İthaf

Niçin yaşadığını, öldüğünü bilmeyen

Dert çeken dost

Çürüyen dost,

Sizin için söylüyorum

Milyonlarca harp ölüsü adına

İyiliğin, kardeşliğin, ümidin

Aynı hakkın, hürriyetin

İnsanlığın şarkısını.

II

Biz insanlar

Bir avucun

Beş parmağı kadar kardeş

Boyun eğmiş, razı olmuş

Gömülmüşüz çamuruna alın terinin

Mayasına hamuruna kara ekmeğin.

Fabrika bacaları çatlayacak hırsından

Sefaletler, felaketler ve kötü niyet

Her gün götürüyor içimizden birini

Şu fabrika, şu vapur, lokomotif düdüğü

Şarkısını tekrarlıyor ezilmişler şehrinin.

III

Şehrin havasında homurdanma var,

Duy ve katıl şarkısına bu şehrin

Sen dünyayı omzunda taşıyan

Sen yeraltı sen yeryüzü insanı,

Bir lokmaya bütün sabır

Bir lokmaya bütün kahır

Canlarını dişlerine takmış insanlar

Bir lokmaya.

İşsiz güçsüz

Evsiz barksız

Dili yok kalabalık

Sokaklar, caddeler, meydanlar dolusu

Biz şehirde, biz denizde

Biz tarlada, fabrikada

Satılıyoruz,

Haraç mezat

Bir lokmaya.

IV

Çıldırmak işten değil

Ağzımızdan dilimizi çaldılar

Cebimizden paramızı

Alnımızdan terimizi

Ve renk renk ayırmadan

Gözlerimizi.

VII

Nedir bizim günahımız?

Bu değildi alnımızın yazısı,

Anamızdan doğar doğmaz.

Sonu gelsin bu sabrın

Sabır dedik, kalbimize taş bastık

Kaldırımlar döşedik

Kalbimizin üzerinden geçtiler

Ağalar, efendiler

Kul etti

Köle etti

Bir hırkaya

Bir lokmaya

Anamızı

Babamızı

Ecdadımızı.

XXI

Kahvede kâğıt açan avare

Şu duvarcı, arabacı, amele

Bel bağlamış yedi karış ömüre.

Biz de bakabilelim

Bir ışıklı pencereden.

Bize de pay düşmeli

Şehirlerden, caddelerden, denizden.

İnsan insan paylaşalım

Yaşamayı, komşuluğu, dostluğu

Bağdaş kurup yan yana

Bir sahandan yiyelim

Dünyamızın sofrasında.