İş Cinayetleri Dursun Diye 1 Mayıs’a Gidiyorum!

Her geçen gün iş cinayetlerinin sayısı artıyor. Yanarak, boğularak, sıkışarak, göçük altında kalarak işçi kardeşlerimiz can veriyor. Evlerinden ekmek parası kazanmak için çıkan işçilerin, geriye cesetleri geliyor. Hatta bazılarının cesetleri bile bulunamıyor. Yani kimilerinin ağlanacak bir mezarı, teselli için sarılacak bir mezar taşı bile olmuyor. Geride büyük acılar ve boynu bükük çocuklar kalıyor, yarım yamalak yaşamın içinde.  Tabii her zaman olduğu gibi ateş düştüğü yeri yakıyor. Birileri çıkıp utanmazca “kaderdir” deyip bu durumu kabullenmemizi istiyor. Çaresiz olduğumuzu düşünerek kabulleniyoruz. Kimileri de şöyle diyor: “Yiyecek ekmeği bu kadarmış, eceli onu burada bulmuş.” Yüreklerimizdeki acıyı böyle hafifletmeye çalışıyoruz. Bazen ölen işçi, yakınımızdaki biri değilse, sıradan bir şeymiş gibi dinliyoruz bu haberi, ama sorgulamıyoruz niye böyle diye. 

İş cinayetlerinde patronlar, kendi suçlarını gizlemek için suçu her zaman olduğu gibi işçiye atıyorlar. Bu konuda işçilerin de böyle düşünmesini istiyorlar. Oysaki gerekli önlemler alınsa, üretim alanları sıkı denetlense, işçiler yeterince dinlenebilse ve her şeyden önemlisi insan hayatının patronların tatlı kârlarından daha önemli olduğu düşünülse bu cinayetler yaşanmaz. Ama durum tam tersidir. Biz işçilerin patronların gözünde hiçbir değeri yok! Onlar için önemli olan sırtımızdan ne kadar kâr elde edebildikleridir. Bizi sermayelerinin büyümesi için kullanır sonra da bir kenara atarlar. Kısacası cesetlerimiz üzerinden sermayelerini büyütürler. İnsan olarak değil, makineler gibi görürler bizi. Eskidik mi kaldırır atarlar, yenisini alırlar!

Bu haksızlığa karşı çıkmak için illâ canımızın yanması gerekmiyor. Ben böyle haksızlıklara dur demek için UİD-DER’le 1 Mayıs’ a gideceğim. Yapılan haksızlıklara göz yummamalıyız. Alanlarda sesimizi duyurabilmek için birlikte haykırmalıyız: Kahrolsun Ücretli Kölelik Düzeni!  İş Güvenliği Önlemleri Alınsın, İş Cinayetlerine Son!