“Halkımız Yoksul Değil, Devletimiz Sosyal”

Geçtiğimiz günlerde Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanı Mahinur Özdemir Göktaş’ın aktardığı verilere göre, son dört yılda Alo 144 Sosyal Yardım Hattına başvuranların sayısı 34 milyonu aştı. Yine Bakanlığın paylaştığı bilgilere göre yaklaşık 14 milyon emekçi düzenli sosyal yardım aldı. Son dört yılda sosyal yardımlara yapılan başvuru sayısı, önceki döneme oranla yüzde 50 artarak rekor seviyeye ulaştı. Bu Türkiye’de emekçi kitlelerin nasıl bir yoksulluk çukuruna mahkûm edildiğinin resmi tablosudur.

Bakan Göktaş ise bu durumu şu sözlerle değerlendiriyor: “Ulaştırdığımız sosyal yardımlardan yararlanan vatandaşlarımızın sayısı arttı. Yani yoksulluğun artmasından ziyade, daha fazla vatandaşımıza daha fazla yardım çeşidiyle ulaşan sosyal devlet uygulamalarının yaygınlaşmasından kaynaklanıyor.” Bu açıklamaya istinaden yöneltilen bir soru önergesine verilen yanıtta ise, sosyal yardımlara başvuru kanallarının çeşitlendirilerek erişimin kolaylaştırıldığı ve yurttaşların bu alandaki farkındalık ve bilinç seviyelerinin arttırıldığı söyleniyor. Lafı dosdoğru söylemekte fayda var: Aklımızla dalga geçiliyor! Sosyal yardım başvurularındaki ciddi artışı “erişim kolaylığı” zırvasıyla açıklayanlar, “halkımız yoksul değil, devletimiz sosyal” diyenler aklımızla dalga geçiyor!

Derinleşen ekonomik kriz ve yükselen enflasyon her geçen gün insanları yutmaya devam ediyor. Derin bir geçim derdi ve çıkışsızlık sarmalına giren emekçiler ise, çareyi kredi kartlarında arıyor. Bunun sonucunda geçim derdi geçim krizi haline geliyor. Haliyle sosyal yardım başvurularında patlama yaşanıyor. Her geçen gün daha fazla insan, en temel ihtiyaçlarını bile karşılayamaz hâle geldiği için sosyal yardımlara başvurmak zorunda kalıyor. Sonra da sosyal yardımların artışı, bir başarı göstergesi olarak sunuluyor. Bu yüzsüzlük pes dedirten cinstendir.

Siyasi iktidarın temsilcileri bu tabloyu bir başarı hikâyesi gibi sunmayı tercih ediyor. Sosyal devlet anlayışının bir zaferiymişçesine, yardım sayılarındaki artışı medya aracılığıyla “tozpembe” bir çerçevede servis ediyor. Oysa burada övünülecek bir gelişmeden değil, aksine derinleşen ekonomik çöküşün, azgın sömürü, yağma ve rant politikalarının sonuçlarının daha belirgin hâle gelmesinden söz ediyoruz. Biz muhtaç yoksullardan olmak istemiyoruz, hakkımızı istiyoruz. Biz işçiyiz, emekçiyiz yani üreteniz. İnsanın muhtaçlaştırılmasına ve yoksulluğa karşı haklarımız için örgütlenelim.