Emek Şiirleri

Bize türkülerimizi söyletmiyorlar Robson/ İnci dişli, zenci kardeşim./ Kartal kanatlı kanaryam./ Türkülerimizi söyletmiyorlar bize/

Bir gün, o da bugün/ Ellerimde taze açılmış çiçekler,/ Cebimde helalinden birkaç kuruşum/ Harcadığım emeğin harcandığı bu yolda,/ Bilirim tek değilim./

Esir bütün dünya soysuzlar düzeninde, esir./ Esiriz,/ Avuçlarımızın içinden/ Parmaklarımızın ucuna kadar./ Yatarken esiriz,/ Kalkarken esir,/ Çalışırken esir./ Denizlerin kıyıları/ Dağların dorukları esir./ Esir ağaçlar/ Ormanlar / Kurtlar, kuşlar, börtü böcek esir/

ürüdükçe pişen öfkeleriyle,/ Yürüyorlar gözü yaşlılar,/ Kanla yoğurdukları yollarda./ Yürüyorlar Zonguldak sokaklarında,/ Her gün bu acıyı yaşayan ve buna şahitlik edenlerle.

Uzak bir göğün altındaydı deniz,/ Suskunluğun adak testisi,/ Kocaman deniz suların altında./ Dipte maviliklerin oynaştığı,/ Küçük bir balığın kanadı gibi yalnız,/ Umutsuzluğun bir anlamı kalmadığı,

Hazirandı/ Sıcaktı/ Ve on beşinde daha da ısınacaktı/ Düşman / Kafa kafaya verip ininde/ Güya/ “DİSK’in çanına ot tıkayacaktı”/ Ve fakat işçiler, birdiler/ Güçlerinin birliklerinden geldiğini bildiler/

Bir tek sizin ellerinizi düşünüyorum./ Kırılan düşlerin kestiği yerlerimizi/ Kesilse de kanasa da dinmeyen/ Atması bitmeyen kalbimizi/ Ve onu ve bizi ve her şeyi/ Kurtaracak olan o hem duru hem hırçın sular gibi/ Ekmeğin sıcaklığından çıkan buğunun/ Sahibi olan ellerinizi…

Ağaçlar dala dallar yaprağa/ Arılar bala duranda/ Yalayıp tarihin gökyüzünü/ Çırılçıplak bakıyoruz dünyaya/ Bu bir damlacık/ Bu koskoca/ Bu sonsuz akan ırmağa/ Suları yırtan/ Bir ışık gibi dalıyoruz şafaklarda./