UFO’da İşten Çıkarmalar Devam Ediyor

Daha düne kadar UFO’da 500 işçi çalışıyorduk. Ekonomik kriz gerekçesiyle Eylül ayında alınan işçileri, Kasım ayından itibaren çıkarmaya başladılar. Oysa işçilere işe girerken altı ay çalışacaksınız demişlerdi. Fakat kapitalizmin yarattığı ekonomik krizi bahane gösteren patron, sezonluk 450 işçiyi kapıya koydu. Bayramdan önce her gün ortalama 50 işçiyi işten çıkarmaya başladılar. Bayram tatilinde çıkarmalara ara verdiler. Bayram tatili bitince işbaşı yaptık ve bir gün geçince işten çıkarmalar tekrar başladı.

Patron işçileri çıkarıyor ve servislerle eve gönderiyor. Ne kadar düşünceli patronmuş demeyin, işçiler olay çıkarmasın, sessizce çıkıp gitsinler diye yapıyor bunu. Geçen yıl yine, büyük rakamlarla iki posta halinde işçi çıkarmışlar. İşçiler de öfkelerini işyerine zarar vererek ortaya koymuşlar. Ustabaşını dövmüşler, fabrikanın camlarını kırmışlar. Geçen sene böyle olunca önlem aldılar bu sene; adım başı güvenlik, çıkarılan işçiler önlüklerini çıkarmaya bile güvenlikle gidiyorlar. Bu da aslında patronların işçilerden nasıl korktuğunu gösteriyor. İşçileri yemekhaneye saat 02.30’da tek tek isim söyleyerek çağırıyorlar, tabii bu arada kimin ismi söylenecek diye kalpler nerdeyse duruyor. Bir işçi arkadaş söyle bir espri yaptı: “Televizyonda bir zamanlar pop star yarışması vardı, orada elemelerde birileri gidiyordu. Fabrika da şimdi o durumda, kim elenecek?”

İlk postada 60, ikinci postada 120 işçiyi birden çıkardılar. İşten çıkartılan işçilerin moralleri çok bozuktu, “ne yapacağız, nerede iş bulacağız” diye kara kara düşünüyorlar. İşten çıkarılmayanlar da gidenlerin arkasından bakıp iç çekiyor. Şu an fabrika genelinde 500 işçiden 50 işçi kaldı. Kapitalizm işçi sınıfına kan kusturuyor. Dünyanın bütün ülkelerinde işçi çıkarmalar başlamış ve milyonlarca insan işsiz durumda. Kapitalistler kâr ettiği dönemlerde biz işçilerle hiç paylaşmıyorlar, araya ekonomik kriz girince krizin faturasını bize ödetiyorlar, işten çıkarırken de gözümüzün yaşına bile bakmıyorlar.

Şimdi ben düşünüyorum; benim çalıştığım fabrikada her gün işçi çıkartılıyor. 60 işçi demek aileleriyle birlikte 200 insan aç kalacak demektir. Ben 60 işçi üzerinden hesap yaptım, ama bu sayı milyonları geçecek. İşsizlik korkusuyla yaşamak insanın psikolojisini bozuyor. Her sabah işbaşı yaparken, “acaba bu gün kim gidecek, ya da sıra bende mi?” diye düşünüp duruyoruz. Patronlar bizi kurbanlık koyun gibi seçip seçip kapının önüne koyuyor. Ve hiçbir açıklama yapma gereği duymuyor.

Peki, biz işçiler neden böyle kolayca sokağa atılıyoruz? Çünkü işçi sınıfı örgütlü değil. Bizler felâketi bekliyoruz, felâket olunca da ne yapacağız diye düşünmeye başlıyoruz. Hâlbuki bir araya gelip gücümüzün farkına varsak, bilinçlensek, birbirimize sıkı sıkı sarılsak, patronların yaratacağı felâketlere karşı o zaman örgütlü işçiler olarak engel oluruz.

Artık kaybedecek hiçbir şeyimiz yok, kaybedecek bir işimiz bile yok. Krizle birlikte görüyoruz ki, patronlar sadece kârlarını, sermayelerini düşünüyorlar, krizin faturasını işçiye ödetiyorlar. Biliyorlar ki işçiler örgütsüz dağınık. Bir araya gelip mücadele etmekten başka şansımız yok işçi kardeşlerim. Tarihten beri kapitalizm, işçi sınıfının kanını emdi durdu. Şimdi de çürüdükçe insanlığı ve doğayı yok oluşa sürüklüyor. Buna izin veremeyiz. Bugüne kadar sırtımızda taşıdık asalak patronlar sınıfını. Sırtımızdan atma zamanı geldi ve geçiyor. Dünyayı insanca yaşanacak duruma getirmek, işçi sınıfının vereceği enternasyonal devrimci mücadelesindedir. Ya bir araya gelip işçi sınıfı olarak güzel bir dünya kuracağız ya da kapitalizm canımızı almaya devam edecek. Seçim bizim dostlar.