زلزلۀ وان: به جای فریب خوردن از شووینیسم، همبستگی را تقویت کنید / شبکه همبستگی کارگری

اواسط روز 23 اکتبر، زلزله ای به مقیاس 7.2 ریشتر مرکز وان و شهر ارجیس- شهری نزدیک در استان وان- را درنوردید و تاکنون بالغبر600کشته و 4000 مجروح برجای گذاشته است. هنوز شمار زیادی از مردم در زیر آوارها مدفون هستند. وان، یک شهر اساساً کردنشین است و اکثر جمعیت آن را کردهای بی بضاعت و فقیر تشکیل می دهد. به همین جهت، قربانیان زلزله عموماً زحمتکشان کرد بوده اند

هزاران ساختمان در نتیجۀ زلزله ویران گشت و مابقی ساختمان ها نیز دچار صدماتی جدی شدند. برخی از روستاهای نزدیک، تقریباً به طور کام با خاک یکسان شده اند. خوشبختانه زلزله در میانۀ روز رخ داد و همین موضوع شمار تلفات را پایین آورد. طی 10 ساعت نخست از وقوع حادثه، دولت هیچ گونه اقدامی جهت کمک به آسیب دیدگان نکرد. مردم تلاش کردند تا با امکانات محدود خود و آن دسته از بخشداری های زیر نظر حزب صلح و دموکراسی (BDP) شرایط را مدیریت کنند. مردم نواحی آسیب دیده از لفاظی هایی نظیر این که »دولت بلافاصله دستِ یاری به سوی آسیب دیدگان دراز کرده است« به خشم آمده اند و می گویند که هیچ کمکی از سوی دولت صورت نگرفته و اصولاً »دولتی در این جا وجود ندارد«.

زمین لرزۀ 26 ثانیه ای به اندازۀ کافی قوی بود تا هزاران ساختمان را با خاک یکسان و خیابان ها را مملو از خرابه ها کند. در میان ویرانه های به جای مانده، نه فقط ساختمان های قدیمی و سست، که ساختمان های نوساز بسیاری دیده می شود. در میان این ساختمان های نوساز که اکنون به خرابه تبدیل شده اند، شرکت برق عمومی، خوابگاه دانشجویی هفت طبقه ای و یک دبیرستان مذهبی به چشم می خورد که همگی پیشتر به وسیلۀ دولت حزب عدالت و توسعه (AKP) ساخته شده بودند. در زمان احداث این ساختمان ها، دولت و بخشداری با رضایت کامل از خود، اعلام می داشتند که »متواضعانه در خدمت مردم هستند«. اکنون می توان معنای آن »خدمت متواضعانه« را دریافت. البته جای تعجبی ندارد، چرا که همین موضوع را در هنگام وقوع سایر زلزله ها هم تجربه کرده ایم. این هیچ چیزی به جز حرص و ولع آشکار سرمایه داری نیست و بنابراین هرگز نمی توان انتظار داشت که به نفع طبقات کارگر عمل کند.

وقوع زلزله همزمان با عملیات نظامی صورت گرفته در نواحی کردنشین بود. رژیم ترکیه تمایلی به حل مسألۀ کردها ندارد و در نتیجه موجب مرگ بسیاری از زحمتکشان فقیر کرد می گردد. این بار نیز رژیم، کارزار شووینیستی خود را به راه انداخته است. رژیم در همان حال که کردها را برادران خود خطاب می کند، به نفرت علیه آنان دامن می زند. رسانه ها نیز نقش خود را در این معرکه ایفا می کنند. به عنوان نمونه یکی از مجریان خبری گفت که »هرچند زلزله در منطقۀ وان رخ داده است، با این وجود ما ابراز تأسف می کنیم«. عبارتی که سطح نفرت و نژادپرستی را علیه کردها نشان می دهد. مجری دیگری در یکی از برنامه های تلویزیونی گفت »هر کسی باید جایگاه خودش را بداند. چه طور جرأت می کنید تا با دراز کردن دست هایتان طلب کمک کنید، همان دست هایی که تا دیروز به سوی پلیس سنگ پرتاب می کردند؟ باشد که خدا این دست ها را بشکند!« در شبکه هایی نظیر فیس بوک و توئیتر و سایر وب سایت های اینترنتی، ما شاهد موج شرم آوری از رشد شووینیسم هستیم. در این رسانه ها گفته می شود که کردها مستحق این فلاکت و مصایت ناشی از زلزله هستند.

مسئولیت حقیقی مصایب ناشی از زلزله، به گردن سیستم مبتنی بر حرص و سود سرمایه داران است. اگر پیش بینی های لازم به عمل می آمد و ساختمان ها به شکل اصولی برای مقاومت در مقابل چنین حوادثی ساخته می شدند، جلوگیری از چنین خسارات و تلفاتی کاملاً امکان پذیر می گشت. اما سرمایه داران چنین کاری نکردند و ما الآن با چنین رنج و اندوهی رو به شده ایم. به علاوه جدیت تمامی این مشکلات زمانی دوچندان می شود که با مسألۀ کردها هم درمی آمیزد.

ما خطاب به تمامی برادران و خواهران هم طبقه ای خود می گوییم: دشمن مشترک ما، طبقۀ سرمایه داریست که ما را استثمار می کند. نگذارید عوامل این نظام که تمایلی به حل مسألۀ کردها ندارند، ما را گمراه سازند؛ چرا که هدف آن ها ترویج شووینیسم و قرار دادن مردم در مقابل یک دیگر است. مصایب و دردهای ما مشترک هستند. پس پیش به سوی همبستگی با مردم کرد!

ترجمه: شبکه همبستگی کارگران ایران