Yemekhane İşçisi Direnişi Sürdürüyor

Ankara Üniversitesi yemekhanesinde çalışan işçiler yaklaşık 2 ay önce Tadal adlı taşeron şirketin haksız uygulamalarına karşı ve öğrencilere daha kaliteli yemek çıkarılması talebiyle mücadeleye başladılar. Ücretleri 2 ay geciktirilerek ödenen, fazla mesaileri verilmeyen, çalıştıkları fakülteler rızaları dışında değiştirilen ve şeflerin kötü muamelesine isyan eden işçiler, öğrencilerin ve OLEYİS sendikasının desteğiyle yemek boykotu başlattılar. Taşeron uygulamasının bulunduğu pek çok işyerinde olduğu gibi burada da taşeron şirket işçilerin ve öğrencilerin ortak mücadelesi karşısında daha fazla dayanamadı ve iflas ettiği gerekçesiyle asıl işveren olan Ankara Üniversitesi rektörlüğüyle sözleşmesini bitmesine 2,5 ay olmasına rağmen feshetti.

Bunun üzerine işçiler alacaklarından ve iş güvencelerinden asıl işveren olarak üniversite rektörlüğünün sorumlu olduğunu söyleyerek, üniversitenin tüm sorumluluğu almasını talep ettiler. Rektörlük ilk başta buna hiçbir şekilde yanaşmadı. Fakat boykotun yarattığı basınç ve çeşitli görüşmeler sonucunda yalnızca işçilerin geriye dönük ücretlerini ödemeyi kabul etti ve son söz olarak işçilere “siz artık işsizsiniz” dedi. Bu tavır karşısında işçiler çeşitli fakültelerde sabah işyerlerine gittiler fakat çalışmadılar. Yani fiili grev başlattılar. Bu sürecin devamında rektörlüğün, yeni anlaştığı taşeron şirket olan Tamsofra şirketinin yemekhanelerin anahtarlarını değiştirmesine göz yumması sonucunda, işçiler ellerinde kalan son kale olan Cebeci kampüsü yemekhanesini işgal ettiler. Öğrencilerle birlikte gece gündüz burada kalarak işyerlerini korumaya başladılar ve talepleri karşılanıncaya kadar da burayı terk etmeyeceklerini duyurdular.

Yemekhane işgali 17. gününde devam ederken, rektör, kendisiyle görüşmeye gelen öğrencilere, yeni taşeron şirket Tamsofra ile bir görüşme ayarlanmasını sağlamak üzere ertesi gün için danışmanından randevu almalarını söyledi. Ancak ertesi gün, yani 6 Aralıkta, sabaha karşı 4:30 sularında 600 kadar polis, rektör yardımcısı gözetiminde yemekhaneyi bastı ve orada bekleyen işçi ve öğrencileri gözaltına aldı. İşçi ve öğrenciler çıkarıldıkları nöbetçi mahkemede “kamu binasını işgal, zorla ve tehditle çalışmayı engelleme” iddiasıyla tutuksuz yargılanmak üzere serbest bırakıldılar. Serbest bırakıldıktan sonra mücadelenin başından beri işçilerin yanında olan ve onlarla birlikte gözaltına alınan OLEYİS sendikası çalışanı Mahsun Turan, yemekhane işçisinin baskılar karşısında geri adım atmayacağını ve haklı mücadelelerinin bundan sonra artarak devam edeceğini vurgulayan bir konuşma yaptı. Yemekhane işçileri şimdi daha sağlam adımlarla mücadelelerine devam ediyorlar.

Sermaye ve onun çeşitli aygıtları işçi sınıfının yaşam ve çalışma koşullarını ağırlaştırırken ve onu örgütsüzleştirmek için saldırılarını arttırırken, kapitalist sistemin yarattığı dayanılmaz koşullar karşısında işçi sınıfı uykusundan uyanmaya başlıyor. Tam da bu noktada, işçi sınıfının geçmiş mücadele deneyimlerinin mücadele eden işçilere aktarılması büyük önem taşıyor. Düşmanını iyi tanıyan, ona karşı doğru mücadele yöntemlerini bilen ve bunları doğru taktiklerle uygulayan örgütlü işçi sınıfının karşısında hiçbir güç duramamıştır ve duramaz.

Yemekhane işçilerinin mücadelesine baktığımızda, bugüne kadar bir “direniş komitesi” oluşturulmamış olmasının büyük bir zaman ve emek kaybına neden olduğunu görüyoruz. Bu komite, ancak, yemekhane baskını sonrasında yapılan bir toplantıda gerekliliğinin artık su götürmez olduğu görüldükten sonra oluşturulmuştur. Derneğimizin İşçi Dayanışması bültenlerinde çeşitli vesilelerle gündeme getirdiğimiz “işyeri komitesinin” yemekhane işçilerinin mücadelesinin başında kurulmuş olması onlara muazzam bir güç verebilirdi. Böyle bir komitenin olması, direniş için gerekli maddi desteğin toplanmasında, işçilerin bir arada tutulmasında, işverenle yapılan görüşmelerde daha net ve kendinden emin bir duruş sergilenmesinde, öğrencilerden alınan desteğin tüm fakültelere yaygınlaştırılmasında ve direnişin başka taşeronlarda çalışan işçilere yayılmasında son derece yararlı olurdu. Yukarıda belirttiğimiz deneyim aktarımının yoksunluğu neticesinde yemekhane işçisi mücadeleye bu eksiklerle başladı. Bütün bunlara rağmen bugün bir “direniş komitesi” kurulmuştur.

Bundan sonra bu komitenin, eski ve yeni tüm Ankara Üniversitesi yemekhane işçilerini mücadele etrafında örgütlemek ve diğer işçilerin ve işçi örgütlerinin, farklı üniversitelerdeki öğrencilerin, öğretim elemanlarının ve taşeron şirket çalışanlarının desteğini almak için çalışması şarttır. Bu sayede oluşacak muazzam gücün doğru bir şekilde kullanması sonucunda mücadelenin başarılı olmaması için hiçbir sebep yoktur. Ayrıca bu deneyim diğer taşeron şirket çalışanlarına da örnek olacaktır. Bunların yanında, yemekhane işçilerinin bugüne kadar çeşitli nedenlerle yapılmayan “sendika üyelikleri” de bir an önce yapılmalı ve şimdiye kadar işçilere fiili destek veren DİSK/OLEYİS, işçilerle birlikte örgütlü bir güç olarak mücadele etmelidir.

Örgütlü İşçiler Yenilmezler!