Dert Bizde Derman Bizde!
Mersin’den bir işçi
Derde maruz kalanlar dertlerinin çaresini aramazlarsa, derdi bizzat yaratanın çaresine mahkûm olurlar. Çare diye sunulan yine bir dert midir, yoksa çare midir, o da ayrı bir mesele. Ben işçi sınıfının bir üyesi olarak, meselelere kendi sınıfımın penceresinden bakıyorum ya da en azından bakmaya çalışıyorum. Hele ki içinde yaşadığımız sistemin dünyayı ne hale getirdiğine bakılırsa, böyle düşünmekte ve hareket etmekte ne kadar isabetli davrandığım kendiliğinden ortaya çıkar zaten. Bir işçi olarak anladım ki, hiçbir mesele yoktur ki işçilerin ya da patronların çıkarlarını ilgilendirmiyor olsun.
Derde maruz kalanlar dertlerinin çaresini aramazlarsa, derdi bizzat yaratanın çaresine mahkûm olurlar. Çare diye sunulan yine bir dert midir, yoksa çare midir, o da ayrı bir mesele. Ben işçi sınıfının bir üyesi olarak, meselelere kendi sınıfımın penceresinden bakıyorum ya da en azından bakmaya çalışıyorum. Hele ki içinde yaşadığımız sistemin dünyayı ne hale getirdiğine bakılırsa, böyle düşünmekte ve hareket etmekte ne kadar isabetli davrandığım kendiliğinden ortaya çıkar zaten. Bir işçi olarak anladım ki, hiçbir mesele yoktur ki işçilerin ya da patronların çıkarlarını ilgilendirmiyor olsun.
Patronların parlamentolarından çıkan yasaların biz işçileri ne koşullarda yaşamaya mahkûm ettiği yeterince açık. İşsizlik sürekli artıyor. İnsan gibi yaşamak imkânsızlaşıyor. Her ülkeden (Türk, Alman, İngiliz, Amerikalı, Rus vs.) kapitalist tekeller kendi çıkarları için Ortadoğu’yu ve dünyanın başka bölgelerini kana buluyor. İşçiler ve yoksul emekçiler, bu tekellerin çıkarlarına “vatan, millet, beka, ulusal güvenlik” yalanlarıyla kurban ediliyor, başka memleketlerdeki işçileri, emekçileri öldürmek için savaş alanlarına sürülüyor. Ama gelin görün ki iş cinayetlerinde Avrupa’da birinci, asgari ücrette ise OECD’ye bağlı 26 ülke içinde sondan üçüncüyüz. Yani ne çalışırken güvenliğimiz var ne de geçimimizi sağlayacak bir ücretimiz. Her yıl 2000’e yakın işçi çalışırken katledildiğine göre “ulusal güvenlik” denen şey kimin güvenliği oluyor? Bu ulusal güvenlik denen şey işçilerin canı söz konusu olunca işlemiyor mu? Bir devlet kurumu olan TÜİK’in açıkladığı asgari ücretin bile altında kaldı iktidarın verdiği asgari ücret. Yani memlekette on milyonlarca insan açlık sınırının altında bir ücretle yaşamaya mahkûm edilirken “ulusal güvenlik” açlıkla boğuşan milyonların yaşadığı bir ülkede ne anlama geliyor? On beş kişilik bir heyet-i muhterem, milyonlarca işçiyi açılığa mahkûm edebiliyor. Onlar bizi ve çocuklarımızı açlığa mahkûm ederken Reis-i Cumhurun maaşı da 74 bin liraya yükseltiliyor. Tabii, ulusal güvenliğimiz için Reis-i Cumhurun maaşı önemli!
Artık şunu çok iyi öğrenmeliyiz; eğer oy verdiğimiz parti “ulusal çıkarlar”dan bahsediyorsa bilin ki “ulusal çıkarlar” dediği, hizmetini gördüğü patronlar sınıfının çıkarlarıdır. “Ulusal çıkar” demek, faturanın çalışan, ter döken işçi-emekçi sınıfların sırtına yıkılması demektir. “Ulusal çıkarlar”, patronlarımızın başka ülke patronlarıyla rekabet edebilmesi için bizim düşük ücret almamızı, krizden çıkabilmek için işçilerin işten atılmasını, onların selameti için hep bizim fedakârlık etmemizi gerektiriyor! Peki, bizim selametimiz, bizim güvenliğimiz, bizim geleceğimiz ne olacak? Ulusal güvenlik ve bekamız için hep diğer emekçileri öldürmemiz ya da ölmemiz mi gerekiyor? Dünyanın tüm işçileri ve emekçileri de yaklaşık olarak bizle aynı koşullarda yaşıyor. Sömürülüyor, açlığa mahkûm ediliyor, işsizlik kırbacıyla ehlileştiriliyor, açlıkla terbiye ediliyor. Onların da, bizim onların topraklarında olmadığı gibi, bizim topraklarımızda gözü yok. Onlar da insanca yaşamaktan başka bir şey istemiyorlar.
Peki, öyleyse neden savaşlar bitmiyor? Neden açız, neden işsiziz ve neden çocuklarımızın güvenli bir gelecekleri yok? Bütün dünya işçi sınıfı patronların kırbaçları altında inim inim inliyor. Dünya yara bere içinde çığlıkları arş-ı âlâya ulaştı. Bir avuç patronlar sınıfı “din, milliyetçilik ve ulusal güvenlik” demagojisiyle bizleri kutuplaştırıp bölüp lokma lokma yutuyor. Hiçbir meselede birlik olamıyoruz. Örgütlü değiliz çünkü. Kendimizi küçümsemeyelim. “Bir kişiden ne olur?”, “Benden ne olur?” demeyelim. Bazen koca koca makineler bir vida eksik olunca çalışmaz. Ya da kısa sürede dağılır gider.
Aslında bugünlerde hepimizi yakından ilgilendiren bir mesele hakkında, poşet meselesi hakkında üç beş kelam etmek istemiştim. “Aşk ağlatır, dert söyletir” hesabı dert çok olunca muhabbete dalıverdim, konu başka yere kayıverdi. Poşet meselesine gelince doğaya zararlıymış da doğayı korumak için paralı hale getirmişler de falan filan. Geçin bunları geçin. Çocuklar bile yemiyor artık bu numaraları. Doğayı mı korumak istiyorsunuz? Bunda samimi misiniz? Çok kestirme bir yol biliyorum. Tüm doğayı ve insanlığı felâketlerden ve ağır maliyetlerden kurtaracak kesin bir çözüm biliyorum. Bu mektubu okuyan işçi kardeşlerim çözümü hemen anladılar. Aynen düşündüğünüz gibi kardeşlerim, ÇÖZÜM: KAPİTALİZMİ TARİHİN ÇÖP SEPETİNE GÖNDERMEK! Fabrika bacalarına filtre takmayarak, üretim atıklarını akarsularla göl ve denizlere salarak, fosil yakıtlarla toprağı da havayı da kirleterek dünyayı hızla yok edenler naylon poşetleri sorun ediverdiler. Evet, sorun! Gerçekten sorun. Naylon poşete hayır! Ama her sorunda olduğu gibi bu sorunda da niye ceremeyi biz çekiyoruz? Çözümün yolu gene bizim cebimizden geçiyor. Hükümet de 25 kuruşun 15 kuruşunu hoop cebe indiriyor. Yani söyleneni tekrar edersek; geminin hangi yöne gideceğine, dümeni elinde tutanlar karar veriyor. Derde maruz kalanlar, dertlerinin çaresini aramazlarsa, derdi bizzat yaratanın çaresine mahkûm oluyorlar.
YÜREKLERİN GEZİNTİSİ
Derdin Doğa Olduğuna İnanalım mı?
Son Eklenenler
- Her işçinin hayalidir bir gün emekli olmak, hayatının kalan kısmında çalışmadan mutlu mesut yaşamak ve kendini güvende hissetmek… Bunun için sigortalı bir işte çalışmaya, SGK primlerimizin gerçek ücretimiz üzerinden ödenmesine dikkat ederiz. İşe ilk...
- Geçenlerde manava yolum düştü, eve bir iki parça şey alayım diye uğradım. Alışveriş bitti, tam para ödeme esnasında 17 yaşlarında bir genç gelerek kasadaki kişinin kulağına bir şeyler fısıldadı. O ise kafasını sallayarak “tamam tamam al” dedi. Genç...
- Ramazan bayramı boyunca, insanlar birbirlerine temenni mesajları attı. Sevdiklerine onların mutluluklarını içeren dilekler ilettiler. Sevdikleri kişilerin kötü günler görmemesini, her türlü beladan ve kazadan uzak olmasını, açlık ve yoksulluk...
- Merhaba arkadaşlar, işçi sınıfının uluslararası birlik, mücadele ve dayanışma günü 1 Mayıs yaklaşıyor. Bu sömürü düzeni kapitalizm dünya işçi sınıfının hayatını alt üst edip zindana çeviriyor. Dolayısıyla her 1 Mayıs’ın biz emekçiler için ayrı bir...
- Siyasi iktidarın ve sermaye sınıfının saldırıları arttıkça işçi ve emekçilerin çalışma ve yaşam koşulları kötüleşiyor, iş cinayetleri sürüyor. Bu koşullarda düşük ücretlere, sendikal baskılara, ağırlaşan çalışma koşullarına karşı pek çok sektörde...
- İşçi Sınıfının Uluslararası Birlik, Mücadele ve Dayanışma Günü 1 Mayıs yaklaşırken UİD-DER temsilciliklerinde “Sermayenin ve İktidarın Saldırılarına Karşı 1 Mayıs Ruhuyla Mücadeleye!” başlıklı etkinlikler gerçekleştirildi. 20-21 Nisanda...
- Son yıllarda mülteci, göçmen, sığınmacı ve yabancı sözlerini çok duyduk, duymaya da devam edeceğiz. Nedeni dünya üzerindeki 8 milyar insanın neredeyse 300 milyonunun, doğup büyüdükleri, yaşadıkları topraklardan kaçmak zorunda kalmalarıdır. Ve...
- Yunanistan’da en büyük işçi sendikası olan Yunanistan İşçi Sendikaları Konfederasyonu’nun (GSEE) çağrısıyla artan hayat pahalılığını protesto etmek amacıyla bir günlük genel grev gerçekleştirildi. 16 Nisan’da yüzbinlerce işçi ve emekçi başta Atina...
- Ben Mersin’den, sendikasız bir fabrikada çalışan metal işçisiyim. Yaşamımı devam ettirebilmek için ben de sizler gibi çalışmak zorundayım. Çalıştığım fabrikada birçok sorunla karşı karşıyayız. Bu sorunlar Türkiye’de işçilerin genelinin yaşadığı...
- Türkiye’nin her yerinde pıtrak gibi çoğalan özel okullar, bir süredir ülke gündemine pek çok sorunla birlikte yerleşmiş durumda. 22 yıldır sanayi şehri Bursa’da çalışan bir özel okul öğretmeniyle sektördeki sorunlar üzerine gerçekleştirdiğimiz...
- 7 Martta greve çıkan Lezita işçileri, 17 Martta yürüyüş ve basın açıklaması gerçekleştirdi. Grevlerini sürdüren Lezita işçileri patronun grev kırıcılığına karşı da mücadele ediyor. 18 Martta Ankara’ya yürüyüş başlatan Agrobay işçileri, 21 Martta...
- İktidarın desteğini arkasına alan patronlar işçilerin haklarına pervasızca saldırıyor, işçiler mücadele ediyor. Adıyaman Besni’de Mega Polietilen fabrikasında ücret gaspına karşı başlayan direniş sonuç verdi, işçilerin 2 aylık ücretleri yatırıldı....
- Birleşik Metal-İş Sendikası Gebze 1 No’lu Şubenin örgütlü olduğu Mersen’de işçiler, sendika ve toplu sözleşme hakları için 19 Nisanda greve çıktı. Sendikadan yapılan açıklamada şu sözlere yer verildi: “Fransa sermayeli Mersen’in merkez yöneticileri...