چه کسی از حقوق کارگران دفاع خواهد کرد؟

شهریور ۲۹, ۱۳۹۲

بولتن همبستگی کارگری

کارگران با مسائل و مشکلات فراوانی رو به رو هستند که می توان در دست کم موارد زیر برشمرد:

• دستمزدها پایین هستند؛ میلیون ها نفر از کارگران معادل حداقل دستمزد یا تنها کمی بیش از آن دریافت می کنند. بنابراین به طور مداوم مجبور می شوند که برای افزایش درآمد خود به اضافه کاری بپردازند. به همین دلیل نمی توانند برای خانواده های خود وقت صرف کنند و بیش از پیش از زندگی اجتماعی جدا می شوند. مبارزه برای بقا، زندگی را برای کارگران غیرقابل تحمل و سیاه می کند.

• روز-کار بیش از حد طولانی است. هفتۀ کاری در عمل بین 70 تا 75 ساعت می شود. تغذیۀ مشخصاً ناکافی، بنیۀ کارگران را در نتیجۀ ساعات طولانی کار تحلیل می برد.

• کارفرمایان که انگیزه شان در حرص و ولع برای سود بیشتر خلاصه می شود، از ارائۀ تمهیدات احتیاطی لازم جهت امنیت کار سر باز می زنند. در نتیجه هر ماه به طور متوسط صد کارگر به دلیل سوانح کار جان خود را از دست می دهند، و بسیاری دیگر دچار معلولیت و نقص عضو می شوند. برای کارفرمایان، هزینه کردن برای امنیت کار به معنای اتلاف سود است. آن چه برایشان اهمیت دارد، نه کارگر، بلکه سرمایه است.

• بیکاری همانند سقوط بهمن لحظه به لحظه شدت بیشتری می گیرد. طبق داده های رسمی، درحال حاضر سه میلیون کارگر بیکار وجود دارد.

• کارفرمایان و حکومت «حزب عدالت و توسعه» به دنبال حذف حقّ سنوات خدمت از طریق واگذاری آن به یک صندوق هستند.

• از آن جا که قوانین سدّ راه تشکل یابی هنوز به قوّت خود باقی هستند، کارگرانی که تلاشی در راستای ایجاد تشکل می کنند همواره اخراج می شوند.

می توان این فهرست را همچنان ادامه داد.

هرچند واضح است که کارگران مصائب ومشکلات بسیار زیادی دارند، اما سؤالی که باید مطرح کرد این است که چرا به این مشکلات توجهی نمی شود؟ چرا «مجمع» در مورد این مسائل بحث نمی کند؟ چرا احزابی مانند عدالت و توسعه (AKP)، حزب جمهوری خواه مردم (CHP) و حزب جنبش ملی گرا (MHP) اشاره ای به این مشکلات نمی کنند؟

هر کارگری باید این سؤالات را از خودش بپرسد و به دنبال پاسخ باشد. آیا مشکلات کارگری مواردی جزئی و بی اهمیت هستند که حتی ارزش ندارند مورد اشاره قرار بگیرند؟  البته که نه.

ما دربارۀ مشکلات طبقۀ کارگری صحبت می کنیم که با میلیون ها نفر کارگر و خانواده هایشان، اکثریت جامعه را شکل می دهد. بدون کار آن ها، هیچ چیزی نمی تواند از جای خود حرکت کند، تولیدی نمی تواند وجود داشته باشد و در نتیجه جامعه از گرسنگی خواهد مُرد.

پس چرا مشکلاتی که ده ها میلیون نفر از مردم جامعه را در برمی گیرند، نادیده گرفته می شوند؟

در ابتدا باید تأکید کنیم که احزابی همچون حزب عدالت و توسعه، حزب جمهوری خواه مردم و حزب جنبش ملی گرا به دنبال پاسخگویی به این مشکلات کارگران نیستند. پاسخگو نیستند، چون در خدمت نظم سرمایه داری قرار دارند.

این احزاب برای منافع کارفرمایان ایجاد شده اند. این احزاب نمایندۀ جناح های مختلف طبقۀ حاکم، یعنی طبقۀ استثمارگر هستند.

به همین دلیل، آن ها نه کوچکترین اشاره ای به مشکلات کارگران می کنند، و به مبارزه ای برای حل این مشکلات دست می زنند. گاهی اوقات وعدۀ رسیدگی و حل برخی مشکلات کارگران را می دهند تا رأی آن ها را در انتخابات به صندوق های خود بریزند و به یک دیگر فشار وارد آورند. اما بلافاصله پس از انتخابات کارگران را فراموش می کنند.

از آن جا که کارگران فاقد تشکلات و سازمان های نیرومند هستند، مشکلاتشان نادیده گرفته می شود و به راحتی پنهان می گردد.

قطب بندی کاذب موجود در جامعه که به خصوص از سوی حزب عدالت و توسعه، حزب جمهوری خواه مردم و حزب جنبش ملی گرا ایجاد شده است، مشکلات کارگران را مخفی می کند.

«حزب عدالت و توسعه» برای قطبی کردن جامعه، مردم را از با معیار مذهبی و غیرمذهبی تقسیم می کند. آن ها تلاش می کنند که مردم مذهبی را با سوء استفاده از احساسات مذهبی شان هدایت کنند. پس از 11 سال حضور در قدرت و ثروتمندتر ساختن سرمایه داران نزدیک به خود، هنوز درحال شکایت و غُرولند هستند. حزب عدالت و توسعه نقش قربانی را بازی می کند و می گوید «نمی خواهند که ما کنترل کامل بر دولت را داشته باشیم. می خواهند ما را با روش های غیرقانونی پایین بکشند».

حزب عدالت و توسعه با عدم رفع کامل ممنوعیت حجاب، هنوز دارد از مسألۀ حجاب در جهت سیاست خود استفاده می کند.

حزب عدالت و توسعه ضمن دخالت در سبک زندگی مردم، به دنبال آن است که جامعه را مطابق با جهان بینی محافظه کارانۀ خود به صورت «یا حرف من یا هیچ چیز دیگر» تغییر شکل بدهد. آن ها تلاش می کنند تا هر کسی را که حقوق دمکراتیک خود را مطالبه می کند، با باتوم و گاز اشک آور پلیس ساکت کنند. کسانی را که به سرکوب و حکومت استبدادی آن ها واکنش نشان می دهند، «تروریست» خطاب می کنند. به این ترتیب ترور و ارعاب دولتی و همین طور مشکلات واقعی را پنهان می سازند.

یک جناح از کارفرمایان و حزب جمهوری خواه مردم درحال استفاده از این قطب بندی هستند تا به حزب عدالت و توسعه فشار بیاورند. حزب جمهوری خواه مردم دارد از سیاستی استفاده می کند که مردم سکولار و جامعۀ علوی را هدایت کند. حزب جمهوری خواه مردم با استفاده از یک زبان و ادبیات نخبه گرا، سایر بخش های جامعه را فراموش و این قطب بندی کاذب را تشدید می کند.

حزب جنبش ملی گرا به خصومت علیه مردم کُرد دامن می زند. این حزب تلاش می کند که با مرزبندی های ناسیونالیستی مردم را تقکیک کند و بر مبنای همین ناسیونالیسم برای خود رأی جمع کند.

تمام این سیاست ها درحال حاضر بر مبنای قطب بندی / تقابل کاذب و ساختگی قرار دارد.

این احزاب که بی شرمانه از دمکراسی حرف می زنند، مشغول تقسیم بندی و تفکیک جامعه هستند و اهمیتی به حقوق سایر مردم نمی دهند. اگر این احزاب واقعاً دمکرات بودند، به جای سوء استفاده از مشکلات جامعه، اقدامی برای حلّ مسائل مرتبط با حقوق دمکراتیک می کردند.

این قطب بندی کاذب به هیچ وجه به نفع کارگران نیست. چرا که این قطب بندی، کارگران را از یک دیگر جدا می کند و به تقابل و ضدّیت با یک دیگر می کشاند. قطب بندی واقعی باید بر اساس مرزها و خطوط طبقاتی صورت بگیرد: طبقۀ آن ها و طبقۀ ما، منافع آن ها و منافع ما! ما کارگران باید به عنوان یک طبقه برای منافع خودمان متحد شویم.

تمامی کارگران، اعم از تُرک و کُرد، علوی و سنی، باحجاب یا بی حجاب، باید دست به دست یک دیگر دهند؛ ما باید بر این قطب بندی کاذبی که به ما تحمیل می شود، غلبه کنیم.

ما طبقۀ کارگر هستیم؛ باید با آگاهی طبقاتی عمل کنیم و یک خط سیاسی مشخص را برای محو قطب بندی های کاذب دنبال نماییم.

ما، به عنوان حامیان «انجمن همبستگی بین المللی کارگران» (UİD-DER) اعلام می داریم: این طبقۀ کارگر است که از دمکراسی حقیقی دفاع می کند. هیچ بخشی از جامعه حق آن را ندارد که سبک زندگی خود را به دیگران تحمیل کند. تمامی بخش های جامعه باید از حقّ به جای آوردن مناسک دینی خود برخوردار باشد: آزادی برای همۀ عقاید!

علوی ها خواهان حقوق دمکراتیک خود هستند و این حقوق باید به رسمیت شناخته شوند.

ممنوعیت حجاب باید رفع گردد و به بهره برداری و سوء استفاده از این مسأله خاتمه داده شود.

مطالبات دمکراتیک مردم کُرد باید پاسخ داده شود و صلح نیز باید برقرار گردد.

تمامی این مطالبات، مطالبات دمکراتیک هستد و پاسخگویی به تمامی این مطالبات به نفع کارگران است. اگر کارگران با این مشکلات برخورد و برای حلّ آن ها مبارزه کنند، احزاب متعلق به کارفرمایان قادر به تقسیم جامعه به قطب های کاذب نخواهند بود.

تنها تشکلات و سازمان های کارگری هستند که می توانند به مشکلات کارگری برخورد کنند. درست مثل UİD-DER!

ما تمامی کارگران، برادران و خواهران طبقاتی خود را به صفوف UİD-DER فرامی خوانیم تا مصممانه از حقوق دمکراتیک تمامی بخش های جامعه، محافظت و برای حل مسائل و مشکلات کارگران، مبارزه کنیم.

۲۵ شهریور ۱۳۹۲

ترجمۀ فارسی: شبکۀ همبستگی کارگری(IWSN)