Başı dik çocuklar geçiyor.
Şarkılarında özgürlük,
Şarkılarında umut.
Dostum, duyuyor musun sevinçli meydanları?
Ardına kadar aç kapını
ve karşıla baharı…
Son 20 yıldır dünya; işçilerin, öğrenci gençliğin, emekçi kadınların haklı ve öfkeli isyanlarıyla sarsılıyor. Dünya meydanları dolup taşıyor. Bir ülkede geri çekilen mücadele dalgası öteki ülkede ortaya çıkıyor. 2018’in ardından 2019 da bir isyan yılı olarak tarihe geçti. Daha doğrusu, dünya gerçek anlamda bir isyan sahnesine dönüştü. Egemenlerin salgın sürecinde topluma enjekte ettiği korku da emekçilerin isyanının önüne geçemedi. 2020’ye geleceğiz ama öncesinde koronavirüs salgınıyla geriletilmek istenen emekçi isyanlarını ele almak istiyoruz.
İnsanı boyunduruk altına alıp onun yaratıcılığını kısırlaştıran ve hatta öldüren, insanın özgürlüğünü elinden alan kapitalist sömürü düzeninin yol açtığı çok yönlü sorunlara karşı meydanları dolduran milyonlar, Pes Etmeyiz diyorlar:
3-foto_fransa.jpg [2]
2019’un baharında Cezayir ve Sudan halkı dalga dalga sokaklara dökülmüştü. Derken, Haitili ve Honduraslı emekçilerin öfkesi patladı. Fakat isyan rüzgârlarının yeni ülkelere ulaşması ve büyümesi için sonbaharı beklemek gerekiyordu. Ekim ayından itibaren Şili, Lübnan, Irak, Ekvador, Kolombiya, İran, Endonezya ve Hindistan’da emekçiler ardı ardına isyan sahnesine çıktılar. Fransa’da Sarı Yeleklilerin eylemini, emeklilik yasasına karşı milyonların eylemi izledi. Dünya meydanlarından “devrim” sloganları yükseliyordu.