Ben uzun yıllardır tekstil sektöründe çalışıyorum. Son zamanlarda tekstil sektöründe sıklıkla yaşanan bir sorundan bahsetmek istiyorum. Malûm yılbaşı geliyor. Zam zamanı. Birçok işyerinde ya zam olmayacağı ya da çok küçük miktarda zam yapılacağı söylentisi yayıldı. Her zam dönemi patronların biz işçilere zam vermemek için kullandığı klasik bahanelerin başında “kriz” gelir. Ardından da istenilen ve hedeflenen kâr marjına ulaşılmadığı anlatılır. Hayatım boyunca zam dönemi krizleri hep vardı. Ama tekstil patronları bu yıl zam vermemek için başka bir gerekçe kullanacak görünüyorlar.

Yakın zamanda İstanbul Hazır Giyim ve Konfeksiyon İhracatçıları Birliği Başkanı bir açıklama yaptı: “Şu anda tekstil sektörü canlı, iş var ama biz işçi bulamıyoruz. Hem kalifiye hem vasıfsız işçi, gelenler de ücretlerini beğenmiyor, oysa asgari ücretin üstünde maaş veriyoruz. Biz de savaştan kaçmış ülkemize yerleşmiş Suriyeli işçilere yönelmek zorunda kalıyoruz ve hükümetimizin en kısa zamanda bunlara yasal çalışma izni çıkartmasını bekliyoruz.”

Patronlar ucuz işçi çalıştırmak için bahane arıyorlar. Tekstil sektöründe çalışacak işçi bulamadıklarını söyleyen patronların işçilere sunduğu koşulları bir gözümüzün önüne getirelim. Ücretler asgari ücret ya da asgari ücrete yakın veriliyor, alabildiğince çok fazla mesai yaptırılıyor, yetmiyor makine başında sabahlamak zorunda kalıyoruz. Yemekler doğru düzgün çıkmıyor, sigorta doğru düzgün yapılmıyor, yapılanlarda da genellikle girdi çıktı yapılıyor, iş kazaları ve meslek hastalıklarını önlemek için önlemler alınmıyor... Patronlar sanki çok iyi çalışma koşulları sunuyorlar da işçiler beğenmiyormuş gibi gösteriyorlar. Tekstil patronları bizleri bu kölelik koşullarında çalıştırırken, savaş nedeniyle canını, ailesini kurtarmak için ülkesini terk etmek zorunda kalan Suriyeli göçmen işçilere bu koşulların daha da beterini dayatmaktalar.

Suriyeli göçmen işçiler çoğunlukla İstanbul’da çalıştırılıyorlar. Çalıştırıldıkları işyerlerinde servisten bahsetmek ne mümkün! Çoğunun kalacak evi bile yok. Ya dışarıda ya da işyerlerinde barınıyorlar ve gece gündüz demeden çalıştırılıyorlar. Aç kalmamak için asgari ücretin altında bir ücretle çalışmak zorunda kalıyorlar. Patronlar Suriyeli işçilerin mecburiyetlerini fırsat bilip onları alabildiğine sömürüyorlar. Suriyeli göçmen işçi ve emekçilerin tekstil fabrikalarında, atölyelerinde ucuz işgücü olarak çalıştırıldıklarını gören işçiler arasında da “işte bunlar geldi, işimizden oluyoruz, maaşımız azalıyor” gibi tepkiler yükseliyor. Onları düşman gibi görmeye başlıyorlar.

Oysa Suriyeli işçiler gelmeden önce de bizler açlık sınırının altında ücretlerle, uzun saatler boyunca çalıştırılıyorduk. Üstelik iş güvencemiz yine patronun iki dudağı arasındaydı. İş güvencemizin olmaması, düşük ücretlerin sorumlusu Suriyeli göçmen işçiler değil onları bir koz olarak kullanan patronlar sınıfıdır. Bizleri birbirimize düşüren de patronlar sınıfının kendisidir. İşsizlik ve düşük ücretle bizleri tehdit eden patronlara karşı verilecek en güzel cevap hiçbir ayrım yapmadan birlik olmak ve örgütlenmektir. Biz işçilere sefaleti, savaşları reva gören kapitalizmden ancak böyle kurtulabiliriz.