“Annemle Gurur Duyuyorum”

28 Ağustostan 11 Eylüle kadar her gün grev çadırına gittim. Annemin fabrika önünde direniş yapması beni çok gururlandırıyor. Annem 47 yaşında, ben ise 11 yaşındayım. Grev alanından çok şey öğreniyoruz, bu durum hem beni mutlu ediyor hem de annemi. 28 Ağustostan beri annemin yanına, grev alanına gittim ve gitmeye de devam edeceğim. 30 Ağustos günü Ela ile tanıştım. Ela da babasının grev çadırına gelip babasının direnişine katılıyor. Ela ile 11 Eylüle kadar her gün sabah 7’den akşam 7’ye kadar grev çadırında olduk. Okullar açıldı ama bu bize engel olmadı. Hafta sonları kesinlikle grev çadırına Ela ile birlikte gidiyoruz. Grev çadırına isteyerek geliyoruz. Neşe içinde geliyoruz çünkü orada halaylar, gülüşmeler, eğlence var. Ve bir direnişe katılmak beni ve Ela’yı çok mutlu ediyor.

3 Eylülde UİD-DER’den bir abla ile tanıştım. O abla çok güzel ve enerjik bir kadın. Grev çadırına birçok misafir geldi ama UİD-DER’li o abla grev çadırına daha bir renk ve enerji kattı. Ben onu çok sevdim ve UİD-DER’i de çok sevdim. Ben grev çadırını da çok sevdim. Abilerimin, ablalarımın bir direniş içinde haklarını savunması, haklarını istemesi benim için bir tecrübe. Çünkü ileride ben de grev yaşayabilirim. Eğer bir grev yaşarsam bugünden bir tecrübemin olmasının beni 1-0 önde tutacağını biliyorum. Ben zorla ya da mutsuz bir şekilde grev çadırına gelmiyorum. İsteyerek ve içten bir mutlulukla geliyorum. Her zaman annemin yanındayım. Annemle gurur duyuyorum. Bu duyguyu tek yaşamak istemiyorum. Benim yaşlarımdaki arkadaşlarımın da tecrübeleri olsun, onlar da benim gibi 1-0 önde olsunlar çok isterim. Bu yüzden benim yaşlarımdaki arkadaşlarımı da grev çadırına bekliyoruz.