Bir Mensucat Fabrikasından Merhaba

Kardeşlerim sizlere UİD-DER aracılığıyla sesleniyorum. Yeni tanıştım UİD-DER’le ve iyi ki de tanışmışım. Bizim bölümden genç bir işçi kardeşim, 1 Mayıs’ın doğuşunu anlatan bir oyun sahneye koyacaklarını söyleyerek beni davet etti. Oyunu işçiler sahneye koyacak, yazan da yöneten de işçiler olacak dedi. Önce biraz mırın kırın ettim, ama genç kardeşimi kıramadım, kızımı ve karımı da yanıma alıp geldim. Ne iyi etmişiz gelmekle. Ben işçilerin çok şeyler yapabildiklerini görmüş bir işçiyim, ama 1980’den sonra umutlarım kırılmıştı, yılgınlık herkes gibi beni de sarmıştı. Ama UİD-DER’de daha önce tanık olduğum o şeyi gördüm, inancı ve umudu! İşte bunu gördüğüm için yüreğim yeniden çarpmaya başladı ve bunu sizlerle paylaşmaya karar verdim kardeşlerim.

Ben hâlâ çalışıyorum, hâlâ işçiyim. Çalıştığım fabrika mensucat ve konfeksiyon bölümünden oluşuyor. Yani entegre sistem. Hammadde bir yerden giriyor, önce ipliğe, daha sonra kumaşa ve daha sonra da hazır giyime dönüşüyor. Fabrika devasa bir alana kurulu, gerçek bir fabrika yani… Dünyanın en ünlü markalarını üretiyoruz. O zaman var Patron durmadan sermayesini büyütüyor, biz işçilere de sefalet düşüyor. İşyerimizde sendika var, Türk-İş’e bağlı Teksif sendikası örgütlü. Ama sendikanın varlığıyla yokluğu bir. İşyeri temsilcileri kendilerini işçiden saymaz olmuşlar, bizlere tepeden bakıyorlar. Bir soru mu sordun hemen azarlayıp susturuyorlar. Pek gördüğümüz de yok, her aybaşında erzak dağıtımında görüyoruz o kadar.

Yani işçi kardeşlerim sendikalı olmamıza rağmen örgütsüzüz. Çoluk çocuk sahibi işçiler “aman bana bir şey olmasın, çocuklarım aç kalır yoksa” derdinde, ama böyle demek de çözüm değil. Biz sustukça patronlar saldırmaya, elimizdeki kırıntıları da almaya devam ediyorlar. Arkadaşlara da dedim, alın dedim, o kadar sustuk ne oldu? Emeklilik hakkımız da elimizden gitti! Susmak çare değil yani. Genç işçi kardeşlerimin dünyası ise tamamen başka. Kendi haklarına karşı duyarsızlar. Keşke dizilerdeki oyuncuları bildikleri kadar bir de işçi sınıfının tarihini ve önderlerini bilseler! Oysa geçmişte ne kadar örgütlüydük, ne kadar güçlüydük. Sendikalar bizlerin kontrolündeydi, sürekli sendika şubelerine gider gelirdik, yönetimi ve temsilcileri denetlerdik. Peki, ne oldu bize? 12 Eylül 1980 askeri darbesi örgütlülüğümüzü dağıttı ve sendikalarımızı kapattı. Tarihsel hafızayı silip attı. Şimdi sendikalar biz işçilere çok uzak, sendika başkanları adeta patronlar gibi yaşıyor, onlarla içli dışlılar. Yani işçi değiller onlar artık, bunun için de biz işçilerin haklarını savunmuyorlar. Bizleri kullanarak ve patronlarla işbirliği yaparak koltuklarını koruyorlar.

Ama böyle diye sendikalarımızdan vazgeçecek değiliz. Sendikalarımızı yeniden ele geçirmeliyiz, örgütlerimizi yeniden ayağa kaldırmalı ve güçlü bir şekilde patronların karşısına dikilmeliyiz. Bunun için de örgütlenmeli, işbirlikçi yöneticileri ve temsilcileri defetmeliyiz örgütlerimizden. İşte o zaman işyerlerinin havası da değişecek, temsilciler patronlara bizlerin taleplerini iletecek. İşçiler işten atılmaktan korkmadan hakkını arayacak. Genç işçi kardeşlerim kendi sorunlarına, sınıflarının tarihine ve önderlerine sahip çıkacak. Kardeşlerim inanın bunlar hayal değil, eskiden biz bu dediklerimi yaptık. Şimdi neden yapmayalım ki?!