Savaşa Geçit Vermeyelim!

Savaşın yarattığı acıları, yıkımı; bu toprakların tanıklık ettiği savaşlardan birisinden bahseden “Benden Selam Söyle Anadolu’ya” romanından bazı alıntılar aktararak anlatmak istiyorum:

“Binlerce insan denize atılmakta ve boğulmaktadır artık, insan leşleri yarışmaktadır suda. Sokaklar dolmakta, boşalmakta, yeniden dolmaktadır. Gençler, ihtiyarlar, kadınlar ve çocuklar birbirini çiğnemekte ve ölmektedirler. Saldırmalar, süngüler durmadan işlemekte, tüfekler durmadan çalışmaktadır.”

“Duvarlar devrilip yıkılıyor, camekânlar uçuyordu havaya, her şeyi yutuyordu alevler, ne varsa eritip yoğuruyordu… Yüzyıllar boyunca göz nuru ve alın teri dökerek ne kurduysa insanlar… Ev, fabrika, okul, tapınak, müze, hastane, kütüphane, tiyatro namına ne yaptılarsa yanmış yıkılmış sadece bir kül yığını kalmıştı geriye. Simsiyah bir duman ve yanık kokan bir kül yığını. Dünya başımıza yıkılmıştı işte! Ürkmüş kuş yavruları gibi yüreklerimiz, ümit etmeyi çoktan unutmuşlardı. Amansız bir yıkıcıydı tedhiş; insanları pençesine geçirmiş, yerle yeksan etmişti. Ve ölümü bile yenip susturmuştu sonunda… Ölümden korkmuyordu artık insanlar, tedhişten korkuyorlardı. Bir hamur yoğurur gibi yoğuruyordu işte insanlığı. Elbiselerden başlıyor, gelip yüreklere yerleşiyordu. Ve emrediyordu o amansız sesiyle; Diz çök gâvur! Çöküyorduk. Soyun Gâvur! Soyunuyorduk. Bacaklarını aç Gavur! Açıyorduk. Oyna Gavur! Oynuyorduk. Tükür şerefine, tükür vatanına Gâvur! Tükürüyorduk. Allahını inkâr et Gâvur! İnkâr ettik onu da…

“Mezarlıkta iğne atılsa yere düşmeyecek, çoktan gelip doldurmuşlar. Çürümüş ölüleri çıkarmış atmış, yataklarını sermişler çukurların içine, çocuklarını uyutmaktalar. Doğuran kadınlar var ve ihtiyar kadınlar onlara yardım ediyor: ölülerin kemiklerini yakıp su ısıtıyorlar! Yer yok dedi kız kardeşim umutsuzluk içinde… Bir bir güçlükle çıkışa doğru bir yol açabildik. Bir kadın gördük, mezarlardan birinin üzerine yüzükoyun uzanmış, mermer taşını yumrukluyordu. Kocasına seslenmekteydi avaz avaz: Vrassida! Vrassida neredesin? Gör bak ne yapıyorlar kızına! Ufacık vücudunun üzerinde bir sürü insan! Kalk! Kalk da imdadımıza gel!

“Şevket! Tanımadın mı yoksa beni? Ben senin dostun… Ben senin arkadaşın! Yıllarca birlikte gülüp, beraber ağladık. Ne yapıyor Şevket? Ah Şevket; Şevket! Vahşi birer hayvan kesildik! Karşılıklı hançerledik, paramparça ettik yüreğimizi! Durup dururken! Ve sen… Kör Mehmet’in damadı. Hele sen! Neye öyle tiksinerek bakıyorsun yüzüme? Öldürdüm evet seni, ne olmuş! Ve işte ağlıyorum. Sen de öldürdün! Kardeşler, dostlar, hemşeriler…Koskoca bir kuşak, durup dururken katletti kendi kendini!

“Anayurduma selam söyle benden Kör Mehmet’in damadı! Benden selam söyle Anadolu’ya… Toprağını kanla suladık diye bize garezlenmesin… Ve kardeşi kardeşe kırdıran cellâtların, Allah bin belasını versin!”

Evet, bu sözlerle sonlandırıyor romanını yazar.

Yukarıdaki satırlar, savaşın yarattığı çürümüşlüğü, caniliği, artık vicdanların olmadığı bir dünyayı, yani savaşın iç yüzünü anlatıyor.

Savaş işte böyle bir şeydir. Egemenlerin çıkarları uğruna, yıllardır birlikte yaşayan farklı kökenlerden halklar birbirine kırdırılır, öldürtülür, işkenceler yaptırılır. Milliyetçilik duygularıyla doldurulan insanlar bir süre sonra gözleri hiçbir şeyi görmez hale getirilir. Artık öldürmek için vardır. Cephelerde insanlıktan çıkartılır. Savaşın acı faturaları saymakla bitmez…

Erdoğan’ın yapmak istediği şey de savaş ortamı yaratıp, kendi başkanlık arzularına kavuşmak. Kendi istekleri doğrultusunda ülkeyi kan gölüne çevirmekten çekinmiyor. Nasıl olsa bu savaşta zenginlerin ve egemenlerin çocukları ölmeyecek. Yine olan işçi-emekçi çocuklarına ve yoksul emekçilere olacak. Egemenlerin suratına çarparcasına gelin hep birlikte haykıralım! Bu savaş bizim değil, bizi bize düşman etmelerine izin vermeyelim! “Yaşasın halkların kardeşliği! Savaşa geçit yok!” diyelim hep beraber.