Düşük ücretlere, hayat pahalılığına, iş cinayetlerine, sömürü ve zorbalığa karşı ve belki de en anlamlısı olarak halklara acı ve yıkım getiren savaşa karşı pek çok kez grevler, işgaller yaşamıştır. Derneklerin, sendikaların, işçi örgütlerinin kurulmasının yasak olduğu Çarlık Rusya’da, fabrika komiteleri kuran Putilov işçileri, gerek 1905 gerekse de 1917 Şubat ve Ekim devrimlerinde önemli roller üstlendiler.

Zaman bir derviş gibi sabırla
eğire dursun ipliğini
fabrikaların, sokakların
gümbürtüsü duyuluyor artık
dağılıyor
sevdayı karartan bulutlar
şimdi
bir senfoninin
gittikçe yaklaşan
ayak seslerini duyuyor dünya
ve bu senfoninin en coşkun ritmi
sevdanın, umudun yürüyüşleridir
hayat böylece yazacaktır tarihe
ve öylece gelinecektir
dünyanın beklediği günlere…

Ahmet Telli

1905 Devrimiyle, 20. yüzyılın devrimci dalgası Rusya’da başlamıştı. Eskinin köylüsü olan Rusya işçi sınıfı, tarih nehrinin yatağını değiştirecek mücadelelere imza atacaktı. Mutlak monarşinin yıkılıp kimi demokratik adımların atılmasına, bir yasama meclisi olan Duma’nın kurulmasına ve çok partili seçimler yapılmasına uzanan 1905 Devrim süreci, işçi sınıfının en geri katmanlarına bile Çar’dan medet umulamayacağını gösterdi.

3 Ocak 1905’te Petersburg’un en büyük sanayi işletmesi olan Putilov fabrikasında çalışan 12 bin işçi, işten atılan 4 arkadaşlarına sahip çıkarak greve gitti. Ülkenin dört yanına yayılan genel grev dalgasının da işaret fişeğini yakmış oldu. Nihayetinde 150 bin işçi, taleplerini bir dilekçeyle Çar’a sunmak için Kışlık Saraya doğru yürüyüşe geçti. Bu yürüyüşe katılan insanlar Pazar gününe has özel elbiselerini giymişlerdi, kimisi Çar’ın resimlerini ve dini pankartlar taşıyordu. Çar babalarının onlara yardım elini uzatacağını düşünen emekçiler yanıldılar, onları Çar Babaları değil kılıç ve mermileriyle Çarlığın ordu ve polis kuvvetleri karşıladı. İşte dilekçeden devrime uzanan süreç böyle başladı.

Fotoğraf 1905 yılında Kursk şehrindeki bir gösteriye ait… Binden fazla emekçinin katledildiği haberleri Kursk gibi ülkenin tüm şehirlerine yangın hızıyla yayıldı. Büyük sanayi merkezlerinde binlerce işçi greve çıkıyor, gösteriler düzenliyordu. Bu ölçekteki bir işçi ayaklanmasına Rusya daha önce tanık olmamıştı. Ücretlerin yükseltilmesi, çalışma süresinin kısaltılması, fabrikalarda bir revirin olması, çocuk işçilere zor işler verilmemesi, tuvaletlerin sağlığa uygun hale getirilmesi, içme suyunun kaynatılması gibi başlangıçta işyeri koşullarıyla sınırlı olan talepler; grev dalgasının büyümesi ve genişlemesiyle giderek siyasallaştı. Rusya’da emekçiler söz hakkı istiyordu.

Ekim ayı boyunca Rusya, işçi sınıfının daha önce görülmedik bir genel grev dalgasına sahne oluyordu. 750 bin ulaşım işçisi, Rusya’nın tüm ulaşımını felç etmiş ve işçi sınıfının gücünü göstermişti. Demiryolu grevi, Çarlığın baskı ve saldırılarını da olanaksız kılıyordu, çarlığa bağlı birlikler grev bölgelerine ulaşmakta ciddi sıkıntılar çekiyordu. Grevler yaşamın her alanına, bankalardan üniversitelere, oradan da bakanlık ve baro koridorlarına yayıldı. Ulaşım, iletişim, metal, enerji sektörü… Grevler bir sektörden diğerine sıçrıyor, ekonomik taleplerle başlasa da giderek politikleşiyordu, iktidarı sarsar hale geliyordu. İşçi sınıfı, egemenlere “biz buradayız, bizi tanımak ve haklarımızı vermek zorundasınız” diyordu!

Duma açılışında sahnede Çar ve Çariçeyi görüyoruz. Peki, zalim hükümdarın bir parlamento açmakla esas niyeti neydi? Nereden çıkmıştı kendinden başkasına, hele ki Rusya’nın ayaktakımına söz hakkı vermek? Yoksa insafa mı gelmişti? Elbette hayır! Tek adamın mutlak otoritesine dayalı Çarlık rejimi, kendi yetkilerini kısıtlamayı kabul edermiş gibi görünmek ve böylece sokaklara dökülen emekçileri yatıştırmak istiyordu. Öte yandan Çar, Duma’yı kapatmak dâhil tüm yetkileri elinde tutmayı ihmal etmemişti. Fabrika ve toprak sahipleriyle işbirliği içinde devrimi bastırmak niyetindeydi.

İşçilerin ve sosyalistlerin parlamentoya seçilmesinin önüne yasal ve fiili dünya kadar engel konmuştu. Fotoğrafta mülk sahibi sınıfların parlamentodaki temsilcilerini görüyoruz. Rusya’nın ezilenleriyle bu kodamanların hayatlarının en ufak benzerliği yoktu. Ayrı sınıfın mensuplarıydılar ve ayrı hayatlar, ayrı sorunlar yaşıyorlardı. Ancak ne hikmetse bu besili beyler takımı, bu sömürücü efendi topluluğu, milletin vekili olarak adlandırılmıştı! İşçi sınıfının haklarını tırpanlayan, örgütlülüklerini hedef alan kararların altında her birinin imzası vardı.

1905 Devrimi Çarlık düzenini sarsmış olmasına rağmen, onu yıkamamıştı. Sovyet gibi iktidar organları yaratan ancak yenilgiyle kapanan devrimin birinci perdesi, işçi sınıfını ve Bolşevik Parti’yi (Bolşevik çoğunluk anlamına geliyor) geleceğe hazırlayan büyük bir okul oldu. Bu baskı koşullarında sınıf bilinçli işçilerin örgütlülüklerini koruması, gelecek günlere hazırlanmalarının da anahtarıydı. İşçi sınıfının hafızası, bilinci ve deneyimi bu zorlu koşullarda ancak örgütlülükle korunabilirdi. İşçilerin önderi Lenin, 1905 devriminin yenilgisini izleyen günlerde umutla şöyle diyordu: “Bekleyin, 1905 tekrar gelecek!”

UİD-DER’in İşçiler Devrim Yaptı, Ayaklar Baş Oldu yayın akışını duyduğumda heyecanla bekledim ve bu sabah yayın başladığından beri şevkle takip etmeye başladım. Rusya tarihinden yayınlanan kesitler Rus egemenleriyle emekçilerin arasındaki derin uçurumu çarpıcı bir şekilde gözler önüne seriyor, hele o tüyler ürperten Kodinka trajedisi… İnsan ister istemez hep bugünle kıyaslamalar yapıyor. Bugünün zalim egemenlerinin işçi sınıfına, yoksul emekçilere yaklaşımında değişen ne var? Gördüğümüz ve yaşadığımız şudur ki sömürülü, sınıflı toplumlarda zulüm, yoksulluk, aşağılanıp horlanma bitmiyor, zalim egemenlerin tıyneti hep aynı. Deli Petro’nun çılgınlıklarını, Çar Nikola’nın zulmünü, halktan kopukluğunu işçi sınıfı nasıl ki hafızasının bir kenarına yazıp, an geldiğinde hesabını sorduysa, bugün de yoksullukla cebelleşen emekçileri hor gören “saraylılar” tarihe not ediliyor. Elbet bir gün Rus işçi sınıfının eline geçen fırsat bugünün işçilerinin ellerine de geçecektir. Shakespeare’in dediği gibi: “İnsan hayatta suların yükseldiği anı iyi kollamalı: O an geldiğinde davranıp denize açılırsan, yolun sonunda emeline erişirsin.” İşte bugünün mücadeleci işçileri olarak dört gözle sömürüsüz, özgür bir dünyanın kapılarının açılacağı anı bekliyor ve dört kolla o anı yaklaştırmak için çalışıyoruz, daha da çalışacağız!

Tuzla’dan bir kadın metal işçisi

Ellerinde sepetleriyle, sırada bekleyen kadınlar... Büyük bir ihtimalle bir parça ekmek, biraz bakliyat için bu sıradalar. İyice zorlaşan hayat şartlarıyla; açlık, sefalet ve kıtlıkla karşı karşıya kalmış olmanın verdiği çaresizlik var bu kuyrukta! Fotoğrafın sağında iki kadın objektifi fark etmişler; durgun ve tükenmiş bakışları hemen fark ediliyor. Sıranın biraz daha başına doğru baktığımızda ise saatlerdir kuyrukta beklemekten yorgun düşmüş, dayanamayıp oldukları yere çökmüş birkaç kadını fark ediyoruz. Ama biliyoruz ki kısa süre sonra bu tükenmiş, mutsuz görünen kadınlar; içlerindeki umut, güç ve mücadele ruhuyla kaderlerini değiştirecekler!

Tüm Rusya ölçeğinde, kentlerde, köylerde ve cephelerde müthiş bir hareketlilik söz konusuydu. Savaştan bitap düşmüş askerler barış; kadınlar ekmek ve eşlerinin eve dönmesini istiyorlardı: “Kocalarımızı siperlerden geri verin bize!”, “Çocuklar için ekmek!” Ülke boydan boya mahvolmuştu. Savaştan ve sefaletten bıkmış emekçiler artık eskisi gibi yönetilmek istemiyorlardı. Sokaklarda, işyerlerinde ve işçi mahallelerinde yeni bir devrimin ıslığı duyuluyordu.

22 Şubatta patronun lokavt ilan etmesi sonucu işsiz kalan 30 bin Putilov işçisi sokaklara inmişti. Emekçi kadınlar onları izleyecekti. İşçilerin eylemi, 23 Şubatta (bugünkü miladi takvime göre 8 Mart) Dünya Emekçi Kadınlar Günü vesilesiyle, kadınların düzenledikleri yürüyüşle çakıştı. Kadınlar yönlerini fabrikalara doğru çevirmişlerdi ve işçileri desteğe çağırıyorlardı. “Kahrolsun Hayat Pahalılığı” “Ekmek ve Adalet İsteriz”, “Çocuklarımız Açlıktan Ölüyor!” sloganları kısa zamanda yerini “Kahrolsun Çarlık, Kahrolsun Savaş!” sloganlarına bırakmıştı.

Adana’dan tüm sınıf kardeşlerime yürek dolusu selamlar. Yüzyıllar boyunca değişmeyen tek şey; farklı zamanlarda ve farklı ülkelerde olsalar da egemenlerin, iktidarların halkları ve işçi sınıfını sömürerek kapitalizmi yaşatmaya çalışması olmuştur. Rusya’da işçi sınıfının sömürüye, haksızlığa karşı büyük mücadeleler sonucu 1917’de Ekim Devrimini gerçekleştirmesi kapitalizmin nasıl yıkılacağının en güzel, en umutlu örneğidir. Kapitalizmin büyük sancılarını yaşayan ülkemizin ekonomisi son yıllarda çöküşe geçmiş, pandeminin gölgesinde sayısız işçi işsiz kalmış, küçük ve orta ölçekli işletmeler iflas etmiş ve sayısız esnaf kepenk kapatmıştır. Tarihimizdeki Ekim Devriminden ilhamla işçi sınıfının, köylünün, emekçinin, sendikalının yani tüm halkların örgütlenerek tek bir yumruk olup artık kangren olmuş kapitalizme dur demesinin vakti gelmiştir.

Adana’dan bir kadın işçi

Devrim zamanları, toplumun köklü bir dönüşüme uğradığı, insanların bilincinde sıçramalı bir değişimin gerçekleştiği zamanlardır. Zamanın alabildiğine hızlandığı, yirmi yıla yayılan olayların birkaç günde olup bittiği olağanüstü bir süreçtir devrim! Toplumsal değişim kopuşlar ve sıçramalarla ilerler. Her yönden bastırılan, tutucu bir yaşamın içine itilen; sanat, edebiyat, bilim ve politikadan uzaklaştırılan emekçi yığınlar, müthiş bir hızla öğrenmeye başlarlar. Toplumsal ilişkiler, alışkanlıklar, sınıflar arası hiyerarşi ve bunun sonucu olarak gelişen tutumlar değişime uğrar.

Asırlarca ezilen, horlanan, aşağılanan emekçi kitleler muazzam bir özgüven sahibiydiler artık. Bu köklü değişim onların manevi kişiliklerini yüceltiyor, duygu dünyalarını zenginleştiriyordu. Garsonlar lokantaların duvarlarına şöyle yazıyordu örneğin: “Bir insanın bir masaya bakarak geçimini sağlaması, onu bahşiş vererek aşağılamak için bir neden olamaz!” Verdikleri hizmetin karşılığında hak ettikleri ücreti alabilmeli, bahşiş için kimsenin karşısında eğilmek zorunda kalmamalıydılar, böyle düşünüyorlardı.

Rusya’nın bozkırlarından Sibirya’nın unutulmuş köşelerine kadar her yerde politika konuşuluyordu. Politikanın kitlelerin yaşamının merkezine oturduğunu, Lenin’in eşi ve mücadele arkadaşı Krupskaya anılarında şöyle tasvir ediyordu: “Yaşadığımız ev bir avluya bakıyordu, orada bile, geceleyin pencereyi açarsanız hararetli bir tartışma dinleyebilirdiniz. Orda oturan bir asker hiç dinleyicisiz kalmazdı, genellikle yan evlerdeki aşçı ve hizmetçiler, genç insanlar gelirdi. Sabah 05:00’de bile aynı sokak köşesinde politika konuşulurdu. Petrograd’ın beyaz geceleri aklıma hep bu gece boyu süren politik tartışmalarla birlikte gelir.” Politikanın dışında olmak, ilgisiz, bilgisiz ve kayıtsız kalmak, kendi küçük dünyasına hapsolmak, örgütsüz yaşamak emekçiler için mümkün değildir artık.

“Bir Rüyamız Var!” All power to the people! (Bütün iktidar halka!”) ABD’de George Floyd’un polis tarafından öldürülmesinin ardından başlayan protestolarda New York sokakları bu sloganla inlemişti. Tarihsel değişimin sancıları içerisinde kıvranan tüm dünya, kapitalizmin kalesindeki bu tarihsel görüntülere şahit oldu. Dünyayı sarsan Ekim Devrimi’ni zafere taşıyan “Bütün İktidar Sovyetlere!” sloganı bir asır sonra Amerikalı emekçileri harekete geçiren bir çağrıya dönüştü. Dünyanın muktedirleri sosyalizmin, uğursuz bir hatıra, evlerden ırak tehlikeli bir fikir olarak hatırlanmasını istediler. Oysa sosyalizm düşü, karanlığın köründe uyanıp fabrikaya koşturan yüzlerin gözündeki uyku hasretinde, okyanusun ortasında ölüm yeleği giyen göçmenlerin barışa duydukları özlemde, işsizliğe ve açlığa mahkûm edilen milyonların iş ve aş umudunda, katledilen kadınların inadına yaşama ve yaratma sevgisinde büyüdükçe büyüdü. İnsanlığın ortak düşünü gerçekleştirmek üzere yola çıkan Ekim Devrimi’nin büyük yolcuları, yolun nasıl yürüneceğini gösterdiler. Aradan 103 sene geçti, dünya işçi sınıfının zaferlerle ve yenilgilerle dolu defteri kabardı, geleceğe dair rüyaları değişmedi. Aradan 103 sene geçti, yolu aydınlatan ışık parlaklığını yitirmedi. Dün ışığı yakanlara, bugün yola ışık tutanlara selam olsun!

Londra’dan bir İşçi Dayanışması okuru

12 yıl önce Kışlık Saray’a gidip Çar’a dilekçe vermek isteyen işçilerin üzerine, bizzat Çar’ın emriyle ateş açılmış ve binden fazla işçi katledilmişti. 12 yıl sonra, o gün Kışlık Saray’a yürüyen işçiler ve onların çocukları yıkılmaz telakki edilen Çarlık düzenini yıktılar. Çar gittikten sonra burjuva hükümet yerleşmişti Kışlık Saray’a. Ve 7 Kasım günü işçiler Kışlık Saray’a giriyorlardı. O ana dair tanıklığını şöyle aktarıyor gazeteci John Reed; “ana geçidin her iki tarafında da kapılar ardına kadar açılmıştı. Dışarıya ışık sızıyor ve o dev kalabalıktan en ufak ses bile gelmiyordu.” Büyülü bir an yaşanmış, sarayın kapıları açılınca dev kitleden çıt dahi çıkmamıştı. Sonra mı? Sonrası “Hurraa!” Kısa süre öncesine kadar insan yerine konmayan işçiler, gece sonunda Kışlık Saray’ın koridorlarında yürüyorlardı. Gördükleri lüks ve ihtişam karşısında şaşkındılar. Şimdi daha iyi anlıyorlardı emeklerinin neler yarattığını!

Göze alan varsa yıkıp yeniden yaratmayı
Göze alan varsa
doğacak güne dirençle, umutla
sahip çıkmayı
Göze alan varsa dövüşmeyi
Göze alan varsa umudunu
yüreğinin çelikten kafesinde korumayı
Tarihten ışığı söküp gerçeği aramayı
göze alan varsa
Gecenin karanlığından başka karanlık kalmayacaktır bir gün
Öyleyse
yer yok korkuya!

UİD-DER’in “İşçiler Devrim Yaptı, Ayaklar Baş Oldu” akışı, egemenlerin unutturmak, tarihte kalmış gibi göstermek istediği Ekim Devriminin ne kadar yakın, ne kadar somut, ne kadar gerçek olduğunu bir kez daha gösterdi bize. Sanki birkaç adım attık ve devrim yapan o insan denizinin arasına karıştık. Elimizi uzattık ve işçi kardeşlerimizin elindeki o pankartları birlikte taşıdık. Başımızı kaldırdık ve atlı Kazakların kırbaçlarını havada yakaladık, yere serdik Kazakları. Sarayları, tahtları, sömürücü patronların düzeni kapitalizmi kendi örgütlerimizle, sovyetlerle ortadan kaldırdık. Ağız dolusu gülerek, yüreğimizden taşan coşkuyla şarkılar söyleyerek, kendi ellerimizle yarattığımız devrimden gurur duyarak geleceğe yürüdük. Birlikte aldık iktidarı Bolşevik işçi kardeşlerimizle. Seslendik dünya işçi sınıfına, “kardeşler” dedik, “gelin barışalım, gelin birlik olalım ve yıkalım bu köhne düzeni!” Biz dünü bugüne yakın eyledikçe, bu çağrıyla geleceğe yürüdükçe, dünün egemenlerinin akıbeti de bugünün egemenlerine yaklaşıyor. Zamanı korkuya boğmak isteseler de korku onları, umut bizi sarıyor. Onlar çürüyüp yok oluyor, biz kayaları çatlatarak yeşeriyoruz. Biz özgürlük ve mutluluk dolu geleceği temsil ediyoruz. Bu inançla yürüyor ve mücadeleyi büyütüyoruz. Yaşasın Ekim Devrimi, Yaşasın Mücadelemiz!

Gebze’den bir grup işçi

Ekim Devrimi yıkılmaz sanılan imparatorları ve zalimlerin düzenini yıkmış, emekçilere sömürü ve baskıdan kurtuluşun yolunu göstermişti. Tam da bu yüzden sadece Batı’da değil Doğu da halkları derinden etkiledi. Mesela Dido Sotiriyu, Benden Selam Söyle Anadolu’ya adlı eserinde, Anadolu’da halk arasında kulaktan kulağa dolaşan şu fısıltıyı aktarıyordu: “Bir sakallı varmış orda, başa geçmiş. Başa geçer geçmez de, savaş bitecek demiş. Ve savaş da bitmiş işte… Başka işler de görmüş o sakallı: ‘bundan böyle zengin de yok, fakir de…’ demiş. Herkes birmiş Rusya’da… Bütün tımar ve hasları alıp bölüştürmüş, saraylardan dışarı dehlemiş bütün prenslerle paşaları.”

Asırlara tanıklık etmiş Çarlık İmparatorluğunda sadece Hıristiyanlar ve Ruslar yaşamıyordu. “Halklar Hapishanesi” olarak anılan bu koca coğrafyada, çoğu Müslüman halklar da yaşardı. Azeriler, Türkmenler, Kazaklar, Özbekler, Kırgızlar, Tatarlar, Çeçenler, Dağıstanlılar, Abhazlar… Despot Çarlık rejimi altında ulusal ve dinsel kimliklerinden kaynaklı nice zulme maruz kalan bu halklar da Ekim 1917’de ayağa kalktılar. İşçi iktidarının kurulmasında büyük çabaları olan Müslüman halklar, yaşadıkları bölgeleri kendileri yönetmeye başladılar.

Devrimden sadece bir ay sonra, “Rusya ve Doğu’nun Bütün Emekçi Müslümanlarına Çağrı” başlıklı bir bildiri yayınlandı. İşçi Hükümeti, daha önceki Çarlık döneminde camileri ve türbeleri yıkılan, inançları ve âdetleri ayaklar altına alınan Müslümanlara şöyle sesleniyordu: “Bundan böyle, inançlarınız ve âdetlerinizin, ulusal ve kültürel kurumlarınızın özgürlüğü ve dokunulmazlığı ilan edilmiş bulunuyor. Ulusal hayatınızı özgürce ve hiçbir engel olmadan inşa edin. Bu sizin hakkınızdır. Biliniz ki haklarınız (Rusya’nın bütün halklarının olduğu gibi) devrimin ve onun organları olan işçi, asker ve köylü vekillerinin bütün gücü sayesinde savunulmaktadır.”

Çar Batı Türkistan’da 10 yılda 200 bin hektar toprağı köylü halkın elinden alıp zenginlere vermişti. Köylüler toprağı ekip biçemez, yaylalara çıkamaz, hayvanları otlatamaz, yiyecek ekmek, başlarını sokacak bir kulübe bulamaz hale gelirler. Yerlerinden yurtlarından zorla sürülürler. Nice kahır çeker, nice ağıtlar yakarlar uzun yıllar boyu...

Artık eşitlik zamanıdır, En büyük genişlik zamanıdır.
Zengin fakire denk olamaz,
Fakir kimseye yem olamaz.
Kadın erkekten geri olamaz,
Zengin beyin sözü geçmeyecek,
Bahar geçmeden yurdumuza gidelim,
Yayan bile olsa yetelim

Aldaş Moldo

Rusya’da devrim patlak verdiğinde sonsuz bir umutla doldu yoksul Kırgızlar, Kazaklar, Özbekler, Uygurlar ve tüm halklar. Yıllardır Çarlık altında inleyen bu halklar için güneş doğmuştu adeta. Halklar büyük bir sevinç dalgasıyla coşuyordu. Çarlık devrildiğinde coşkulu şarkılar boy vermişti halkın dilinde. Çünkü devrim, Çar ve bey zulmünden kurtulmak demekti onlar için. Kâbuslarının bitmesi demekti. Sürüldükleri topraklarına dönebilmek, o bereketli topraklarda, buğday tarlalarında hasat yapabilmek, doymak demekti! Ve işte bu nedenle tüm halklardan yoksul emekçiler elleri ve yürekleriyle destek verdiler devrime. Dillerde artık ağıtlar değil yeni ve sevinçli şarkılar vardı:

On yedi yılında
Şöyle gerçekleşti devrim:
Ölümden kurtulanlar,
İyiliğe şahit oldu!

Abılkasım Cutakeev

Buluttan çıkan aya benzeyen
Işıklı bir zaman doğdu
İşçi sınıfının gücünden
Zengin beyler yok oldu

İsak Şaybekov

Bu sayfaları okudukça, insan bir kere daha anlıyor bugünlerin de gelip geçici olduğunu... Ne yaparlarsa yapsınlar, ister emekçileri razı etsinler ister korkutsunlar, ister kollarını kanatlarını kırsınlar ister teslim alsınlar; nesilden nesile aktarılan acılar, öfkeler, nefretler gün gelir en sonunda zalim iktidarların sonunu getirir. Rusya’daki devrim de, nesiller boyunca birikmiş acıların vardığı son noktaydı. Dünden beri bu sayfalarda Ekim Devrimine dair aktarılanlar, tarihin unutturulmak istenen bu birikimi öyle kıymetli ki! Biz işçilerin, sınıfımızın tarihi konusundaki bilgilerimizi tazeleyen, artık milyarlarca insan için çekilmez hale gelen bu dünyanın değişebileceğine olan inancımızı güçlendiren UİD-DER’e sonsuz teşekkürler.

İstanbul’dan bir öğretmen

Bugün kapitalist sömürü düzeni tarihinde eşi benzeri olmadık bir krizle sarsılıyor. Çünkü bu sistem yaşlanmış, çürümüş ve tarihsel ömrünü doldurmuştur. İnsanlığın önündeki sorunlar giderek büyüyor. Milyarlarca insan işsiz, aç ve yoksul; kapitalist sömürü düzeni hızla doğayı tahrip ediyor; salgın hastalıklar yüz binlerce insanın canını alıyor; emperyalist savaş milyonları evsiz ve yurtsuz bırakıyor; göç dalgası giderek büyüyor; demokratik haklar yok edilirken baskı ve şiddet artıyor.

Sınıflar arasındaki eşitsizlik akıl sınırlarını zorlarken, toplumdaki sorunlar her alanda çığ gibi büyüyor. Bir tarafta yükselen zenginlik dağları, öte tarafta yoksulluk çukurunun genişlemesi ve derinleşmesi pahasına olmaktadır. Koronavirüs salgınıyla üzeri örtülen kapitalist krizle birlikte, dünya genelinde on milyonlarca işçi işsizliğe ve açlığa itilmiştir. Dünyada 2 milyardan fazla insan açlık düzeyinde yaşıyor ve yoksulluk merdiveninin diğer basamaklarında duran milyarlarca insan birinci basamağa doğru itiliyor. Bir tarafta 10 trilyona hükmeden 2 bin 189 kişi, öte tarafta dünya nüfusunun yüzde 80’i, yani milyarlar var. Böyle bir sistem ayakta kalamaz!

İnsanlık, tarihin en büyük dönemeç noktasına gelmiş, bir eşikte bekliyor. Bugünkü bilim ve teknolojiyi kullanarak bir yeryüzü cenneti kurabiliriz. Bu bir hayal değil, uzak zamanların, başka baharların düşü değil, yarın kadar mümkündür! Çünkü nesnel temeli olmayan, hayali bir özlemden bahsetmiyoruz. Unutmayalım ki olgunlaşmış meyve toplanmazsa dalında çürür. İnsanlık gelip durduğu dönemeci alamadığı için teknoloji ve üretici güçler kapitalist efendilerin elinde yıkıcı bir güce, bir kâbusa dönüşüyor. Koronavirüs salgınını, modern süper silahları, yayılan savaşları, toplumu nefessiz bırakan baskıcı rejimlerin kurulmasını, hızla büyüyen açlık ve yoksulluğu, film ve dizilere hâkim umutsuzluğu, sinemaya yansıyan distopik senaryoları düşünelim. Tüm bunlar sistemin çıkışsızlığının ifadesi değil mi?

Sermaye sözcülerinin tüm kara çalmalarına rağmen, dünya genelinde sosyalizme olan ilgi artıyor. Çünkü insanlığı kapitalizmin onu sürüklediği barbarlık çukurundan ancak bir işçi devrimi çıkartabilir, insanın insanla ve doğayla barışık bir yaşam sürmesinin yolunu açabilir. Sosyalizm dünya ölçeğinde hayat bulabilecek sınıfsız, sınırsız ve sömürüsüz bir toplumdur. Paris Komünü’nün açtığı yoldan ilerleyen Ekim Devrimi, insanlığın sömürüden kurtuluşu yolunda ileriye doğru atılmış en büyük adımdır ama nihayetinde bir adımdır. İnsanlık bu yolda büyük yaralar alıyor, ihanete uğruyor, yeniliyor, gerilere savruluyor, uzun suskunluk yılları geçiriyor ama her seferinde toparlanıyor, deneyim biriktirerek yeniden ayağa kalkıyor, ileriye atılıyor.

İşçi sınıfı, sömürüsüz bir dünya kurma mücadelesinin önemli muharebelerinden birini kaybetmiştir ama sınıf mücadelesi büyüyerek devam ediyor. Son yıllarda şahit olduğumuz gibi, dünya meydanları “devrim” sloganlarıyla inliyor. Bugün tüm dünyada nesnel koşullar, Ekim Devriminin hayat bulduğu döneme kıyasla kapitalizmin tasfiyesi için çok daha olgunlaşmış durumdadır. Tam da bu yüzden Ekim geri gelecek ve bu kez tüm dünya işçi sınıfını kucaklayacak!