“Bu Sene Hiç Kiraz Yediniz mi?”

İktidarın “Kamu Çerçeve Protokolü” sürecindeki tutumunu protesto etmek için yapılan bir eylemin ardından bir kadın işçi çevresindeki insanlara sordu: “Bu sene hiç kiraz yediniz mi?” Bu soruya evet diyen tek bir kişi çıkmadı. Kilosu 700 lirayı aşan kiraz bu sene yoksul sofralarına, semt tezgâhlarına uğramayacak kadar pahalıydı. Yazın, yaz sevincinin simgelerinden olan kiraz, şimdi artık ne bahçede ne pazarda ne sofrada, sadece ekranlarda görüp iç geçirebildiğimiz bir lüks. Biz onu unuttuk, o da bizi! Vedat Türkali’nin “İşte Özgürlük” şiirindeki gibi…

“İşte Balık pazarı işte mavnacılar

Elmanın iyisi dört yüz kuruş

En öndeki elma iri elma, kırmızı elma

Haberin var mı oğlumun dişlerinden…”

Dün elma, bugün kiraz… Pazar tezgâhında ışıl ışıl duran meyveler, bizim sofralarımız için lüks haline geliyor. “Haberin var mı oğlumun dişlerinden?” diye soracak çok şeyimiz var. Soframızdan, mutfağımızdan eksilenlerle yoksulluğumuzu daha fazla hisseder hale geliyoruz. Sadece kiraz değil tüm gıdalarda fiyatlar el yakıyor. Tükettiğimiz gıdaların kalitesi giderek düşüyor, gıdalar sağlık ve enerji yerine hastalık veriyor. Mesele sadece bir meyveden mahrum edilmemiz değil. Bunun anlamı yoksulluğumuzun derinleşmesidir. Ürettiğimiz zenginliklerden payımıza düşenin her geçen gün azalmasıdır. Bu da daha kötü şartlarda, daha uzun süre çalışmak zorunda kalmamız, sağlığımızın etkilenmesi, yaşam kalitemizin daha da geriye gitmesi demek. Araştırmalara göre zengin olmak ağrı ve rahatsızlıklardan uzak bir yaşam beklentisini dokuz-on yıl arttırıyor. Zenginler yoksullardan ortalama10 yıl daha uzun yaşıyor.

Teknolojinin ve üretimin bu denli geliştiği bir dünya da çalışan, üreten insanların yoksul hatta aç olması bu düzenin çarkı bozuk bir düzen olduğunun kanıtı değilse nedir? Soframızdan ekmeğimizin, kirazımızın sağlığımızın, geleceğimizin çalındığı bir düzene karşı birlik olmamız gerekmez mi?