Emek Şiirleri

Göremedik sıkıntısız yaşandığını,/ Rahatın şiirini yazamadık,/ Ne kadar uzak/ Heveslerimle içli dişli yaşamak,/ Üzmek hastalıklı şiirlerle/ Eşimi, dostumu;/ Mezar taşları kadar, ölçülü/ Beyitler düzmek boy boy./

1 Köpürerek koşuyordu atlarımız Durgun denize doğru. 2 Bu uçuş, güvercindeki, Özgürlük sevinci mi ne!

Bir ufka vardık ki artık/ Yalnız değiliz sevgilim./ Gerçi gece uzun,/ Gece karanlık/ Ama bütün korkulardan uzak./ Bir sevdadır böylesine yaşamak,/ Tek başına/ Ölüme bir soluk kala,/ Tek başına/ Zindanda yatarken bile,/ Asla yalnız kalmamak.

Ben tek başıma bir şey yapamam diyerek çekilme geri,

Doğru bir duruştur, asıl olan her zaman.

Zeytin dalının rüzgâra direnmesi gibi,

Dökülse de meyveleri, bahara ulaşmaktır hedefi.

Küçüktük biz, gökkuşağının altından geçmekti hayalimiz

Aslında biliyorduk ama inanmıştık bir kere

Bedenimiz is kokardı, ellerimiz çamur deryası

Umuda doğru, hiç yorulmadan koşardık, ne de olsa...

Gözümüzün önünde yitip gidiyor insanlar

Ömrünün baharında kopuyor yaşamdan,

Genç kızlar, delikanlılar, körpe çocuklar.

Hiç mi için yanmıyor be kardeşim!

yıldız alacasında çoktular çok basıyorlardı yere

saklı gülüşmeleriyle utangaç birer çocuktular

omuzları dalga dalgaydı sığmıyordu hiçbir yere

ağır çekiyorlardı yumruklarıyla korkunçtular

Cibali dendi mi

aklıma siz gelirsiniz, kadınlar,

kiminizin beş çocuğu,

kiminizin nar gibi yanakları var,

kiminiz kocasız kalmış,

kiminiz ihtiyar,

kiminiz daha körpe henüz.

Bana umulmadık,

eskimiş türküler düşündürür

siyah başörtüsü...