Gök masmavi bu sabah,
Güzel şeyler düşünelim diye.
Yemyeşil oluvermiş ağaçlar,
Bulutlara hayretinden.

Işıldıyor kanat seslerinde kuşların
İlk uçtukları günün altın sevinci.
Karlı dağlardır sefere çıkmış,
Vadideki suyun şırıltısında.
Ben gülüm, ben karanfil, ben de yasemin diyor,
Renk renk kokularla çiçekler,
Sahiplerinden memnun evlerin bahçelerinde.

Bütün erkekler delikanlı,
Bütün kadınlar genç kız,
Fakirinde refah,
Hastasında sağlık.
Bu sabah hava berrak,
Bu sabah her şey billurdan gibi.

(Bu sabah hava berrak-Cahit Sıtkı Tarancı, kısaltılmıştır)

2-su-sahnesi-sebahat-abla-2010-10-24-dsc_9144.webp

Sabahat Türkler Su Sahnesinde sergilenen oyunu direnişçi işçilerle birlikte ayakta alkışlıyor.

UİD-DER’le ilk tanıştığımızda bir şey bilmiyorduk ama burada herkesin birbirini sevdiğini, saydığını, değer verdiğini gördük. Bu samimi ve sıcak ortam bizleri daha fazla birbirimize bağladı. Okudukça, sohbet ettikçe, mücadele verdikçe öğrenmeye başladık. Yüreğimizle girdiğimiz bu kavgaya bilincimizi de katarak devam ettik. Kimileri bazı şeylerin değişmeyeceğine inanabilir ama bizler kendimizden biliyoruz ki insanlar değişir. Bizlere bu inancı veren UİD-DER’dir; kültürü, tarzıdır. Bazılarımız hayatımızda hiç görmediğimiz tiyatroyla tanıştık. Tanışmakla da kalmadık sahneye çıkıp oyunlar oynadık. İşçilerin değersiz, niteliksiz olarak görüldüğü bu düzende UİD-DER bizlere ne kadar önemli olduğumuzu, bir araya gelince neler başarabileceğimizi gösterdi. Mesela 15-16 Haziran Büyük İşçi Direnişini sahnelemiştik. Oyun olmasına rağmen, kaçan patronlar sahnesinin bizlerdeki duygusu tarif edilemez. Bizler yeni bir dünya kuracağımıza inanan işçileriz. Patronların korkudan kaçtığı günü görmenin umudu mücadele ateşimizi daha da harlıyor. UİD-DER sayesinde bu ateş 15 yıldır sönmeden yanıyor. İnanıyoruz ki güzel günler göreceğiz. Bu kirli dünyada 15 yıldır bizlere nefes olan UİD-DER’e sonsuz teşekkürler. İyi ki UİD-DER var, iyi ki UİD-DER’liyiz.

UİD-DER İşçi Tiyatrosu Topluluğundan işçiler

2-piknik-2010-05-30-img_0007.webp

UİD-DER 1 Mayıs öncesinde işçileri piknikte bir araya getiriyor.

Keşke hiç gitmeseydim

Ben UİD-DER’le çok önce, İşçi Öz-Eğitim Grupları zamanında tanıştım. Buranın çok farklı bir duruşu, tarzı vardı. Söz ve pratiğin uyumu vardı. Güven vardı. Ancak üç yaşındaki kızım için başka bir şehre yerleştim. Yaşam gailesi ne yazık ki beni dostlarımdan kopardı. Ama sadece fiziksel olarak… Aklımda hep burada bıraktığım değerli zamanlar, yaşanmışlıklar vardı. Doğrusunu isterseniz bir gün geri döneceğimi biliyordum içten içe. 11 yıl sonra bir karar daha verdim ve İstanbul’a geri döndüm. UİD-DER’li arkadaşlarımdan birine ulaştım. Yıllar sonra ilk kez UİD-DER’in bir etkinliğine katıldığım günü unutamıyorum. İnanılmaz bir heyecan, özlem… Eski dostlarla sanki hiç ayrılmamışız gibi kucaklaşma… 11 yılda sanki hiçbir şey değişmemiş gibiydi ama aslında çok şey değişmişti. Tarz aynıydı, insanda uyandırdığı güven ve samimiyet duygusu aynıydı. Ama çok daha büyümüş, köklenmişti UİD-DER.

3-isci-dayanismasi-dagitim-20150328_150804.webp

UİD-DER’li işçiler fabrika önünde İşçi Dayanışması gazetesini işçilere ulaştırırken…

Şimdi geriye dönüp baktığımda çok yazık diyorum geçen yıllara. Keşke hiç gitmeseydim, çocuğumu burada büyütseydim. Ama artık geriye bakıp üzülmenin anlamı yok. Hayatla tek başıma mücadele etmek zorunda kaldığım yıllar geride kaldı. Burada kendimi çok daha güçlü hissediyorum. Yeniden mücadelenin içinde olmanın verdiği iç huzura ve mutluluğa kavuştum. Şu anda 18 yaşında olan kızımın UİD-DER’in sağlam ve köklü mücadele geleneğinin içinde yoğrulup olgunlaşacağına inanıyorum ve bu bana güven veriyor. İyi ki varsın, iyi ki kavuştuk UİD-DER! 15. mücadele yılımız kutlu olsun!

Ortadağ’dan bir gıda işçisi

1-foto-2010-akkardan_dayanisma_etkinligi_28022010_33.webp

Şubat 2010 Gebze-Kocaeli, direnişte olan Akkardan işçilerini ziyaret eden UİD-DER, bir dayanışma etkinliği gerçekleştiriyor.

İşçi Öz-Eğitim Gruplarıyla tanıştığımızda genceciktik. Hayatımızın en güzel, en anlamlı, en önemli dönüm noktasıydı bu tanışma. Adaletsizliklere, eşitsizliklere öfkeliydik. Dünyayı değiştirmek için mücadele etmeye hazırdık. Birlikte yürüyeceğimiz kılavuzlarımız, kardeşlerimiz olsun istiyorduk. Allah gönlümüze göre verdi derler ya, aradığımızı İşçi Öz-Eğitim Gruplarında bulduk. İşçi sınıfının uluslararası mücadelesini savunuyor, sömürüsüz bir dünyanın ancak bu şekilde kurulabileceğini dile getiriyordu. İşte UİD-DER bu savunu üzerine kuruldu. Artık deneyimli, örgütlü işçi abilerimiz, ablalarımız vardı. Çok emek verdiler bize. İşçilik deneyimimiz yoktu, fabrikalara girip işçi olduk. O güne kadar birer birey olarak bizi ciddiye alan, yeteneklerimizi fark eden, potansiyellerimizi açığa çıkaran olmamıştı, oldu.

2-1-mayis-2010-img_0084.webp

1 Mayıs 2010, UİD-DER Şişli’den Taksim’e doğru yürüyüşe geçmeye hazırlanıyor.

O güne kadar işçi sınıfının gücü, tarihsel rolü hakkında çok fikrimiz yoktu, eğitildik. Baştan beri bizi en çok etkileyen şey başka hiçbir yerde olmayan örgütlenme ve mücadele kültürü, anlayışıydı. Sınıf tutumuydu. Uluslararası işçi sınıfının tarihsel rolüne, geleneğine ve mücadele yöntemlerine ilişkin anlatılanlar, işçilerin işyerlerinde, sendikalarında örgütlenmesi için ortaya konulan çabalar, işçilerin sendikal ve siyasal mücadelesini güçlendirmek için alttan alta yürütülen çalışmalar muazzamdı. Başımızda büyüklerimizle grev ve direniş alanlarına gittik. Serna-Seral grev çadırı, Tibet direniş yeri artık bizim de okulumuzdu. Fabrikalarda sadece ekmek parası için değil, sınıfımız için de çalışmayı öğrendik. Pişerek, işçi sınıfının mücadelesine katkı koymanın onurunu, sevincini yaşayarak büyüdük. Kuruluşunda yer aldığımız UİD-DER’le gençlikten orta yaşa ilerledik. Şimdi genç kardeşlerimize aktarıyoruz öğrendiklerimizi. Büyüklerimize vefa borcumuzu öderken gençlerimizin mücadeleyi daha da ilerilere taşımasına gururla tanık oluyoruz. İşçi sınıfının mücadele örgütü ve aktarma kayışı UİD-DER’in saflarında olmaktan onur duyuyoruz.

Bir grup UİD-DER’li işçi

3-1-mayis-20100501_dsc_4416.webp

Taksim’den dönüş; UİD-DER yine kortej halinde yürüyor, marşlar söylenip sloganlar atılıyor.

Kapitalist üretim biçiminin dünyayı sarmasından bu yana işçi sınıfı uluslararası bir sınıftır. Ve biz işçileri kurtuluşa götürecek olan da uluslararası mücadele birliğimizdir. UİD-DER’in 15-16 Haziran’da kurulmuş olması hem mücadelesinin merkezine işçi sınıfını koymuş olmasından ve hem de yeni 15-16 Haziranlar yaratma arzusundandır. Komünist Manifesto’daki “bütün ülkelerin işçileri birleşin” cümlesi derneğimizin adında da ifadesini bulmuştur. Ne mutlu biz UİD-DER’li işçilere ki enternasyonalist mücadeleyi örgütleme arzusuyla yola koyulmuş bir mücadele örgütümüz var. Ne mutlu biz UİD-DER’li işçilere ki tarzı ve tutumuyla bizlere güven veren ve umut aşılayan bir UİD-DER’imiz var. Şan olsun UİD-DER’imize! Yaşasın örgütlü mücadelemiz! Yaşasın işçi sınıfının uluslararası mücadele birliği

Adana’dan UİD-DER’li işçiler

Gülen insanlar güzel düşünen insanlar güzel
Işıklı yollar güzel karanlık yollar güzel
Deniz güzel yaman durgunluğu içinde
Ve köpük köpük kabaran yaz gecesinde
Çullusu çulsuzu güzel, küçük mutluluğu içinde
Bak bakabildiğince her yana
Uzaklar güzel yakınlar güzel
“Oh” demek, hele yürekten
Yorgunum demek güzel yorgunum
Ve alın teri, tümüyle güzel evren

Sevmek güzel sevmek
Bir “hey” demek ağız dolusu
Durup dururken suskunluk içinde,
Yücelere tırmanmak güzel ve yücelerden
Bir “hey” de ötelere demek
Güzel işte, tümüyle güzel evren
Sesler de güzel dalga dalga gelen
Günlük çıkarlarla bencilliklerin
Dayanılmaz baskılarından
Kişiyi bir düş boyu olsun kurtaran
Sesler de güzel yumuşacıktan
(Karada Balık-Rıza Apak, kısaltılmıştır)

1-2009-mersin-limani-resim_009.webp

UİD-DER’li işçiler Mersin Limanının duvarlarını afişliyor.

2004’te fabrikamızdaki bir sorunu çözmek için gittiğimiz bir sendikada İşçi Öz-Eğitim Gruplarıyla tanıştım. 2 yıl içinde sendikada örgütlendik, patrona sendikayı kabul ettirip sözleşmeye oturduk, taleplerimiz karşılanmayınca 250 gün grev yaptık. Bu sürede, bana nasıl yaşanması gerektiğini öğreten öncü işçilerle omuz omuza vererek 2006’da UİD-DER’in kuruluşunda coşkuyla yerimi aldım. Çünkü işçi olmaktan utandırıldığım bir yaşamdan, işçi olmakla gurur duyduğum bir yaşama adım attım. Mücadeleci işçilerle tanışınca her gün bir çocuk gibi yeni bir şey öğrendim. Öğrendikçe bir işçi kardeşime daha öğrendiğim gerçekleri anlatma isteğinin verdiği enerjiyle ruhum hep genç kaldı. Yüzyılların sınıf mücadelesi geleneğinin 15 yıldır UİD-DER ile yaşatılmasının verdiği olgunluk ile yolumuzda yürümeye devam ediyorum. Bu yolu bize açanlara, bu yolda birlikte yürüdüğümüz dostlarımıza ve yıllardır verdiğimiz emeğin karşılığı olarak sürekli büyüyen, gelişen ve güçlenen UİD-DER’e 15. yılında selam olsun.

Gebze’den bir metal işçisi

2-1-mayis-2009-resim_097.webp

1 Mayıs 2009, İstanbul Kadıköy

İçinde yaşadığımız düzen insanı insanlığından çıkarıyor. Öyle ki bazen birine “nasılsın” diye sormak bile garipsenebiliyor. Herkes kendi hayatında, kendi derdiyle uğraşıyor. Kimse kimseyi umursamıyor sanki. Umudu kalmamış kimsenin kimseden. Bu düzenin insanları getirdiği bu durum biz sağlık işçilerinin canını daha da acıtıyor. Çünkü ekmek paramızı kazandığımız alan, insanın insana, şefkate, dostluğa en çok ihtiyacı olduğu yer. Bu nedenle de yükümüz çok ağır. İşte bu ağır yükü taşımanın ve o yükü hafifletmenin gücünü UİD-DER’den, UİD-DER’de bizi dinleyen, anlayan, bize yol gösteren, umudu hiç tükenmeyen işçilerden alıyoruz. Birbirimize dostça uzatıyoruz ellerimizi. Kimimiz UİD-DER’le tanışalı yıllar oluyor, kimimiz son aylarda tanıştık. Ama bizler de sınıfımızın sesini hastanelerden yükseltmek için çabalıyoruz. Mücadele bizim de katkımızla büyüyor. Bunun gururunu yaşıyor, daha fazlasını yapmayı diliyoruz. UİD-DER’le olmaktan büyük mutluluk duyuyoruz. Yaşasın UİD-DER! Yaşasın örgütlü mücadelemiz!

Ankara’dan sağlık işçileri

Bozkırın ortasında meyveli ağaç
Direniyor, yazın sıcağa
Kışın tipiye, kara
Sürdürüyor yaşamını,
Güç de olsa sürdürecek
Bağlanmış bir kere bu toprağa…

Toprak, çorak olmasına çorak
Susuz olmasına susuz
Bağlanmış bir kere ayrılamaz
Bulutlar onu görmeden geçer

Bir gün toplanır bulutlar apansız
Bir şimşek çakar, bir, bir, bir daha
Uyanır ağacın kökleri
Derinden, derinden, çok derinden
Göklerden boşanır yağmur
Yağar bozkırın bağrına
Yağar da yağar, yağar da yağar…
Canlanır ağacın kökleri
Binlerce filiz verir
Filizler boy verir, boy verir
Şenlenir bozkır yeniden
Ağaçlar yeşerir, bozkır yeşerir,
Yeşerir, yeşerir, yeşerir…
(Meyveli Ağacın Öyküsü, Ahmet Tufan Şentürk, kısaltılmıştır)

1-2009-sinter-gursas-100_0348.webp

2009, Birleşik Metal-İş sendikasında örgütlenen ve işten atılan Sinter Metal işçilerinin direnişinin 100. gününden bir kare. UİD-DER, direnişin 100. günü vesilesiyle bir etkinlik gerçekleştirdi işyeri önünde. UİD-DER Müzik Topluluğu mücadele şarkıları söylerken, UİD-DER İşçi Tiyatrosu da Hamdolsun Örgütlüyüz oyununu direnişçi işçiler için sahneledi.

Biz İşçi Öz-Eğitim Gruplarından bu yana mücadele örgütümüzün saflarında yer alan işçileriz. Yaşamımızın 17 yılını mücadele arkadaşlarımızla omuz omuza geçirmiş olmaktan mutluluk ve onur duyuyoruz. Bizim de pek çok arkadaşımız gibi insanlaşma mücadelesiyle tanışınca hayatımız değişti. İş-ev çemberini kırdık, bireyselliğimizden sıyrılarak meselelere toplumsal bakmaya başladık. Yeteneklerimizi keşfettik. Gerçek dostluğu, mücadele ruhunu, dayanışmayı öğrendik. Sınıfımızı tanıdık, o zamandan bu yana bizi bölmek için yaratılan tüm suni ayrımlara, kutuplaştırma politikalarına birlikte göğüs gerdik, karşı durduk. İşçi sınıfının fertleri olarak onurlu, bilinçli, dolu dolu 17 yıl yaşamışız UİD-DER sayesinde, daha ne olsun! Elbette bize verilen emeği boşa çıkarmamak için, sömürüsüz dünya mücadelesini büyütmek için biz de emek verdik, vermeye de devam ediyoruz.

1-baris-icin-savas-tiyatro-s6001870.webp

2008, UİD-DER Çocuk Tiyatrosunun sahnelediği “Barış İçin Savaş” oyunundan bir kare

UİD-DER’e ilk geldiğimizde önce gülen yüzler gördük, sonra güven ve sevgiyi hissettik. Hem kendimiz hem de çocuklarımız için çok şey öğrendik burada. Sabırlı olmayı, asıl düşmanımızın sınıf kardeşlerimiz değil patronlar sınıfı olduğunu, nasıl mücadele etmemiz gerektiğini öğrendik. Birer anne olarak evlatlarımızı nasıl yetiştirmemiz gerektiği konusunda ufkumuz açıldı. UİD-DER’de büyüyen çocuklara baktıkça “işte” diyoruz, “bizim çocuklarımız da böyle olmalı.”

UİD-DER’le tanışmadan önce ev ile iş arasında mekik dokuduğumuz bir yaşamımız vardı. Şimdi bizi anlayan, dinleyen, sorunlarımıza sahip çıkan, çözüm üreten bir ailemiz, ikinci bir evimiz var. Yalnız olmadığımızı biliyoruz artık. UİD-DER Kadın Komitesinin çalışmalarına katılıyoruz, emek veriyoruz. Emekçi kadın olarak değerimizi de burada hissettik. Kendimize güvenimiz arttı. Çocuklarımızla birlikte bu büyük ailenin bir parçası olmaktan onur duyuyoruz. Derneğimizin 15. mücadele yılı kutlu olsun! Yaşasın UİD-DER! Yaşasın Sınıf Mücadelesi!

Sancaktepe’den tekstil işçisi kadınlar

2-tiyatro-2008-img_2022.webp

UİD-DER İşçi Tiyatrosunun Kasım 2008’de sahnelediği “İşçiler İçin Nasıl Bir Oyun Oynamalı?” oyunundan bir sahne

Merhaba güzel insanlar, dostlar, dostlarımız! Bizler Esenyurt’tan emekçi kadınlarız. Her birimiz farklı zamanlarda UİD-DER’le tanışmış olsak da kısa zamanda birbirimizle kaynaştık. Arkadaş, kardeş, dost olduk birbirimize. Yaşadığımız sistemin kadınlara biçtiği rolün aksine susmuyoruz, söyleyeceklerimizi sonuna kadar söyleyebiliyoruz. Çevremizde yaşanan olaylara duyarlıyız. Bizlere unutturulan özgüveni UİD-DER sayesinde kazandık. Yeteneklerimizi, becerilerimizi kendimiz keşfettik. Müzik yapıyor, şiir yazıyor, tiyatro yapıyor, okuyor, yazıyor, öğreniyor, öğretiyoruz. Tarih bilinciyle donanıyoruz. Emekçi kadınlar olarak bir araya geliyor, sorunlarımızı konuşuyor, tartışıyor, çözümler üretiyoruz. Kısacası biz emekçi kadınlar UİD-DER’le nefes alıyor, kendimizi buluyor, yeniden var oluyoruz. Sağlam durmayı, mücadele etmeyi öğreniyoruz, direngenliğimiz artıyor. Bir ablamız şöyle demişti “Ben UİD-DER’le tanıştığım günden beri yaşıyorum.” UİD-DER’i var edenlere, 15. yılına taşıyanlara, sahip çıkıp büyütenlere selam olsun! Emekçi Kadınlar Mücadelede Bir Adım Öne!

Esenyurt’tan emekçi kadınlar

2-2008-marport-img_0236.webp

2008, UİD-DER’in Marport liman işçileri için hazırladığı şiir müzik dinletisinden bir kare

Greve çıktıktan sonra bir grev nasıl yürütülmeli üzerine konuşmaya başladık. Grev alanının coşkulu ve kalabalık olması, ailelerin grev alanına gelmesinin sağlanması, grev alanının güvenliği, yemek, grev ödeneği, araba gibi ihtiyaçların sendikadan karşılanmasını sağlamak, sendikalar ve sivil toplum örgütlerinin ziyaretlerini sağlamak için onları davet etmek, maddi, manevi dayanışmayı örgütlemek gibi birçok şey. Bunların hepsini İşçi Öz-Eğitim Gruplarındaki arkadaşlar bizlere örneklerle anlatıyor, bizler de hayata geçirmeye çalışıyorduk. Fakat bir sorunumuz vardı ve tüm denemelere rağmen henüz çözememiştik. Bu sorun grev çadırının kurulmasıydı. Çadırı iki defa kurmuştuk fakat polis müdahalesiyle kaldırılmış, üçüncü denememizde ise gözaltına alınmıştık. Hem kış geliyordu, sokakta korunmasız kalamazdık, hem de grev çadırı grev alanının şanıydı bunu da İşçi Öz-Eğitim Gruplarından öğrenmiştik. Fakat tüm çabamıza rağmen çadırı kuramamamız bazı arkadaşlarda moral bozukluğu oluşturmaya başladı.

3-bakirkoy_stant_20150118_mgm2970.webp

Grev çadırı kurulması üzerine yaptığımız toplantıda İşçi Öz-Eğitim Gruplarının önerisini tartıştık. Öneri şöyleydi: Kalabalık bir ziyaret organize edilecek, bu ziyaret sırasında çadır kurulacaktı. Bu öneri çoğunluk tarafından kabul edildi ve hazırlıklara başladık. Yeni çadır için malzemeler ayarladık ve tüm grevci arkadaşlarımızı ve ailelerini grev alanına topladık. Pazar günüydü, otobüsler arka arkaya geldiler. Sokağın başında bir kortej oluşturdular ve gür, coşkulu, güçlü bir sesle sloganlar atarak grev alanına geldiler. Gebze ve İstanbul’un değişik bölgelerinden gelen İşçi Öz-Eğitim Gruplarından arkadaşlar alanı doldurdular. Karşılama, konuşmalar, sohbetler, çaylar, halaylar… Çoğunu tanımıyordum ama hepsi çok yakın geliyordu bana. Bu arada grev çadırı kurulmaya başlandı. Herkes bir işin ucundan tutuyor ve hızlıca çadır kuruluyordu. Önce çevik kuvvet komiseri geldi yanıma, “yasak” dedi. Sonra sendikalar masasından aradılar. Öyle bir güç gelmişti ki bana, bu ziyaretin verdiği bir güçtü ve öyle konuştum hepsiyle. Bu yaşananlardan sonra grev çadırımıza da bize de bir daha karışan olmadı. Bunun üzerine konuştuğum İşçi Öz-Eğitim Gruplarından bir arkadaşım “bu işçi dayanışmasıdır” dedi. Bir sene sonra Uluslararası İşçi Dayanışması Derneğinin kuruluşunda yer aldım. Artık şunu çok iyi biliyordum: Derneğimizin adındaki işçi dayanışması bizim grevimizdeki gibi nice mücadele alanlarından gelerek o tabelaya yazılmıştı. Derneğimizin 15. yılında tüm dünyadaki işçilerin ihtiyacı bu olan bu işçi dayanışmasıdır.

Yaşasın Uluslararası İşçi Dayanışması.

İstanbul’dan bir metal işçisi