Sendikaya üye oldukları için işten atılan Cargill işçileri 2,5 yıldır direnişlerini sürdürüyorlar. Bursa’da başlayan direniş geçtiğimiz yıl Ağustos ayında İstanbul Ataşehir’de bulunan Cargill Genel Merkezi önüne taşınmıştı. O zaman direnişçi işçi kardeşlerimizi ziyaret etmiş, dayanışma duygularımızı ifade etmiştik. Ekim ayında ise tekrar Bursa’ya dönerek direnişlerini orada devam ettirme kararı almıştı işçiler. Başarı dilekleriyle uğurlamıştık onları. Bir yıl sonra tekrar buradalar Cargill işçileri. Yine Palladium Tower’in önünde gündüz kavurucu güneşin altında bekliyor, gece soğuk betonların üzerinde yatıyorlar. Direnişçi işçi kardeşlerimize bir kez daha merhaba demek için 2 Eylül akşamı yanlarındaydık. “Cargill işçisi yalnız değildir” sloganıyla yanlarına vardığımızda sanki daha dün bir aradaymışız gibi aynı sıcaklıkla karşıladılar bizi. “Bekliyorduk ziyaretinizi, sizi hiç unutmadık” dediler. Biz de onları aynı coşku ve kararlılıkta görmenin verdiği mutluluğu ifade ettik. Evlerimizde hazırladığımız börekleri gördüklerinde “her zamanki gibi bizi düşünmüşsünüz, teşekkür ederiz. Geçen yıl ki dayanışma sofrası hâlâ aklımızda” dediler gülümseyerek.
Direniş alanı bu, çaysız olur mu? Hemen demledikleri direniş çayını ikram ettiler bize. Direniş çaysız, çay sohbetsiz olmaz. Başladık yine sıcak sohbetimize. Bir onlar anlattı, bir biz. Koronavirüs bahanesiyle nasıl evlere tıkıldığımızı, dayanışmanın ve mücadelenin soldurulmak istendiğini, böyle bir dönemde her şeye rağmen mücadele etmenin ne kadar önemli olduğunu konuştuk. Artık direnişlerinin kaçıncı günde olduğunu bile saymıyorlar. Tekgıda-İş Sendikasına üye oldukları, sendikalaştıkları için işten atılmadan iki gün önce işçilerden biri kız istemeye gitmiş. Sonra direniş başlamış tabi. “Şimdi bu işçi kardeşimizin eşi hamile ve üç ay sonra çocuğu olacak” diyorlar. Bir başka işçi “direniş başladığında benim çocuğum daha 1 yaşındaydı. Şimdi yürüyor, konuşuyor” diyor. İşte böyle anlıyorlar ne kadar zamandır direnişte olduklarını. Ama direniş ne kadar sürerse sürsün devam ettirmekte kararlılar. Bir başka direnişçi işçi “biz bu direnişe başlarken Nestle işçilerini örnek aldık, öyle çıktık yola. Şimdi bizim direnişimiz de başka işçilere örnek olsun istiyoruz. Bunun için de direniyoruz” diyerek anlatıyor kararlılıklarını.
Cargill işçileri mahkemeyi kazandılar, hem kıdem hem de sendikal tazminatlarını aldılar. Mahkeme sendikal sebeplerle işten atıldıklarını onayladı ve işçilerin işe iadesine karar verdi. Buraya kadar her şey iyi görünüyor. Ancak asıl sorun bundan sonra başlıyor. Çünkü yasalara göre işçinin işe iadesine karar verilse bile bu kararı uygulayıp uygulamamak patronun inisiyatifinde. Patron isterse işçiyi geri almak yerine bedelini ödeyerek işçiden “kurtulabiliyor.” İşte Cargill işçileri de patronlardan yana olan bu yasaya karşı direniyor. Diyorlar ki “biz sadece tazminat almak için direnişe çıkmadık. Derdimiz tazminat olsaydı yasal süreci başlatıp evlerimize giderdik. Ama biz sendikalı olarak işimize geri dönmek istiyoruz. Cargill patronunun sendikalı olma hakkımızı gasp etmesine karşı mücadele veriyoruz. Evet, mahkeme kararıyla bu tescillendi. Ama yasalar neden işe geri dönüp dönmeme hakkını işçiye değil patrona bırakıyor. Bunu kabul etmiyoruz ve işimize geri dönmek istiyoruz.”
Sonra bize uyumak ve yemek yemek için kullandıkları alanı gösterdiler. Geçen yıl ziyaretlerine geldiğimizde plazanın önü açıktı. Şimdi ise önünde yapay çiçeklerle oluşturdukları “bariyerler” var. Belli ki işçilerin giriş kapısının önünde uyumalarından rahatsız olan plaza yönetimi bunu engellemek için böyle bir çare düşünmüş, ama işe yaramamış! İşçiler yaratıcılıklarını göstermişler ve bu alanın her bölmesini bir oda gibi kullanmaya başlamışlar. Bir nevi çatısız ve kapısız bir ev olmuş bu alan onlara.
Ayrılma vakti geldiğinde “zaman nasıl bu kadar hızlı geçti anlayamadık” cümlesi döküldü ağızlardan. Evet, bizim için de, onlar için de iki saat göz açıp kapayıncaya kadar geçmişti. Tekrar buluşmak üzere sloganlarla ayrıldık direniş alanından. Tekrar geleceğiz yanınıza kardeşler. Sizin direnişiniz dayanışmayla, bizim umudumuz işçi sınıfının mücadelesiyle ve elbette sizin direnişinizle büyüyecek. Bir kez daha hoş geldiniz, merhaba!
