Yüreğim

6 Şubat pazartesi günü sabaha karşı Maraş merkezli deprem birçok evi, hayalleri, umutları, gelecek planlarını, hayata ve insana dair ne varsa yerle bir etti. Tarifsiz acıların yaşandığı, insanı çaresizlik içinde bırakan bu acı gün; dakikaların saatlere dönüştüğü, güneşin bir türlü doğmak bilmediği bir karanlık bıraktı insanların üzerinde. Biz bu karanlığı yaşayan insanların acısını acımız bildik, elimizden ne geliyorsa yapmaya çalıştık. Sohbetlerimizde yaşanmışlıklar dinledik. Hiçbir acı başka bir acı ile karşılaştırılamaz elbette ama bir annenin feryadı vardı ki yaşanan acıların dili olmuştu, gözlerinden dökülen yaşlar başka ağıtlara karışmıştı. İstedim ki doğa olaylarının felakete dönüşmesine sebep olanların, bize bu acıları yaşatanların kimler olduğunu unutmayalım, öfkemizi hep diri tutalım, diri tutalım ki acılı yürekler zifiri karanlıklarda kalmasın. Dilimin döndüğü kadarıyla bir annenin ağıdını şiir ile paylaşmak istedim.

Yüreğim

Aldım yüreğimi koydum bir köşeye

ne çok acılar birikmiş

ne çok yaralar açılmış yüreğim…

Aldım yüreğimi koydum bir köşeye

bir ana yüreğinin tam karşısına.

Gözü yaşlı, dudakları titrek bir ana

anlatır anlatır bitiremez

anlatır anlatır ağlar.

İki eli iki yanda

simsiyah yaşmağı başta

dudakları titrer

feryadını taşıyamaz yüreğinde

ister ki acısı hiç dinmesin

anlatır anlatır bitiremez

küçük yavrusuna ağıdını

ister ki dünya alem duysun

gücüm yetmedi, gücüm yetmedi der

ufacık bedenini göstererek.

“Kucakladım yavrumu,

yavrum düştü kucağımdan

ben kucakladım yavrumu

yavrum düştü.

kurtarmak için

kaç kez düşürdüm bilmem!

her seferinde

kızdım kollarıma

yoruldum yorulmadım…

tekrar tekrar aldım yavrumu kucağıma

koşa koşa taşıdım

bir değil üç değil

yıkılan hastaneler yıldırmadı beni

vardım

yetiştirdim yavrumu.

Verdim hekimlere

dedim -kurtarın yavrumu…

Bekledim, bekledim ses yok

bağırdım Hasan Ali’m iyi mi?

Aradım Hasan Ali’mi

Bağırdım aradım, aradım aradım bağırdım…

Bulamadım…

Kimsede ses yok

güneş doğmadı ki göreyim Hasan Ali’mi

yer alt üst…

gök durmaz ağlar.

Ağlayan gözlere karışır her damla

biliyorum

güneş utandı doğmaya

gök sancılandı çığlıklarımızla

bereketini değil de

acımızı acısı belledi

doğmadı!

Yenigün doğamadı!

ben,

gittim geldim, gittim geldim

ölülerin üstüne basa basa

ölülerin ayaklarına takıla takıla

Hasan Ali’m, Hasan Ali’m

ses yok… ses yok…

Kimsede ses yok…

Çığlığım kayboldu.

Benim ki ana yüreği durmadı

hiç soluklanmadı

aradım aradım bulamadım…

sonunda,

Işık huzmeleri aydınlattı yavaş yavaş

bir benim yüreğim zifiri kara

‘iyileşsin Hasan Ali’m yeter bana’

her yer ceset

bez parçaları ile örtülü

üst üste insan bedenleri

ayaklarına yetmemiş bez parçaları…

her yanıma yıldırımlar düştü

köz oldum kavruldum

yandım yandım oyy ben yandım

nasıl yanmayayım

boylu boyunca yatan

bir çift ayak

ayaklarından tanıdım

baktım benim yavrum.

Ararken seni, kaç kez bastım üstüne yavrum?

Ararken seni, kaç kez ayaklarım çarptı ayaklarına?

Kucağımda öldüğünden habersiz

Kaç kez düşürdüm seni?

Bilemedim.

Bu acıya isim veremedim”

Ben,

Aldım yüreğimi koydum bir köşeye

ne çok acılar birikmiş

ne çok yaralar açılmış yüreğim…

Aldım yüreğimi koydum bir köşeye

bir ana yüreğinin tam karşısına.

Söyleyecek söz yok

ne onun yüreği sığar bedenine

ne de benim

Acısı acıma karıştı.

Gözyaşları öfkemin harcı oldu.