“Gomşu, Mutlu Oluvemek Bizim de Haggımız Del mi?”

Malum düğünler, nişanlar daha çok yaz aylarında ve hafta sonları yapılıyor işçi-emekçi mahallelerinin sokaklarında. Düğün sahipleri yakın komşularını, ister tanıdık ister tanımadık olsun, kapıları çalıp davet ediyorlar. Benim de davet için kapımı çaldı düğün sahibi anne-baba. Davetlerine teşekkür ettim. Kendilerini tanımadığımı belli etmeye çalıştığımı anlayan anne, “gomşu, mutlu oluvermek bizim de haggımız del mi?” diyerek, sözlü davetlerini yineledi. Ben de, “gomşula, mutlu oluvemek en çoğ bizim, yanım yoğsulların haggı. Mutlu, mesud, çoğ bahdiyar oluverin her bir insanla” diyerek, davetlerini kabul ettim.

Akşam alacakaranlık çöktüğünde düğün yerine gittim. Ege düğünlerinin vazgeçilmezi davul gümbür gümbür, zurna ötüp duruyor. Düğün sahipleri karşıladılar. Boş bir sandalyeye oturdum. Genci, yaşlısı, çoluk-çocuk herkes çok mutlu görünüyor. Genci, yaşlısı, çoluk, çocuk ne kadar kurtları varsa, hepsini döktüler! Sanki sadece evlenen iki genç değil de, herkes evleniyor! Yani öyle mutlu bir tablo var. Davulun gümbürtüsünden, zurnanın bağırtısından fırsat bulduğum anlarda, yanımda oturanla iki çift söz ediyoruz. Evlenen iki gencin de fabrika işçisi olduğunu öğreniyorum. Sonra ekliyor komşum, “gız deyzemin gızı olu. Öylem, boca (borca) çoğ girivediler kin, garı-goca on sene çalışcek de ancam bite. Buna, çocuğ neyin yapıvere bili mi?” diyor, düşünceli düşünceli. Sonra ekliyor, “ülen, gayrı gençlemizin çoğu evlenivemek istemeyon” diyor. Gecenin sonunda evlenen gençlerin yanına gidip tebrik edip, mutluluklar diledim. “Çok mutluyuz, ağabeyciğim” dedi, ikisi birden.

Ne çok duymuşuzdur işçi-emekçi insanların ağzından, mutlu olmak, mutluyuz vs, sözlerini. Ama bu kahrolası düzen altında gerçekten mutlu olmak mümkün olmuyor. Biz işçi-emekçi insanları asıl bu çirkin düzenin yok edilmesine karşı mücadele gerçekten mutlu ve umutlu kılabilir. Eğer bu mücadelenin dışında, uzağındaysak ne yapsak ne etsek o mutluluğa bir türlü erişemeyiz. Sömürücü olanlar, dünya nimetlerinin her şeyine ziyadesiyle sahipler. Ya biz? Yani tüm cihanın her bir şeyini sürekli üreten, var eden, cihanın nüfusunun büyük bölümü mutlu bir hayat sürebiliyor mu? Hayır. Sanki biz peşinden koştukça, o mutluluk hep bizden ileride ve bizden çok hızlı koşuyor gibi. Ömrümüzün sonuna dek koşarız ama kuyruğunu bile yakalayamayız şu mutluluğun! Sonunda takatsiz düşeriz ve o mübarek mutluluğu şöyle doyasıya bir görmeden göçer gideriz “bu her dalı ballı yemiş dolu dünyadan”… Bize mutluluğun hayalini bile çok gören bu düzen bizim düzenimiz değil. Mutlu olmanın altın anahtarı mücadelemizde!