2009 1 Mayıs’ı, dünyada ve Türkiye’de çeşitli alanlarda düzenlenen miting, yürüyüş ve gösterilerle kutlandı. Türkiye’de önemli bir yere sahip olan İstanbul’da ise 1 Mayıs ikiye bölündü. Biz, işçi konfederasyonlarından Türk-İş’in bulunduğu Kadıköy’de bayramımızı kutladık. DİSK ve KESK, önce Taksim’de kitlesel bir kutlama yapacaklarını açıklamıştı. Ancak, beklendiği gibi, 1 Mayıs’a bir gün kala yaptıkları son açıklamayla “makul sayıda” bir kitleyle ve sınırlı bir süre Taksim’de bir anma yapma kararı aldılar. Krizin ciddi boyutlara ulaşması, 1 Mayıs’ın tatil ilan edilmiş olması, ne yazık ki katılımın artmasına yol açamadı. Tabii bunda Kadıköy-Taksim ayrımının ve en önemlisi de işçi sınıfının örgütsüz olmasının büyük etkisi var.
1 Mayıs biz işçilerin, kapitalist sisteme karşı birlik, mücadele ve dayanışma günüdür. Bizim örgütlü bir biçimde taleplerimizi dile getirmemiz oranında anlam kazanan bir gündür. Sınıf mücadelesinin yükseldiği dönemlerde 1 Mayıslar mücadeleci özüne uygun biçimde kutlanır. İşçi sınıfının sendikal ve siyasal düzeydeki örgütlülüğünün tedirgin edici boyutlarda gerilediği dönemlerde ise, 1 Mayıs anlamlı bir tarih bile olsa, sınıf hareketinden bir gün içinde devrimci bir nitelik sergileyecek bir sürpriz beklenemez. Maalesef bugün kendisini işçi sınıfının öncüsü konumunda gören birçok siyasi çevre, DİSK’e egemen olan CHP yanlısı Süleyman Çelebi ekibinin arkasına takılarak kendi egolarını tatmin etmek için Taksim’de ısrar etti. Ortaya çıkan bu bölünmüşlük ve belirsizlik durumu, gene örgütlü olan burjuvazinin işine yaradı. Fabrikalarda, işyerlerinde hiçbir ön hazırlık yürütmeksizin, sadece tepeden ve bu koşullarda işçi kitleleri ilerletmeyeceğini bile bile “Taksim” diye geveleyen sendika bürokratları, kararsız tutumlarıyla miting öncesinde işçilerin kafasını karıştırmaktan başka bir iş yapmadılar.
İşçi sınıfı mücadelesinde asıl önemli olan, zaten devrimci bilince ulaşmış kadroların kendilerini tatmin etmeleri değil, geride duran işçileri elden geldiğince biraz daha öne çekebilmek için uğraşmalarıdır. İşçi sınıfı örgütlü gücünü yükselttiği ölçüde burjuvazinin dayatmalarına direnebilir. Ancak o zaman burjuvazinin barikatları bizlerin Taksim dâhil büyük alanları doldurmamızı engelleyemez.
