Emek Şiirleri

Güneşli bir günde masmavi göreceğiz Karadeniz’i / Balkaya’dan Kapuz’a kadar, karış karış biliriz bu şehri / Eki’nin çiçekli bahçeleri, rıhtıma kömür taşıyan vagonlarıyla /

Ortalamaya vuruluyor artık her şey. / Bin dört yüz Türk lirası alır meselâ / Asgari ücretli bir işçi bir ayda / Fakat / Yıllık on bin dolarmış / Kişi başına düşen gelir ortalama / Ekmek ortalama / Aş ortalama / Ve memleketimizde / Seksene dayanmış güya yaş ortalama / Peki kaç yıl yaşar bir insan...

Durgun akıyordu nehir/ Yine öyle her günkü gibi/ Yaslanmış tahta korkuluğa/ Düşünüyordu insan/ Öyle durgun, olağan/ Öyle benziyorlardı ki birbirlerine/ Bir gün olacaklardan habersizliklerinde/

Göremedik sıkıntısız yaşandığını,/ Rahatın şiirini yazamadık,/ Ne kadar uzak/ Heveslerimle içli dişli yaşamak,/ Üzmek hastalıklı şiirlerle/ Eşimi, dostumu;/ Mezar taşları kadar, ölçülü/ Beyitler düzmek boy boy./

1 Köpürerek koşuyordu atlarımız Durgun denize doğru. 2 Bu uçuş, güvercindeki, Özgürlük sevinci mi ne!

Bir ufka vardık ki artık/ Yalnız değiliz sevgilim./ Gerçi gece uzun,/ Gece karanlık/ Ama bütün korkulardan uzak./ Bir sevdadır böylesine yaşamak,/ Tek başına/ Ölüme bir soluk kala,/ Tek başına/ Zindanda yatarken bile,/ Asla yalnız kalmamak.

Ben tek başıma bir şey yapamam diyerek çekilme geri,

Doğru bir duruştur, asıl olan her zaman.

Zeytin dalının rüzgâra direnmesi gibi,

Dökülse de meyveleri, bahara ulaşmaktır hedefi.

Küçüktük biz, gökkuşağının altından geçmekti hayalimiz

Aslında biliyorduk ama inanmıştık bir kere

Bedenimiz is kokardı, ellerimiz çamur deryası

Umuda doğru, hiç yorulmadan koşardık, ne de olsa...