Kapitalizm mi? Tam bir hayal kırıklığı!

Hiçbir vakit tam karanlık değil gece

Kendimde denemişim ben

Kulak ver dinle

Her acının sonunda

Açık bir pencere vardır.

Aydınlık bir pencere

Hayal edilecek bir şey vardır

Yerine getirilecek istek

Doyurulacak açlık

Cömert bir yürek

Uzanmış açık bir el

Canlı canlı bakan gözler vardır

Bir yaşam vardır yaşam

Bölüşülmeye hazır.

Fransız şair Paul Eluard

Dünyanın en kalabalık ülkelerinden birine, irili ufaklı binlerce adadan oluşan Endonezya’ya bakıyoruz. Endonezya’da işçi sınıfının, yoksul emekçilerin ve gençliğin yükselttiği mücadele, 2019’daki isyan dalgasının halkalarından biri oldu. Egemenlerin demokratik hak ve özgürlükleri daha da kısıtlayacak, sermayeyi büyütüp yoksulluğu derinleştirecek yasa tasarılarına karşı kitleler adeta ayağa kalktı. Bir sel olup sokaklara aktı. Endonezya işçi sınıfı 2020’de de tabiri caizse yan gelip yatmadı, ona geleceğiz.

2020’de ABD’de George Floyd’un katledilmesiyle milyonlarca emekçi sokaklara indi ve “nefes alamıyorum” eylemleri diğer kıtalara yayıldı. Irkçılığa karşı patlayan öfke, emekçilerin sömürü sistemine karşı öfkesine dönüştü. Elbette bu tesadüf değildi. 2008 krizi, kapitalizmin hayal balonunu patlattı ve egemenlerin söylediği her şeyin yalan olduğunu gözler önüne serdi. Günün sonunda milyonları bekleyen kocaman bir hayal kırıklığıydı. Pompalanan “Amerikan rüyası” aslında bir karabasandan başka bir şey değildi; işçiler, emekçiler, öğrenciler bunu anlamaya başladı. Nitekim son yıllarda genç kuşaklar içinde sosyalizme olan ilgi sebepsiz değil.