Bir Kap Yemeğin Yolunu Beklemek
Ankara’dan bir kadın işçi
İşçi Dayanışması gazetesinin 158. sayısında Sancaktepe’den bir işçi arkadaşımızın yazdığı “Annelerin Yemediği Köfteler'” başlıklı mektubu okuyunca çok duygulandım. Hayatlarımız ne kadar da birbirine benziyor. Hemen aklıma çocukluğumda yaşadıklarım geldi. Benim annem de yıllarca ev temizliğine gitti. Çocukluğumda neredeyse hiç yeni elbise giymedim. Annem getirirdi ve biz çok sevinirdik. Sanki yeni bir şey alınmış gibi mutlu olurduk. Ama öte yandan bu durumu hep sorguladım. Neden birileri çok zenginken birileri çok çalıştığı halde çok yoksul diye. Ama çocuk aklımla bunların cevabını maalesef bulamıyordum. Babam da kapıcılık yapardı. Annem aynı apartmanda giderdi ev temizliğine. Öyle olunca bina sakinleri daha aşağılayıcı davranırlardı. Sanki onlar bize ekmek veriyorlarmış gibi. Sanki annem ve babam geç saatlere kadar çalışmıyorlardı. O zamanlar kıt kanaat geçinirdik. Bundan 35-40 yıl önce...
Gelelim bugüne. Aradan bu kadar yıl geçmiş ama yoksulluğumuz hiç bitmiyor. Şöyle bir düşünüyorum; annem ve babam 30 yıl boyunca gece gündüz çalıştı. “Ellerinde ne var” diye sorarsanız, sadece bir ev, onun borcu da 5 yıl önce bitti. Gerisini siz hesaplayın, koca bir sıfır. Bugüne kalan ise çok çalışmaktan, beslenememekten, anlayacağınız yoksulluktan kaynaklanan bir sürü hastalık.
Zenginler mal mülk miras bırakıyor çocuklarına, biz ise yoksulluğumuzu bırakıyoruz. “Annelerin Yemediği Köfteler” mektubu beni hem çocukluğuma götürdü hem de bugün ne kadar benzer şeyler yaşadığımızı düşündürdü. Pandemiden dolayı 15 aydır kısa çalışma ödeneğine layık görüldük. 1900 lira ile geçinemeyeceğim için başka bir işe girdim. Şantiye yemekhanesinde servis görevlisi olarak çalıştım. Bu süreçte aynı apartmanda oturduğum yeğenim de yani annemin torunu da aşçı olduğu için işsiz kaldı. Evi kira ve bir çocuğu var. Annelerimizin yemediği köfteler gibi ben de saklama kaplarıyla yemek getirdim onlara. Her gün bizi bunları yapmaya mecbur bırakan sisteme kahrettim. Patronlar kârlarına kârlar katarken bizler işyerlerindeki “kalan yemekleri” taşımak zorunda kalıyoruz evlerimize. Bir gün eve geç gitsem, işim uzasa bunun anlamı onların aç kalması demekti. Bir arkadaşımı ziyaret etmek istesem hep aklımda onlar oluyordu.
Bu nasıl bir düzendir? Bu nasıl bir kokuşmuşluktur? Bir tarafta saraylarda günlerini gün edenler, sefahat içinde yaşayanlar, diğer tarafta bir kap yemeğin yolunu gözleyenler. Hayır! Ellerimiz tüm bereketi, bolluğu var ediyorsa, ona sahip çıkmayı da gayet iyi bilir. Yeter ki birleştirelim bereket üreten ellerimizi.
Örgütlenen İşçinin Değişimi
Son Eklenenler
- Bizim mahallenin gençlerinin her birine okuyacakları kitaplar almak için Konak’tan Kemeraltı’na girdim. Kitabın adı Küçük Kara Balık, yazarı Samed Behrengi. Kitap her yaştan işçilere ve işçi çocuklarına dereden çaya, çaydan ırmağa, ırmaklardan...
- Yıllar önce çok sevdiğim, dertlerimizi, sevinçlerimizi paylaştığımız ama hayata dair fikirlerimiz ayrı olan bir arkadaşımla aynı dönemde hamile kaldık. Onu hamile olduğu için işten çıkardılar ve buna karşı çok fazla direnemedi. Patron bana da,...
- DİSK Genel Başkan Yardımcısı ve Genel-İş Sendikası Genel Başkanı Remzi Çalışkan ile Genel-İş Sendikası Mersin Şube Başkanı ve DİSK Çukurova Bölge Temsilcisi Kemal Göksoy’un 26 Kasımda sabaha karşı bir ev baskınıyla gözaltına alınmaları üzerine DİSK...
- Türkiye’deki grev ve direnişlere her geçen gün yenileri eklenirken işçilerin mücadelesi dayanışmayla büyüyor. Çayırhan Termik Santrali ve Linyit İşletmelerinin özelleştirilmesine karşı işçilerin başlattığı direniş devam ediyor. Genel Maden İşçileri...
- 25 Kasım Kadına Yönelik Şiddetle Uluslararası Mücadele Gününde her yıl olduğu gibi bu yıl da emekçi kadınlar alanları doldurdu. Dünyanın dört bir yanında olduğu gibi Türkiye’de de kadınlar onlarca kent ve ilçede protesto yürüyüşleri, nöbet eylemleri...
- Yunanistan’da 20 Kasımda pek çok sektörden on binlerce işçi genel greve çıktı. Yunanistan İşçi Sendikaları Konfederasyonu (GSEE) ve Kamu Emekçileri Sendikaları Konfederasyonu’nun (ADEDY) çağrısıyla gerçekleşen grevle birlikte 70 şehirde protesto...
- Ankara’dan UİD-DER’li işçiler olarak özelleştirmeye ve hak gasplarına karşı eyleme geçen Çayırhan Termik Santrali ve Linyit İşletmesi işçilerini eylem alanlarında ziyaret ettik. 20 Kasımda maden işçileri iş bırakarak direnişe başlamış, ardından...
- “Eğer öleceksem, burada size karşı mücadele ederken öleceğim. Benim düşmanım sizsiniz. Vietnamlılar ya da Çinliler, Japonlar değil. Benim düşmanlarım ben özgürlüğümü istediğimde buna karşı duranlardır. Adalet istediğimde buna karşı duranlardır....
- Adana’da SASA Polyester’in PTA tesis şantiyesinde Gemont Endüstri adlı taşeron şirket bünyesinde çalışan inşaat işçileri gasp edilen 2 aylık ücretleri ve tazminatları için 20 Kasımdan beri fabrika önünde eylem yapıyor. Yapı ve Yol İşçileri...
- Hatay’ın Payas ilçesinde bulunan Atakaş Çelik fabrikasında Birleşik Metal-İş üyesi üç işçi, geçtiğimiz günlerde işten çıkarılmıştı. UİD-DER’li işçiler olarak fabrika önünde direniş başlatan işçilere direnişin beşinci gününde dayanışma ziyaretinde...
- “Her şeyin içinde ve her şeyin dışındayız”. Bu söz bir market çalışanı arkadaşımın ağzından işçilerin yaşamını özetleyen bir söz olarak döküldü. Uzun zamandır büyük bir mağazada çalışan arkadaşım, marketin günlük cirosunun rekorlar kırmasına rağmen...
- 40 yıllık kısacık yaşamına yüzlerce hikâye ve roman sığdıran Amerikalı sosyalist yazar Jack London 22 Kasım 1916’da hayatını kaybetti. Aradan geçen uzun yıllar London’ın eserlerinin güncelliğinden hiçbir şey kaybettirmedi. Çünkü o işçi sınıfının...
- Ankara’nın Nallıhan ilçesinde bulunan Kömür İşletmeleri AŞ (KİAŞ) bünyesindeki Çayırhan Termik Santralinde çalışan madenciler, madenin özelleştirilmesine karşı 20 Kasımda direnişe başladı. Sabah 08.00’de gece vardiyası dışarı çıkmadı, gündüz...