Haklı bir mücadeleye girişen insanın içi umutla dolar, gözleri ışıl ışıl bakar. Tıpkı fotoğraftaki Lübnanlı kadın kardeşimiz gibi… On binlerce insanla bir ağızdan haykırmak, bu köhnemiş düzenin değişebileceğine olan inancını da arttırır insanın. Sağ eline Lübnan yazmış, sol eline ise meydanlarda aylarca haykırdıkları bir sloganı; “Devrim! Gözlerindeki umudu ve inancı görmemek mümkün mü?

Bir işçi önderi ne güzel demiş: Irkçılık değirmen taşına benzer ve o değirmen taşını senin boynuna asanlar seni sonsuza kadar köle yapmış olurlar! Irkçılık zincirini boynuna takan bir emekçi, egemenler nereye çekerse oraya gider. Irkçılık ve milliyetçilik bir tuzaktır, kapitalist sömürü düzeninin ayakta kalması için egemenlerin emekçi sınıfa karşı kullandığı bir silahtır. Dünya emekçilerinin önünde iki seçenek duruyor: Irkçılık tuzağına düşmek ya da bu tuzağı parçalamak… Irkçılığa karşı çıkarken, aynı zamanda işçi sınıfının birliği ve beraberliği için mücadele etmiş oluruz. Irkçılığın büyüdüğü, işçilerin ırkçı politikalara alet olduğu bir dünyada ekmeğimiz ve haklarımız büyümez, küçülür. Unutmayalım, ırkçılık egemenlerin boynumuza asmak istediği bir değirmen taşıdır!