Sistemin çarkları düzen sahipleri için dönmeye devam ediyor. Yaşanan ekonomik krizle birlikte biz üretenler olarak makine dişlilerinin arasında ezildikçe patronların bütün ekonomik, sosyal ve siyasal baskıları artmaya devam ediyor. Dünyadaki her şeyi kendi ellerimizle biz üretiyoruz fakat ürettiğimiz her şeye karşın her geçen gün daha da yabancılaşıyoruz. Bize ait olanlara sahip çıkamadığımız oranda da kaybediyoruz. Kölelik koşullarında çalışmayı normal olarak görüyoruz. Bizden önceki işçi kardeşlerimizin bizlere bırakmış olduğu mirasa sahip çıkmamız gerektiği gerçeğini bile birçoğumuz unutmuşuz. Patronlar sınıfının çeşitli araçlarla hafızamızdan silmek istediği kendi sınıf tarihimizi biz genç kuşak işçiler olarak hatırlamaz olmuşuz.

“8 saat iş, 8 saat uyku, 8 saat canın ne isterse!” sloganı kulağa ne kadar da hoş geliyor. Bugün hangimiz 8 saat çalışıyoruz, hangimiz 8 saat uyku uyuyabiliyoruz? 1886 yılında işçi kardeşlerimizin bu sloganla fabrikalardan alanlara aktığı bir gün olan 1 Mayıs, işçilerin birlik, mücadele ve dayanışma günü olarak sınıfımızın tarihe yazılmışken, bizler bu anlamlı güne sahip çıkabiliyor muyuz? Biz işçiler olarak kendi tarihimize, kazanılmış haklarımıza sahip çıkmadığımız oranda patronlar sınıfı tarihimizi beyinlerimizden silmeye, kazanılmış haklarımızı gasp etmeye devam ediyor. Bugün bizlere sendikasız, sigortasız, düşük ücretle, uzun saatler çalışma dayatılırken hâlâ işsiz kalmadığımıza şükreder hale gelmişiz. Sağlık alanında yapılan saldırılara sessiz kalmayı, taşerona bağlı olarak her an işten atılma tehdidiyle çalışmayı, mezarda emekli olmayı kabul etmişiz.

Patronlar sınıfının saldırılarının sonu yok. Nereye kadar sessiz kalacağız? Nereye kadar her saldırı karşısında boyun eğeceğiz? Ekonomik kriz derinleştikçe her gün bir saldırı paketiyle karşı karşıyayız. Bu paketlerin sonu gelmeyecek. Patronların bu kadar pervasızca saldırmasının tek sebebi biz işçilerin örgütsüz oluşu değil mi?

1 Mayıs yaklaşırken alanları doldurup taleplerimizi patronlara karşı haykırmak için fabrikalarımızda, mahallelerimizde örgütlenmemiz gerekiyor. Birlik, mücadele ve dayanışma günü olan 1 Mayıs’a sahip çıkmak biz işçiler için çok önemli. Çünkü patronlara karşı örgütlü olduğumuzu, birlik olduğumuzu göstereceğimiz bir gün bu. Patronların saldırılarına boyun eğmeyeceğimizi, bunun için mücadele edeceğimizi haykıracağımız bir gün. Kadınıyla erkeğiyle, genciyle yaşlısıyla hangi dili konuşursa konuşsun, ten rengi ne olursa olsun bütün dünya işçilerin tek bir kimlikle, sınıf kimliğiyle, patronlar sınıfına karşı kendi sınıfsal taleplerini haykıracağı bu günde 1 Mayıs alanlarını dolduralım. İşyerlerimizden, mahallelerimizden alanlara yürüyelim.

Yaşasın 1 Mayıs! Bijî Yek Gulan!