DİSK Başkanı Kemal Türkler tasarının Mecliste tartışıldığı günlerde, 10 Haziranda bir basın toplantısı düzenledi. Türkler şöyle konuşuyordu; “Hükümet yeni tasarı ile grev hakkını kökünden yok etme peşindedir. Ama hemen belirtelim ki, Anayasada yer alan, uğrunda bunca çile çekilen grev hakkını yok etmeye kimsenin, hiç bir partinin gücü yetmeyecektir. Sömürünün alabildiğince hızlı yayıldığı, işçi sınıfının ise daha hızla bilinçlendiği bu ortamda işçi sınıfının kutsal hakkının kılına bile dokunulamaz.

“Geniş bir işçi topluluğunun var ettiği DİSK’i, işçi sınıfının bağrından söküp atmak kimsenin haddi değildir. Bunları amaçlayan herhangi bir tasarı, Meclis’in yasalaşmamış tasarılar dosyasında yer alıp duracak, hazırlayanları tarih mahcup edecektir. İşçi sınıfı, tasarıyı savunanların ve imzalayanların ihanetini affetmeyecektir.”

Burada bir parantez açalım ve tasarının en önemli maddesinin, 9. maddenin satır aralarını okuyalım. 1970 yılında Türkiye’de bir milyon üç yüz binin üzerinde sendikalı işçi vardı. İki büyük işçi konfederasyonundan Türk-İş’in üye sayısı 400 binin üzerindeyken DİSK, 3 yıl gibi oldukça kısa bir süre içinde 50 bin üyeye ulaşmıştı. Fakat yeni yasanın 9. maddesine göre üye sayısı barajını aşamayan DİSK’in toplu sözleşme hakkı ve bu haktan doğan grev hakkı ortadan kaldırılıyordu. Bu şekilde DİSK’in ayakta kalamayarak tarihe karışması ve Türk-İş’in de tek işçi konfederasyonu olarak varlığını sürdürmesi planlanıyordu. Ama hayalleri suya düşecekti.

Üyelerinin ortaya koyduğu bu irade, DİSK yönetimini cesaretlendirmişti. 30 Mayıs tarihinde DİSK Yürütme Kurulu bir bildiri yayınladı: “Anayasaya aykırı yolda doludizgin at koşturmaya hevesli olanlar akıllarını başlarına almalı, toplumu sonu gelmez bunalımlara itecek sonuçlar için duygusal ve kısa ömürlü yasalara bel bağlamamalıdır. DİSK mutlaka yaşayacak ve gittikçe güçlenerek ilkelerinin gerçekleştiğini görecektir. Anayasanın hukuk devleti ilkesini kaldırmadan ve demokratik rejimi değiştirmeden, DİSK’i yok etmeye ne Seyfi Öztürk’ün ne de onun iktidarının asla gücü yetmeyecektir, hayalleri kursaklarında kalacaktır.”

Direniş komiteleri

15-16 Haziran işyeri sendika temsilcisi olan Mehmet Karaca, DİSK’i hedef alan yasanın ne anlama geldiği işçilere anlatıldı ve buna karşı direnmek gerektiği söylendi diyor. Karaca işçilerin de bu yasaya direnmeye hazır olduğunu belirtiyor. [Nazım Alpman’ın hazırladığı “Türkiye’yi Sarsan İki Gün” belgeselinden alınmıştır]

Haziran ayının sıcak günleriyle birlikte DİSK’teki hareketlilik hızlandı. Ayın ilk günlerinde bir Eylem Komitesi kuran DİSK, peşi sıra toplantılar düzenlemeye başladı. Yasanın oylandığı 12 Haziranda Genel Yönetim Kurulunu toplayan DİSK, ertesi gün üye sendikaların yönetim kurullarını topladı. Sıra temsilcilere gelmişti ve DİSK’in örgütlü olduğu tüm işyerlerindeki işçi temsilcileri toplantıya çağırıldı. 14 Haziranda son sözü işçiler söyleyecekti.

Silahtarağa’nın yokuşları dik, İstanbul’un tüm işçi semtleri gibi. Günterm Kazan işçileri ellerinde pankartları, dövizleri, yüreklerinde kararlılık ve coşkuyla bu dik yokuşlardan aşağı yürüyorlar. Tepeden aşağı kondurulmuş evlerden sokaklara akıyorlar. Birazdan Çelik Endüstrisi ve Türk Demir Döküm fabrikasındaki işçi kardeşleri ile buluşacaklar. Birleşe birleşe, çoğala çoğala yürüyecekler. Pankartları kocaman, mesajları net: “PATRONLAR SENDİKA SEÇME HÜRRİYETİNİ YOK EDEMEZSİNİZ!” Meclisteki burjuvalara “İŞBİRLİKÇİ PATRON MECLİSİ!” diyerek meydan okuyorlar.

Geleceğin işçileri olan çocuklar en öndeler, heyecanı hissediyorlar. Hepsinin gözlerinde merak var. O gözlerin kimisi kadraja kimisi babalara, ağabeylere, kimisi pankartlara bakıyor. Hepsinin hafızasına kazınıyor 15-16 Haziran Büyük İşçi Direnişi ve elbette haksızlığa baş kaldırmanın tadı.

29 Nisan 1970’de birikmiş ücretlerini alamayan ve patrona ulaşamayan Günterm işçileri fabrikayı işgal ettiler. İşgalin 40. gününde, alacaklarını elde edebilmek için fabrika yönetimini ele geçirdiler. Üretime devam ettiler. 15-16 Haziran direnişi başladığında, Günterm işçileri eylemleriyle “üreten biziz yöneten de biz olacağız” sloganını hayata geçiriyorlardı. İşçilerin eylemi, 15-16 Haziran eylemleri sonrasında ilân edilen sıkıyönetimle sonlandırıldı. İşçi sınıfının mücadele tarihine işçi yönetimi deneyimini taşıyan Günterm işçilerine selam olsun!

Sabah 8.30’da Maltepe’de bulunan ECA Presdöküm’de şalteri indiren işçiler yürüyüşe geçtiler. Yol boyunca Türk-İş’in örgütlü olduğu Yunus Çimento, Mutlu Akü, EAS Akü ve Süperlit Boru fabrikalarının işçilerini de yanlarına alarak E-5’e çıktılar. Yürüyüş sırasında banliyö trenlerini bir saat kadar durdurdular. Paşabahçe’deki işçiler ise Üsküdar’a doğru yola çıktı.

Aynı anda Cevizli’deki Tugay Yolu’nda bulunan Silvan fabrikasının işçileri, Singer ve Mühendislik Sanayi işçilerini de yanlarına katarak Cevizli Tekel’e doğru yürüyüşe geçtiler. Tekel’de Türk-İş örgütlüydü. Çoğunluğu kadın 4000 işçi vardı üretimde çalışan. İşçiler fabrika önüne geldiğinde Tekel işçileri de bahçeye çıktılar. Tekel işçisi Ahmet Sarıcan o anı ve gelişmeleri aktarıyor:

Şiirler vardır, tarih yazanların hikâyelerini anlatır. Tarih yazanlar ilham verir şairlere, şiirler yazılır, dilden dile söylenir, nesilden nesile aktarılır. İşçi sınıfının 15-16 Haziran büyük direnişini anlatan şiirler gibi, geçmişi, şanlı mücadeleleri geleceğe taşır. Erol Çankaya’nın Şanlı Haziran şiiri işte bu şiirlerdendir.

UİD-DER’li işçiler: Köklerimiz bir çınar gibi ulu ve sağlam

Kapitalist sömürü düzenine karşı işçi sınıfı mücadelesini öğrendiğim UİD-DER’in 14. mücadele yılını bir metal işçisi olarak selamlıyorum. Kuruluşunun 15-16 Haziran Büyük İşçi Direnişinin yıldönümünde olması bir tesadüf değil elbette. Gelenekten geleceğe ilkesiyle yola çıkan UİD-DER saflarında olmaktan mutluluk duyuyorum. 15-16 Haziran ışığında mücadelemiz UİD-DER saflarında devam ediyor. Selam olsun 15-16 Haziranı yaratanlara!
Selam olsun UİD-DER’e!

Gebze’den bir metal işçisi

Topkapı-Zeytinburnu, Bakırköy ve Çekmece güzergâhındaki fabrikalarda çalışan işçiler ise Londra Asfaltı’nı trafiğe kapatarak, Edirnekapı’da toplanmak üzere yollara dökülüyor. “274-275 Sayılı Yasanın Değişmesini İsteyen Sendikacı Milletvekilleri Sizi Tarih Affetmeyecektir”, “Değiştirilmek İstenen Sendikalar Kanunu ve Meclise Sunulan Teklif Tasarısını Geri Alana Dek Direneceğiz” dövizleri taşıyorlar ellerinde.

Derby Lastik işçileri Bakırköy içinde yürüyüşe geçtiler. Saat 14.30 olduğunda bu sefer Bakırköy Emayetaş fabrikasındaki 500 işçi çıktı fabrikadan. Bakırköy Adliyesinin bulunduğu caddeyi izleyerek Topkapı’ya ineceklerdi. Zabıta çıktı işçilerin karşısına ve dağılmalarını istedi. Bu arada iki işçiyi alıp karakola götürdüler. Ama işçiler arkadaşlarının gözaltına alınmasına izin vermediler ve onları karakoldan geri aldılar.

UİD-DER’li işçiler: Köklerimiz bir çınar gibi ulu ve sağlam

Sınıfımızın mücadele deneyimi bize cesaret verir, yol gösterir. Tarihte öyle anlar vardır ki etkisi on yıllar boyunca sürer. Sınıf mücadelesi içerisindeki etkisi öylesine güçlü ve sarsıcıdır ki her sınıf bundan payına düşeni muhakkak alır. İşte 15-16 Haziran işçi sınıfının mücadele tarihinde böylesine sarsıcı ve muazzam bir etkiye sahiptir. 15-16 Haziran biz bilinçli işçiler için sınıfımızın mücadele tarihine kazınmış muazzam bir örgütlülüğün ifadesidir. Bu tarihi güne dair izlediğimiz her filmde, her videoda, okuduğumuz her şiirde yüreğimiz kabarır ve sınıfımızın gücünü bir kez daha hissederek daha güçlü sarılırız kavgamıza. Umutla dolar içimiz ve biliriz ki, işçi sınıfı er ya da geç yüz binler olup gene meydanlara akacak ve zalimlerin saltanatı son bulacak.

Tuzla’dan bir kadın işçi

Tekfen, Türk Philips ve Profilo’nun da aralarında bulunduğu fabrikaların işçileri bölgesel yürüyüşler gerçekleştiriyorlar. Saat 17.00’de Topkapı’dan Sağmalcılar yönüne doğru yürüyüşe geçenlerin sayısı hızla artıyor. Zincirlikuyu yönünden yürüyen işçilerin yolu Tekfen Fabrikası önünde polis tarafından kesiliyor. Yürüyüş kolunun önünde yer alan kadın işçiler coplanıyor. Ama işçiler barikatları aşa aşa yürümeye devam ediyor.

Arçelik fabrikası başta olmak üzere Tuzla, Çayırova civarındaki fabrikalarda çalışan işçiler sabah saatlerinde E-5 yolunu trafiğe kapatarak Gebze yönüne doğru yürüyüşe geçtiler. Yüzlerinde pırıl pırıl bir sevinç var. Nasıl olmasın? Onlar şimdi on binlerce yürek, on binlerce yumruk olarak birleşmişler, tek yürek, tek yumruk olmuşlar. Yan yana büyük adımlarla işçi düşmanlarına karşı yürüyorlar.

İstanbul’un her iki yakasında üçer ana yürüyüş kolu oluşturulmuştu. Çeşitli bölgelerden işçiler, aynı vücudun kılcal damarları gibi bu ana yürüyüş damarlarına akıyordu. İstikamet Taksim ve Kadıköy’dü! İşçiler seslerini, kararlılıklarını ve taleplerini daha fazla insana duyurmak için yüzlerini şehrin merkezine dönecekti.

Yüzlerini şehrin merkezindeki emekçilere dönmekle kalmamışlar, bu anın ölümsüzleşmesiyle bizlere, yarım asır sonrasına da bakıyorlar. O güne dek bir böcek kadar değersiz görülüp aşağılanan bu işçiler, ilk kez bir bütün halinde kükremiş ve patronlar bu kükremeyle sarsılmışlardı. Düne kadar fabrikada itilip kakılan, süklüm püklüm işçi, o günlerde yumruğu sıkılı, öfkesi gürbüz, yiğit bir savaşçı olmuştu.

Yüreklerin tanklardan büyük olduğu günler

15-16 Haziran 1970’te, yani Büyük İşçi Direnişi’nde sadece işçiler yürümedi! Öğrenci gençlik de işçi sınıfının yükselttiği mücadelenin yakıcı rüzgârına gönlünü kaptırmış, adeta büyülenmişti. Topkapı güzergâhından gelen işçiler, asker barikatlarını aşa aşa Beyazıt’a doğru ilerliyor. Hedef Eminönü’ne inip oradan Taksim’e çıkmak… Kortej dalgası Şehzadebaşı’ndan Beyazıt’a doğru ilerlediğinde, slogan sesleri İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’nin duvarlarında yankılanıyor ve öğrencilere ulaşıyordu. Bir üniversite öğrencisi olan Kemal Yalçın “yüreklerin tanklardan büyük olduğu” o günlere götürüyor:

İstinye’den, şanlı Kavel’den çıkan işçiler ise kimi fabrikalardan ve tersanelerden çıkan kardeşlerinin de eklenmesiyle Levent’e doğru yürüyordu. Orada önce Profilo, Philips gibi güçlü örgütlülüklerin bulunduğu işçi grubuyla kucaklaşıp Taksim’e çıkmak istiyorlardı. Kağıthane, Maslak, İstinye, Beşiktaş, Şişli, Mecidiyeköy’den işçiler de onlarla buluşmak için hareket etmişti. Asker barikatları, tehditler, küfürler, saldırılar… Engeller aşılıp geçildi. Philips işçi temsilcisi Ekrem Kandemir o günlerde yaşadıklarını şöyle anlatıyor:

İzmit

Gebze, Derince, Yarımca (Körfez), Hereke, Dilovası ve Köseköy’deki işçilerin kulağı ise İstanbul’dan gelecek haberdeydi. Hareketin başladığı duyulunca bu bölgelerdeki işçilerin bir bölümü İstanbul’a, bir bölümü de İzmit merkezine doğru yola koyulmuştu. Bir önceki güne göre daha geniş katılımlarla fabrikalardan çıkacak ve yürüyeceklerdi.

İkinci gün eylemler çok daha kitleselleşmişti ve bunun bugünün işçi kuşaklarına örnek olacak sebepleri vardı. Elbette ilk günkü eylemler tüm sanayi havzalarında, fabrikalarda yankısını bulmuş ve doğal olarak ertesi gün için muazzam bir çekim oluşturmuştu. Yollara dökülen işçiler 16 Haziran’da da yürüyüş güzergâhlarındaki fabrikaların önünde yaptıkları çağrılarla işçi kardeşlerini haklı davalarına katmışlardı.

Fakat kimi fabrikaların temsilcileri ve öncü işçiler rehavete kapılmayıp geceyi yürüyüşe katılmayan, özellikle Türk-İş’in örgütlü olduğu fabrikalarda geçirmişti. Orada sabahlayıp işçi arkadaşlarını ikna etmişlerdi. Neticede 15 Haziran günü 115 işyeri ve yaklaşık 75 bin işçiyle başlayan eylemler, 16 Haziran günü 200’e yakın fabrikayı ve 150 bine yakın işçiyi kucaklayacaktı.

Önde gencecik bir işçiyi görüyoruz. Kamerayı fark etmiş olacak ki elindeki dövizi yukarı kaldırmış, sınıfının sel olup meydanlara akmasının verdiği güvenle meydan okuyor! Arkada, fabrikaya doğru açılan pankartlarda ise “Patronlar Sendika Seçme Hürriyetimizi Yok Edemezsiniz” ve “Üç Aylık Ücretleri İçin Direnen Günterm İşçileri” yazıyor. Onlar DİSK üyesi değillerdi fakat “bu kavga benim değil” dememişlerdi.

16 Haziran akşamı sıkıyönetim ilan edilmesini takiben, başta DİSK Genel Başkanı Kemal Türkler olmak üzere, DİSK’in 21 yöneticisi evlerinden gözaltına alınıp tutuklandı. Egemenler, Türkiye tarihinde ilk kez bir işçi kalkışmasıyla karşı karşıya kalmış ve korktukları sonunda başlarına gelmişti. İşçi sınıfına bedel ödetmek, işçilerin birliğini dağıtmak istiyorlardı. Bu yüzden, DİSK yöneticileriyle birlikte yüzlerce işçi daha tutuklanacaktı. Tutuklanan işçilerin ezici çoğunluğu Derby, Gislaved, Sungurlar, Otosan, Arçelik, Rabak ve Haymak gibi direnişte kilit rol oynayan fabrikaların Maden-İş ve Lastik-İş üyesi öncü işçileriydi. İlerleyen günlerde haklarında halkı isyana teşvik etmek, mala zarar vermek, toplantı ve gösteri yasasını ihlal etmek gibi suçlamalarla davalar açılacaktı.

17 Haziranda gazeteler manşetlerine ağırlıklı olarak sıkıyönetim ilanını taşımışlardı. Sermaye medyası rolünü oynayarak 16 Haziran’ı izleyen günler boyunca işçi sınıfının toplumsal hafızada yarattığı meşruiyeti parçalamak için çabalamıştı. Fakat nafile! Dost yüreklere güçlü bir şekilde nüfuz etmişti 15-16 Haziran, düşmana ise “Biz de varız! Hem koca bir sınıfız, hem de sizden güçlüyüz” demişti.

Üzerinden bir hafta geçmişti ama hâlâ etkisinden çıkamadığını anlatıyordu mesela Sabah gazetesindeki köşesinde, sermayenin kalemlerinden Münevver Ayaşlı; “Hala geçen 16 Haziran Salı gününün tesiri altındayım… Kim bu menfi eller… Bir anda ortalığı yakıp yıkan, memleket millet huzurunu kaçıran lanetlenmiş kimseler.”

Abdi İpekçi soruyor:
- Sizce çalıştığınız işyerinizin kazancı size daha fazla ödemeye müsait mi
- Müsait efendim. Ben de biraz takip ederim. Mesela Milliyet geçen sene bütün işyerlerinin cirosunu, kârını bir liste yapmıştı. Bir de Vehbi Koç’un bir yazısı vardı. Japonya’ya gitmişti, yazı yazmıştı. Onları kesmişim saklıyorum. Ve “bizim Türkiye’nin durumu ne olabilir?” diye yazıları vardı. Türkiye’deki bütün işverenler bugünkü yaşama şartına göre işçilerin hakkını verir de fazlasıyla kendisine kalır. Benim görüşüm bu…
- Aslında bu toplu sözleşme ve grev hakkı, durumunuzu düzeltmeye yardımcı oldu mu, olmadı mı? - Yardımcı oldu tabii ki. Yani işçiliğe başladığımız zaman toplu sözleşme ve grev hakkı var mıydı? O zaman toplu sözleşme falan yoktu… O zaman göz açtırmıyorlardı. İşçiler biraz da cahildi. Şimdi tabii aşağı yukarı işçilerin çoğu bilinçlendi. Bir şeyler biliyor az çok. Kanundan anlıyor, efendim. Ben grev yaparım, hakkımdır benim kanunen. Mahkemeden çıktığı zaman 24 saat mühlet veririm işverene. Anlaşmaya, oturuma gelirse gelir, gelmezse grev yapabilirim.

17 Haziran sabahı DİSK yöneticilerinin büyük bölümü ya tutuklanmış ya da aranır hale gelmişti. Fakat işçiler 14 Haziran Merter Toplantısında alınan miting kararını uygulamak, Taksim’de buluşmak istiyorlardı. Sıkıyönetim Komutanlığı ise radyolardan üst üste bildiriler yayınlanıyor, işçilerin toplu olarak fabrikalardan çıkması yasaklanıyor ve işbaşı yapılması isteniyordu. Dahası fabrikaların etrafı tanklarla, zırhlı araçlarla, askerlerle çevrilmişti.

İşçiler fabrikalara dönmüştü dönmesine fakat pek çok fabrikada direnişi sürdürme kararı almışlardı. Sıkıyönetimin tüm tehdit ve baskılarına rağmen ortaya konuyordu bu irade. Türk Demir Döküm, Sungurlar, Derby, Elektrometal, Rabak, Auer, Çelik Endüstri, Otosan, Arçelik, Vita… Büyük fabrikalarda çalışan işçiler, 17 Haziranda üretimden gelen güçlerini kullanmaya karar verdiler ve fiili bir grev başlattılar. Makineleri çalıştırmayacak, üretime başlamayacaklardı.

Özellikle Maden-İş’in temsilcileri fabrika fabrika geziyor, genel durum hakkında bilgi topluyor ve kendi fabrikalarında ortaya konan iradeyi genelleştirmek için canla başla didiniyorlardı. Öte yandan fabrikaları tek tek dolaşan sadece işçi temsilcileri değildi, Sıkıyönetim de cadı avına çıkmıştı. Fabrikaları üretime zorla başlatmak ve öncü işçileri tutuklatmak için askeri araçlar, İstanbul ve İzmit’in işçi havzalarında fır dönüyordu.
Otosan Temsilcisi Mehmet Karaca Anlatıyor: “Sıkıyönetim ilan edilmişti. Yürüyüşe gidecektik ama sıkıyönetim bırakmıyor. Biz bahçede toplandık. Fabrikayı tanklarla askerlerle falan çevirmişler bizi salmıyorlar. Dışarı çıkamadık ama çalışmıyoruz da. DİSK yöneticilerinin gözaltına alındığını duyuyoruz. Bizim bölgeyle ( Maden-İş 4. Bölge) irtibatımız da kesildi. Bu arada fabrikaya bir askeri cip girdi. Önünde flaması olan, yüksek rütbeli bir subay flamasıyla birlikte girdi içeriye. O gelen yüksek rütbeli subay herhalde tuğgeneraldi. Yukarıya müdürün odasına çıktı. 5 dakika sonra biz temsilcileri çağırdı. Biz de çıktık ama biz çıkarken general merdivenlerden aşağı iniyordu. Bizi ayaküstü kapıda gördü. “Temsilci siz misiniz?” diye sordu. “Evet, biziz” dedik. Ondan sonra bize diskur çekti. “Çalışacaksınız, çalışmazsanız –bir tepecik vardı, fabrikanın orada binalar yapılıyordu eliyle orayı gösterdi– oradan mitralyözle hepinizi taratırım” dedi. Biz yine çalışmadık.”

İşçiler yasa geri çekilinceye ve tutuklanan sendikacılar serbest bırakılıncaya kadar direnişe devam etme kararı almışlardı. Demir Döküm’ün sendika temsilcisi olan Turgut Alaağaç 15-16 Haziran sonrasına ilişkin tanıklığında; “Hiçbir arkadaşımızın işten atılmaması için garanti istiyorduk” diyordu. 1969 yılındaki direnişten de tanıdıkları, mafya ile ilişkisi olduğu bilinen bir savcının fabrikaya getirildiğinden bahsediyor Alaağaç. Sonrasında yaşananları kendi ağzından dinleyelim: “Savcı bizi tutuklamak için geldiğini söylüyordu. O ara çaycı çocuk çay getirmişti, adı Yakup’tu. İşçilere mesaj götürsün diye onun yanında ‘Sayın Savcı, mademki bizi tutuklayacaksın, bari izin ver evimize gidip, üstümüzü değişelim’ dedim. O da bana cevaben ‘Sizi ibretlik olsun diye böyle götüreceğim’ dedi. Mesajım yerini bulmuştu. Dışarı çıktığımızda işçiler fabrika müdürünün etrafını sararak tükürük yağmuruna tuttular. Üstü başı berbattı, rezil olmuştu. Savcı bizi götürmekten vazgeçti.”

18 Haziran Perşembe günü ayrıca sıkıyönetimin ilân edilmediği İzmir’de de işçiler eylem yaptı. Lastik-İş, Maden-İş ve Gıda-İş’e bağlı bazı işyerlerindeki işçiler iş bırakarak İstanbul ve İzmit’teki direnişi destekledi. Maden-İş’in örgütlü olduğu Etitaş, Ak Döküm, Yumlu Makine, Tariş Tamir Atölyesi, Av Sanayii Atölyesi, Çolakoğlu Çember Fabrikası ve Tokez Yağ Keçeleri Fabrikası işçileri yasa tasarılarının geri alınması için Ankara’ya telgraf çekti. İzmir’deki eylemlere Lastik-İş’ten Nuralp Plastik Eşya, Kent Plastik Sanayii, Güneş Plastik, Yıldız Plastik ve Rençber Plastik Eşya işçileri katıldı. Gıda-İş’in örgütlendiği Tariş Yağ Fabrikası’nda da iş bırakıldı.

Sıkıyönetim Komutanlığı’nın 19 Haziran tarihli 13 sayılı bildirisinde, grev hakkının kullanımı yasaklanmıştı, bir diğer bildiriyle de toplu sözleşme görüşmelerini izne bağladı. 22 Haziran günü askeri birlikler İzsal işçilerinin grev alanına geldi. İzsal grevi, 15-16 Haziran direnişinden önce, Nisan ayında başlamıştı ve direnişten sonra da sürdürülüyordu. Sıkıyönetim görevlileri, grevi kırmak için baskı yapıyor, işçileri üretime zorluyordu.
Ayrıca askeri birliklere 25 metreden daha yakın bir mesafe yaklaşanlara ateş açılması emri verilmişti. Ertesi gün polis Merter’deki DİSK genel merkezinde arama yaptı. 20 Haziranda Maden-İş Gazetesi’nin yayınlanması da yasaklandı.

DİSK’i ve ona sahip çıkan işçi sınıfını uluslararası işçi sendikaları da sahipsiz bırakmadı. O dönem nasıl Türkiye’de sınıf hareketi şahlanmışsa, benzer bir durum dünyanın çeşitli ülkelerinde de yaşanıyordu. Neticede dünyanın çeşitli bölgelerinden yüzbinlerce üyesi bulunan pek çok sendika DİSK ile dayanışma içerisinde olduğunu açıklıyor ve gerek hükümete gerekse de Türk-İş’e telgraflar çekerek protestolarda bulunuyordu. Dayanışma pratikleri telgraf çekmekle de sınırlı kalmamış, uluslararası sendikal bir heyet kurulmuş ve 20 Haziranda Türkiye’ye bir ziyaret gerçekleştirilmişti.

Türk-İş ve DİSK dışında olan altı sendika, Meclis’te kabul edilen yasayı protesto için bağımsız sendikaları bir forumda toplanmaya davet etti. “Bağımsız İşçi Sendikaları Genel Direniş Komitesi” olarak örgütlenen sendikaların forumunun sonunda şu talepleri içeren bir bildiri hazırlandı:

• Sıkıyönetim altında kanun yapma eğiliminden vazgeçilmeli, askeri yönetim derhal kaldırılmalıdır.
• 274 sayılı sendika kanununun TBMM’den geçmiş bu şekli derhal geri alınmalı, bilim adamları, DİSK, Bağımsız Sendikalar Direniş Komitesi ve Türk-İş’ten eşit sayıda seçilecek bir komisyonda yeniden gözden geçirilerek yeni bir tasarı hazırlanmalıdır.
• Türk işçisinin haklı uğraşında kendileriyle aynı mücadeleyi veren gençlik, basın, üniversite ve mesleki kuruluşlarla işbirliği sürdürülecektir.
• Türk-İş’in uluslararası sendika örgütlerinden çıkartılması için bu örgütlere başvurulacaktır.
• Türkiye çapında komiteler kurularak genel bir boykota gidilecektir.